Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. 

Κι όσο κι αν κρατιέμαι κι όσο κ αν σωπαίνω κάποια στιγμή τα λόγια σαν χιονοστιβάδα ξεχύθηκαν κι ανέβηκε ένα κείμενο. Κι ο καημός με πλημμύρισε με όνειρα που κι ακόμα και κατά τη διάρκεια που τα έβλεπα, με βασάνιζαν και δεν ικανοποιούσαν απολύτως τίποτα. 

Αλλά.. αλλά μετά άλλαξα γνώμη, έχασα το θάρρος μου, ή το μετάνιωσα, ή θέλησα να το διατυπώσω καλύτερα, ή απλά ήταν υπερβολικά..

..ειλικρινές το κείμενο, υπερβολικά γεμάτο με το τι ακριβώς ένιωθα την ώρα που το έγραφα και τίποτα δεν είχε κατασταλάξει μέσα μου. Κι έτσι έκανα κάτι που στο μπλογκ προτιμώ να αποφεύγω: το έκανα unpublished. 

Όμως ο πόνος είναι αληθινός. Επίσης η χαρά, όταν είσαι κοντά, είναι τόσο δυνατή κι αληθινή.  Γιατί όσα ένιωσα κοντά σου, και τα πάνω και τα κάτω, είχαν κι έχουν, φοβερή ένταση και πάθος. 

Κι όσο κι αν παλεύω με τους δαίμονές μου και με τον εαυτό μου, άλλο τόσο πονάω κι ακόμα νιώθω τόσο εξαιρετικά δυνατά συναισθήματα. 

Με πείραξε πολύ που πίστεψες ένα damaged, flawed app (πράγμα που οι ίδιοι οι δημιουργοί παραδέχτηκαν) από ένα άνθρωπο, που σε εμπιστεύτηκε και σε έβαλε στη ζωή του. Που εκμυστηρεύτηκε σε σένα πράγματα που δεν είπε ούτε σε πολύ κοντινά του άτομα. Ένιωσα ότι η στάση μου, η συμπεριφορά μου, δεν έπαιξαν απολύτως κανένα ρόλο, ώστε να έχεις, έστω λίγη εμπιστοσύνη σε μένα. Χωρίς εμπιστοσύνη προχωράς, χωρίς να πας κατευθείαν στον γκρεμό;

Κι ο γκρεμός έχει σιωπή. Πώς μπορείς να πείσεις άνθρωπο που στέκεται με ακραία δυσπιστία απέναντι σου; Ένα άνθρωπο ο οποίος, δεν εμπιστεύεται, δεν θέλει να ακούσει, έχει ήδη δικάσει ερήμην και καταδικάσει; 

Ομως, κι αν έφυγα, όλα τα συναισθήματα ζουν όπως και ζουν κι οι εφιάλτες. 

Και κάποια στιγμή, το φράγμα με τα ανείπωτα λόγια σπάζει και τρέχουν από τα μάτια οι καημοί και φεύγουν από τα δάχτυλα οι λέξεις και γίνονται άλλο ένα κείμενο, που θέλει απεγνωσμένα να ακουμπήσει.

Κλαίω και θρηνώ για μια απώλεια, που ίσως να ήταν προαναγγελθεισα, παρόλα αυτά δεν πόνεσε λιγότερο. Δεν έπαψε να είναι βαθιά.  

Κλαίω κι ακούω μουσική και ο πόνος εκτοξεύεται στη στρατόσφαιρα, δεν μπορεί να μετρηθεί με απολύτως τίποτα, είναι τόσο βαθύς που αλλάζει τα πάντα, ό,τι ακουμπά. Και τα ακουμπά όλα.