Θα μπορούσα να γράψω για τη νέα χρονιά αν ήταν Γενάρης, αλλά είναι κιόλας αρχές Μαΐου, σχεδόν ο μισός χρόνος έφυγε, ή φεύγει κι έτσι δεν έχει νόημα να πω για μια ακόμα χρονιά που μόνο νέα δεν είναι πια.
Μετά από αρκετά αρνητικά που ήρθαν μαζεμένα τέλη του 2024 και αρχές του 2025, ελπίζω να αρχίσουν να στοιβάζονται επιτέλους κάποιες θετικές εξελίξεις. Και ναι το εννοώ: να στοιβάζονται. Πώς στοιβάζονται όλα τα στραβά μαζί; Ε ας το κάνουν και τα θετικά μια φορά αυτό.
Όπως είναι ξεκάθαρο σε αυτό το ποστ, περίμενα με ανυπομονησία το 2024 από την αρχή. Παρόλα αυτά και ίσως λόγω των υψηλών προσδοκιών, ήταν όχι μόνο μια χρονιά από γοητευτική, αλλά και τρομερά πιο δύσκολη, ακόμα κι από τα στείρα χρόνια της πανδημίας.
Άρα το μόνο που μένει είναι να διώξουμε αυτή την απαίσια χρονιά με κλωτσιές! Και προσωπικά επιθυμώ να την ξεχάσω κ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και όσο πιο σύντομα γίνεται.
Ελπίζω το 2025 να είναι ήρεμο, αν γίνεται! Ή έστω ας είναι εξίσου οκ με το 2023, που ήταν απροσδόκητα, μια χρονιά με χαρά.
ΥΓ. Ξέχασα φέτος να αναφέρω ότι συμπληρώθηκαν 16 ολόκληρα χρόνια, στις 6 Δεκεμβρίου 2024, που γράφω σε αυτό το μπλογκ. Αγαπώ το μπλογκιν' όσο τίποτα άλλο κι ελπίζω να μπορώ να συνεχίσω να γράφω 😊
Είχα γράψει το ποστ Μη με συγκρίνεις, αρκετά χρόνια πριν, από την πλευρά του παιδιού και χωρίς να έχω εγώ παιδιά.
Διαβάζοντάς το τόσα χρόνια μετά και αφού πλέον είμαι μάνα, ας γράψω την οπτική μου τώρα, από την "άλλη μεριά".
Κάποιες φορές χρειάζεται να συμβεί κάτι πολύ ακραίο, για να συνειδητοποιήσεις τα πραγματικά σημαντικά πράγματα και ανθρώπους στη ζωή σου και να σβήσεις με μια μονοκονδυλιά όλα τα μικρά κι ασήμαντα.
Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.
Κι όσο κι αν κρατιέμαι κι όσο κ αν σωπαίνω κάποια στιγμή τα λόγια σαν χιονοστιβάδα ξεχύθηκαν κι ανέβηκε ένα κείμενο. Κι ο καημός με πλημμύρισε με όνειρα που κι ακόμα και κατά τη διάρκεια που τα έβλεπα, με βασάνιζαν και δεν ικανοποιούσαν απολύτως τίποτα.
Αλλά.. αλλά μετά άλλαξα γνώμη, έχασα το θάρρος μου, ή το μετάνιωσα, ή θέλησα να το διατυπώσω καλύτερα, ή απλά ήταν υπερβολικά..
Συνήθως δεν κάνω απολογισμούς στο τέλος του χρόνου. Αν κάνω θα είναι κοντά στα γενέθλιά μου, ή κοντά στην πραγματική αρχή της χρονιάς, που είναι ο Σεπτέμβριος.
Ο Αλμπέρ Καμυ είχε πει:
"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας."
Πάνε πια 15 ολάκερα χρόνια από το πρώτο ποστ στο μπλογκ, που δεν ήταν άλλο από λίγους στίχους από αγαπημένο τραγούδι. Δεν ήξερα και τι να γράψω. Έγραφα σε άλλη ιστοσελίδα με συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά είχα ανακαλύψει τα μπλογκς κι ήθελα να γράψω κάτι δικό μου.
Με αφορμή το ποστ "Αγαπημένα τεράστια βιβλία 2" (ο τίτλος είναι λινκ για το ποστ αν θέλετε να το διαβάσετε), θέλω να γράψω ένα ποστ μόνο για το βιβλίο Rasputin by Douglas Smith που διάβασα πρόσφατα και ήταν απλά εξαιρετικό.
Θα μπορούσα να γράψω για τη νέα χρονιά αν ήταν Γενάρης, αλλά είναι κιόλας αρχές Μαΐου, σχεδόν ο μισός χρόνος έφυγε, ή φεύγει κι έτσι δεν έχε...
