Τα κινητά ή τ'ακίνητα; Ποια ακίνητα καλέ; Τα κινητά! Τα κινητά!

Ανάρτηση-αναδρομή στη σχέση μου με το μοναδικό πράγμα που είναι μαζί μου 24ώρες το 24ωρο και σε περίπτωση που αναρωτιέστε ναι-ναι το ομολογώ το κουβαλώ και στη τουαλέτα και ενίοτε μιλώ κι από κει! Α και αν μπορούν να στείλουν πύραυλο και να με εντοπίσουν μέσω κινητού είμαι ήδη από χέρι χαμένη.

Αλλά ας μην προτρέχω.

Κάπου εκεί στα αρχαία χρόνια, δηλαδή το '94 όταν πρωτοπήγα να σπουδάσω στην Αθήνα, είδα για πρώτη φορά κινητό από κοντά. Ήταν μεγάλο σαν παντόφλα και το κρατούσε ένας γύφτος που καθόταν στο διπλανό τραπέζι σε εστιατόριο στο Γουδί . Επαιρνε τη μάνα του τηλέφωνο για να της πει να του ετοιμάσει κάτι για όταν γυρίσει σπίτι... Γυφτιά το κινητό σκέφτηκα αλλά ως εκεί, δεν έδωσα σημασία. 

Το '95-'96 όταν άρχισαν να'χουν κάποιοι κινητά και να τα κουβαλούν μαζί τους, θυμάμαι ότι εκνευριζόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα ήχο κινητού στο λεωφορείο, τρόλευ (όχι ούτε μετρό υπήρχε στα.. αρχαία εκείνα χρόνια) και ο λόγος των νεύρων ήταν το ότι πίστευα "ο μόνος που χρειάζεται το κινητό είναι ο γιατρός που μπορεί να έχει κάποιο επείγον περιστατικό, κανείς άλλος! Τι στα κομμάτια τα κουβαλούν τα ρημάδια μαζί τους;!" Κάθε φορά που άκουγα τους σπαστικούς τους ήχους (τους θυμάστε;) γινόμουν πυρ και μανία. Εννοείται πως δεν μπορούσα ουτε καν να διανοηθώ ότι θα αποκτούσα ποτέ αυτή την άχρηστη και σπαστική συσκευή.

 Το 2000 όταν έκανα μεταπτυχιακό έμενα σ'ένα σπίτι χωρίς τηλέφωνο και αναγκάστηκα να αγοράσω την πρώτη μου συσκευή. Ήταν ένα Έρικσον Τ10 μπλε ακριβώς σαν τη φωτογραφία. Δεν το πολυ χρησιμοποιούσα, συχνά το άφηνα και σπίτι. Μια μέρα όμως είχα κάτι δουλειές στην Ομόνοια και το πήρα μαζί μου... για να κοιτάω την ώρα. Το'χα μέσα στη τσάντα κλειστό. 

Μετά τις δουλειές πάω στο Νεόν να φάω κάτι και πάνω που ήμουν έτοιμη να φύγω σκέφτομαι να το ανοίξω να δω τι ώρα έχει πάει. Άφαντο το κινητάκι! Πανικός η DaisyCrazy. Είχα μια ελπίδα ότι το άφησα στο σπίτι και πέρνω τηλέφωνο απ'το περίπτερο την συγκάτοικο να ψάξει. Πουθενά το κινητό. Πάει μου το είχαν κλέψει μέσα απ'τη τσάντα κι εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει.

Αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να το αντικαταστήσω... και το έκανα την επόμενη μέρα! Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είχα ψιλοεξαρτηθεί, αλλά και πάλι δικαιολογούσα τον εαυτό μου γιατί δεν είχαμε σταθερό στο σπίτι. Πήρα το Νόκια 3210, άνοιξα με ενθουσιασμό το κουτί κι άρχισα να το ανακαλύπτω. Ήταν ένα δυνατό κινητό, ό,τι και να του έκανα δεν πάθαινε τίποτα. Πόσες φορές μου έπεσε, πόσες φορές έφυγε η μπαταρία. Κανένα πρόβλημα δεν είχε.

