Έρωτας

Δεν θέλω να βγει αυτή η χρονιά τόσο αρνητικά όσο μπήκε κι όσο ήταν σε όλη της τη διάρκεια.
Ένα πολύ θετικό δεν έχω να γράψω. Μόνο ότι συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω απλά ικανοποίηση αλλά θέλω μια ψυχή που να μιλά στη δική μου, κάποιον να νιώθω να με νιώθει και να με νοιάζεται και αυτό να με κάνει χαρούμενη.

Ο πόνος χιλιάδες φορές

Θα μπορούσα να γράψω ότι ο πόνος έχει μουδιάσει ή μειωθεί ή ακόμα κι εξαφανιστεί. Σίγουρα δεν νιώθω εκείνη την ασφυκτική ένταση των συναισθημάτων να με κατακλύζει.

the end, no p.s.

Αν μια φορά κι ένα καιρό τα λόγια σε έφεραν πιο κοντά μου, αυτά στάθηκαν η αφορμή για να φύγεις. 

φιλί

Συναντιομαστε σε ξενοδοχείο στην Αθήνα. Μην μας δει κανείς.

Η καρδιά μου κτυπά σε τρελούς ρυθμούς περιμένοντας να σε δω, ίσως να σ'αγγίξω. Σε λίγο θα ακούω την αναπνοή σου κοντά μου. Έχω τρελαθεί από την αγωνία.

Αθήνα μαζί

Βρήκα παλιό μπλογκ που το έχω παρατήσει για χρόνια πια και ανακάλυψα πως ξεπέρασα ένα έρωτα που τότε με βασάνιζε. Γράφοντας τον ξεπέρασα. Κι αφού δεν έχω άλλο τρόπο να ξεπεράσω όλη αυτή την τρικυμία των συναισθημάτων που με κατακλύζουν θα αρχίσω πάλι να γράφω.

Later

Ξέρω πως δεν θα διαβάσεις ό,τι κι αν γράψω και ότι στην απίθανη περίπτωση που το διαβάσεις δε θα παίξει κανένα απολύτως ρόλο. Όμως θέλω να πω πως νιώθω και δεν έχω κανένα να μιλήσω.

Πλήρωσε τώρα

Ερωτεύεσαι μέσα από μια οθόνη άνθρωπο που δεν ξέρεις, ζει χιλιάδες μίλια μακριά και δεν θα δεις ποτέ σου; Ναι ερωτεύεσαι. Και μάλιστα υπερβολικά παθιασμένα. Τόσο που έστω για πολύ λίγο γίνεται η ζωή σου. Αναπνέεις για ένα του μήνυμα. Ξυπνάς και κοιμάσαι με τη σκέψη του.

Η Λεμεσός το 2019

Είχα γράψει πριν 9 ολόκληρα χρόνια αυτό εδώ το κείμενο για τη Λεμεσό που άλλαζε.

Από τότε έγιναν πάρα πολλές παρεμβάσεις στην πόλη που έχουν αλλιωσει την εμφάνιση ειδικά του πολύπαθου παραλιακού μετώπου, κτιστηκαν ουρανοξύστες, κάποιοι με φοβερή αισθητική, όπως ο οβάλ στη Νεάπολη.

Η δικιά μου Αθήνα

Με αφορμή αυτό το κείμενο της λατρεμένης Ζυράννας Ζατέλη στο Athens Voice σκέφτηκα να γράψω κι εγώ για την Αθήνα που τόσο αγαπάω.
Πρώτη φορά βρέθηκα στην Αθήνα το 1990. Ήμουν 14 χρονών και μείναμε με τους γονείς μου και την αδελφή μου σε ένα διαμέρισμα που έβλεπε στον ακάλυπτο στα Κάτω Πατήσια. Πόσες ζωές μπορούσες να παρακολουθήσεις από το μικρό μπαλκονάκι!

Ο Μάης κι ο χρόνος

Όπου ναναι βγαίνει ο Μάης και αισθάνομαι ότι μόλις έχει μπει. 

Αγαπημένα τεράστια βιβλία 📚

Είναι κάποια βιβλία που σε απορροφούν τόσο που τα σκέφτεσαι και τα θυμάσαι πολλά χρόνια μετά που τελείωσες την ανάγνωση τους.