Ο Μάης κι ο χρόνος

Όπου ναναι βγαίνει ο Μάης και αισθάνομαι ότι μόλις έχει μπει. 

Αγαπημένα τεράστια βιβλία 📚

Είναι κάποια βιβλία που σε απορροφούν τόσο που τα σκέφτεσαι και τα θυμάσαι πολλά χρόνια μετά που τελείωσες την ανάγνωση τους.

αλλά..

Έχω μια φίλη παλιά. Εδώ και χρόνια πολλά την ξέρω.

Εννιά χρόνων μπλογκ!

Αλήθεια γιορτάζει το μπλογκακι μου τα 9 χρόνια του!

Το μπλογκιν είναι πάθος

Πόσα χρόνια έχω να γράψω; Σίγουρα πολλά αν και θα ήθελα να είχα συνεχίσει. Το αγαπάω το μπλογκιν με πάθος όπως δεν αγάπησα ποτέ το τουιτερ.

Δεκέμβρη ΟΥΣΤ

Ήρθε πάλι αυτός ο απαισιος μήνας του χρόνου που κάθε χρόνο πριν φτάσει εύχομαι να μπορούσα να τον αποφύγω. Να κάνω μια έτσι να κοιμηθώ και να ξυπνήσω αρχές Γενάρη. Δε γίνεται η ευχή όμως πραγματικότητα ποτέ και ναμαι εδώ προς το τέλος του να γράφω επιτέλους στο μπλογκ ξανά.

Δικά μου

Αντε τώρα να γράψω ποστ από το κινητό με την οθόνη μικρή κ τα γραμματάκια τόσα δα. Αλλά θα το κάνω αφού εδώ κοτσαμ Γουρουνέλλα τα καταφέρνει εγώ γιατί όχι;
Διάβασα ένα ποστ απίστευτα νοσταλγικό για τα μπλογκ που ανθισαν πριν κάποια χρόνια και τώρα με το τουιτερ βρίσκονται στην παρακμή τους. Το ποστ ήταν της Κροτ που γράφει τόσο όμορφα κ με κάνει να δακρύζω με τα κείμενα της. Τα κάνω τουι για να δουν το λινκ να τα διαβάσουν κ άλλοι αλλά τι τα θες το ίδιο είναι να κάθομαι εδώ να γράφω τις σκέψεις μου κ να διαβάζω τις δικές σας κ το ίδιο να κάνω ένα βλακοτουι;
Δλδ όσο κ αν το μισησα το τουιτερ τελικά εκεί πάω για ειδήσεις κ εκτονωση ή για νεύρα ανάλογα.
Το θέμα είναι ότι από τον πολύ καιρό που έχω να μπλογκαρω, κανείς δε με διαβάζει πια. Όπως τον παλιό καλό καιρό εκεί στο 2006 που έφτιαξα πρώτη φορά το μπλογκ κ το θεωρούσα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Τελικά όντως ήταν αλλά με την τεράστια διαφορά ότι το διάβαζαν κ άλλοι.
Τεσπα. Έκανε κύκλο κ γύρισε στην αρχή. Όπως όλα, όπως οι άνθρωποι, που ξεκινάμε αβοηθητοι κ πεθαινουμε έτσι.
Πολύς θάνατος τα τελευταία χρόνια. Έχασα τη μητέρα μου από τον καταραμένο καρκίνο. Την τρισαθλια αυτή ασθένεια που κακό ψοφο ναχει κ άλλο άνθρωπο να μην βασανίσει ποτέ.
Δεν έχει περάσει ακόμα χρόνος κ δεν το έχω αποδειχτεί. Τα συναισθήματα εναλλασσονται με απότομο τρόπο. Όλα φαίνονται δύσκολα τη μια στιγμή, μετά όχι κ τόσο τραγικά. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα καν πως έφτασα να γράφω για αυτό το θέμα εδώ. Μάλλον γιατί είτε γράψω είτε όχι όλο αυτό σκέφτομαι. Κ όσο περνά ο καιρός λιγοστευουν οι άνθρωποι που έχεις να σε ακούσουν. Πιστεύουν ότι πρέπει να το έχεις πια ξεπεράσει. Δεν ρωτούν, δεν νοιάζονται, ίσως δεν ξέρουν αν πρέπει να στο θυμίζουν; Λες κ υπάρχει περίπτωση να το έχεις ξεχάσει.