Τότε είχε καλές προσφορές και ήθελα να εκμεταλευτώ καμιά έτσι δεν πρόφτασε να κλείσει χρόνο πήγα στη Στουρνάρα ή κάπου εκεί τριγύρω και το πούλησα. Αμέσως έτρεξα και πήρα το Νόκια 3330 που έχω ακόμα - το χρησιμοποιώ για ξυπνητήρι :)

Δυνατό κινητό κι αυτό αλλά το πήρα σ'άσπρο και δε μου άρεσε το χρώμα. Μετάνιωσα που πούλησα το άλλο αφού μου άρεσε καλύτερα. Είχε όμως διάφορα καλύμματα στην αγορα και πριν διαλέξω κάποιο μου χαρίσε ένας φίλος 1 γαλάζιο διάφανο κάλυμα που φαίνονται όλα τα μηχανικά από μέσα και το έντυσα. Πλέον το κινητό είχε γίνει απαραίτητο αξεσουάρ.

Σε κάθε αγορά τσάντας από τότε κοιτάω να δω αν έχει θήκη για  το κινητό στη φόδρα αλλιώς δεν την παίρνω! Tόσο άρρωστη έγινα με το κινητό μου. Και ερωτεύτηκα σφόδρα το φιδάκι. Ωρες ατέλειωτες έπαιζα κι ακόμα που και που παίζω! Φυσικά από τότε το παίχνιδι έχει εξελιχθεί, έχει επίπεδα, βελτιωμένα γραφικά και δε συμμαζεύεται, αλλά το πρώτο φιδάκι για μένα ήταν το καλύτερο.

Μετά το Νόκια με έπεισε ο καλός μου να πάρω σάμσουνγκ. Είχε τα βασικά αλλά ήταν σπαστικό το μενού και δύσκολα αποθήκευα επαφές. Το σάμσουνγκ είναι το μονο κινητό που πέταξα γιατί μια καλή πρωία χωρίς προειδοποίηση αποφάσισε να σταματήσει να φορτίζει. Πάνε οι επαφές, τα μηνύματα, πάνε όλα! Από τότε έγινα πιστή της Νόκια κι όσο όμορφα και να'ναι τα σάμσουνγκ αρνούμαι να παρασυρθώ κοντά τους.

Το πιο ακριβό κινητό που απέκτησα ποτέ ήταν το Νόκια 7610 που μου το έκανε δώρο ο καλός μου. Μου φαινόταν πολύ ακριβό κινητό και δεν ήθελα να το πάρω μόνο γι'αυτό το λόγο, γιατί θεωρώ ότι ένα κινητό πάνω από 150 ευρώ είναι πανάκριβο αφού σε λίγο καιρό θα είναι ξεπερασμένο και θα το αλλάξω το πολύ σε 2-3χρόνια.

Ήταν το πρώτο που είχε κάμερα κι άρχισα να βγάζω φωτογραφίες αβέρτα. Πάντα μου άρεσε να βγάζω φωτογραφίες και με το κινητό που ήταν μαζί μου συνέχεια οι ευκαιρίες ήταν πολλές. Άσε που'χε μια μεγάλη οθόνη και το σημαντικότερο παιχνίδια να παίζω. Γιατί από τότε που ξεκίνησα με το φιδάκι κινητό χωρίς παιχνίδια δεν θέλω να πάρω. Μ΄αρέσει να περνώ ώρες προσπαθώντας να βελτιώσω το σκορ μου. Έπαιζα στο λεωφορείο όταν είχε πολλή κίνηση κι ήμασταν για ώρες ακινητοποιημένοι ή σε κάθε διαλειμμα για διαφημίσεις στη tv ή όταν ήμουν νευριασμένη για να ηρεμήσω, ή όταν περίμενα σε καμιά αίθουσα αναμονής γιατρού. Γενικά έγιναν μέρος της ζωής μου τα παιχνίδια του κινητού.

Το 7610 έχω ακόμα, αλλά δε μου αρέσει γιατί σε μια δυνατή 'πτώση' ράγισε η οθόνη. Το πήρα στο μαγαζί και μου την αντικατέστησαν αλλά από τότε ήθελα να το αλλάξω. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αυτό το κινητό ήταν πάρα πολύ βαρύ. Αν ήθελα να γράψω κανένα μεγάλο μήνυμα πιανόνταν το χέρι μου να το κρατώ. Ήθελα να βρω ένα πιο ελαφρύ, με καλύτερη κάμερα και πιο πολλά παιχνίδια.

