Σύγκριση και μίμηση

 Είχα γράψει το ποστ Μη με συγκρίνεις, αρκετά χρόνια πριν, από την πλευρά του παιδιού και χωρίς να έχω εγώ παιδιά.

Διαβάζοντάς το τόσα χρόνια μετά και αφού πλέον είμαι μάνα, ας γράψω την οπτική μου τώρα, από την "άλλη μεριά".

Οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα μαθαίνουν με τη μίμηση. Αν δεν δουν τους γονείς και ιδιαίτερα τη μητέρα τους στην παιδική ηλικία, να κάνει κάτι ώστε να την αντιγράψουν, δύσκολα θα υιοθετήσουν κάποιες συμπεριφορές.

Για παράδειγμα, γέννησε η γάτα μας δύο γατάκια και παρακολουθώντας την, μαθαίνουν να καθαρίζουν το σώμα τους αλλά και να κάνουν κιιιχ αν νιώσουν απειλή κι ακόμα όπου ναναι θα μάθουν και να απλώνουν τα νύχια τους αν χρειαστεί να αμυνθούν. Επίσης και το να πάνε τουαλέτα και να κρύψουν μετά το περιεχόμενο, από τη μάνα τους το μαθαίνουν. 

Στο παρελθόν είχαμε μεγαλώσει γατάκια με μπιμπερό, που τα είχε παρατήσει η γατομάνα κι εκείνα τα γατάκια δεν έμαθαν ποτέ ούτε να κάνουν την ανάγκη τους όπως όλες οι γάτες (να τη σκεπάζουν όταν τελειώσουν), ούτε ήξεραν πώς να αμυνθούν, λάτρευαν το νερό και το μπάνιο και γενικά πιο πολύ θύμιζαν σκυλιά παρά γάτες. Τι έλειπε; Το μητρικό πρότυπο που θα τους είχε διδάξει πώς να φέρονται.

Άρα είναι τελικά τόσο πρόβλημα να συγκρίνεις, να συγκρίνεσαι και να μιμήσε; Η μίμηση δεν είναι η υψηλότερη τιμή, που μπορούν να σου κάνουν; Τι λέτε εσείς;