Τώρα έχω το Νόκια 6300 κι είμαι αρκετά ευχαριστημένη. Είναι κοκκινούλη, έχει την κάμερα του, τεράστιο χώρο για επαφές, είναι ελαφρύ και όμορφο, γεμάτο παιχνίδια. Κατέβασα τραγούδια που αγαπώ και έχω διαφορετικό ήχο ανάλογα με το ποιος με καλεί έτσι μπορώ μόνο απ'τον ήχο να ξέρω αν θέλω ν'απαντήσω άμεσα ή να πάρω μετά. Το μόνο αρνητικό που του βρίσκω είναι ότι δεν έχει ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο για αλλαγή της γλώσσας (όπως είχε το 7610) και πρέπει να μπω στο μενού για να την αλλάξω πράγμα που κάνει δύσκολο το ψάξιμο ονομάτων στις επαφές. 

Το έχω δυο χρόνια και σκέφτομαι του χρόνου να το αλλάξω με κανένα πιο σύγχρονο. Νόμιζα ότι θα ήθελα να πάρω ένα με οθόνη αφής αλλά όλες μου οι φίλες μου'χουν πει πόσο άβολες είναι για να γράφεις γρήγορα μηνύματα κι αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Θα ψάξω καλά και κάποια στιγμή θα το αλλάξω και πάλι με Νόκια.

Όσο για μηνύματα έγιναν αναπόσπαστο μέρος της επικοινωνίας μου με τους άλλους. Στο γραπτό λόγο ήμουν από ανέκαθεν καλύτερη και δεν ήταν λίγες οι φορές που έγραψα πράγματα σε μηνύματα που ίσως να μην είχα ξεστομίσει. Και το πιο βολικό με το μήνυμα είναι ότι δεν χρειάζεται να σταματήσει ο άλλος αυτό που κάνει για να επικοινωνήσει μαζί σου. Μπορεί να το δει και να ανταποκριθεί όποτε τον βολεύει. Φυσικά έχουν και τα αρνητικά τους.. π.χ. να διαλέξει κάποιος να σου πει 'χωρίζουμε' με sms είναι δειλό και χαζό.. τουλάχιστον. Τελοσπάντων το θέμα των sms είναι πολύ μεγάλο, θα το αφήσω για άλλο ποστ. 

Κάθε φορά που το χάνω κάπου στο σπίτι, ή ξεχνώ να το φορτίσω, ή το αφήνω κατά λάθος σπίτι με πιάνει ένας ψιλοπανικός ότι μπορεί κάτι να συμβεί και να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Εννοείται πως το έχω πάντα δίπλα μου γι' αυτό έλεγα στην αρχή ότι αν το χρησιμοποιήσουν για να κατευθύνουν βόμβα όπως λένε κάποια σενάρια, δε θα αστοχήσουν. Ένα μόνο δεν κάνω να το έχω ανοιχτό όταν κοιμάμαι. Χρειάζομαι να ξεκουραστώ και να νιώθω ότι κανείς δε θα ενοχλήσει τον ύπνο μου ούτε επίτηδες ούετ κατά λάθος. Ξέρω πάντως ό,τι πολλοί άνθρωποι το έχουν ανοιχτό νύχτα-μέρα είτε το χρειάζονται είτε όχι. Μάλλον το έχουμε όλοι σαν δικλείδα ασφαλείας.

Απ'την άλλη το πότε διαλέγει ο καθένας να το απαντήσει μπορεί να σου πει πολλά για τον χαρακτήρα του. Π.χ. ένας άντρας που στη στιγμή του πάθους απαντά το κινητό για να μιλήσει στο μαμά του δεν είναι τελικά και πολύ... ενδιαφέρον τύπος ε; :)

Αν τα έλεγα πάντως στον εαυτό μου τότε που πίστευα ότι τα κινητά είναι παντελώς περιττά ότι σε λίγα χρόνια θα ήμουν τόσο εξαρτημένη απ' αυτή τη συσκευή  νομίζω θα μ'είχε φτύσει! :))))

Όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κινητό μέσα σε μια δεκαετία μου έγινε απαραίτητο και δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα χωρίς αυτό.