Όταν ήμουν μικρή η μάνα μου πάντα έκανε συγκρίσεις του εαυτού της και εμάς των παιδιών της, με άλλες οικογένειες και παιδιά που ήξερε. Πάντα τα συμπεράσματα που έβγαζε ήταν εναντίον μας. Κάποιες φορές ήταν περήφανη για μας, αλλά ποτέ δε μας το έδειχνε εκτός κι αν χρειαζόταν να το κάνει για να εντυπωσιάσει τους γνωστούς της. (Πάντα μου την έσπαγε όταν με έβαζε να κάνω κάτι μπροστά σε άλλους -να πω ένα ποιημάτακι π.χ. - σε μια συγκέντρωση για να δείξω τι καλή μου ήμουν, ένιωθα άβολα, σαν πιθηκάκι κι ας μην ήξερα τότε γιατί δε μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έκανε),
Όπως και να'χει ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να συγκρίνει και να συγκρίνεται και πάντα βρίσκει ελλατώματα στους δικούς της απ'τη μια, ενώ να βλέπει προτερήματα και μια χαριτωμένη, 'άγια' ζωή για σχεδόν όλους τους άλλους.
Σαν παιδί αυτό όπως ήταν φυσικό με επηρέαζε. Ζήλευα κι εγώ τα άλλα παιδιά που στις γιορτές του Πάσχα για παράδειγμα είχαν χωριό να πάνε ενώ εμείς δεν είχαμε, ή είχαν ακριβό αυτοκίνητο οι γονείς τους κ.ο.κ. Όταν είσαι μικρός μιμείσαι χωρίς να κρίνεις ή να σκέφτεσαι.
Με τα χρόνια ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να καταλάβω σιγά-σιγά, αλλά με σιγουριά ότι αυτό που ζήλευε κι ακόμα ζηλεύει η μάνα μου "τη ζωή των άλλων" που ήταν πάντα καλύτερη, απλά δεν υπήρχε! Όλοι περνούσαν, όλοι περνούν δύσκολα κάποιες φάσεις, όλοι έχουν τις δυσκολίες τους, τα προβλήματα τους, τις μέρες που ξυπνούν και δε θέλουν να σηκωθούν απ'το κρεβάτι. Εκτός απ'αυτό κατάλαβα ότι τα λεφτά που κάποιοι είχαν δεν τους έκαναν ευτυχισμένους ακόμα κι αν είχαν πιο άνετη ζωή.
Καταλαβαίνοντας αυτά και συνειδητοποιώντας με τον καιρό πόση αλήθεια περιείχαν σταμάτησα να σκέφτομαι σαν τη μάνα μου. Κατάλαβα πόσο μάταιο και χαζό είναι να συγκρίνεσαι με άλλους, τους όποιους άλλους. Δεν νομίζω ότι είμαι πιο σοφή από κείνη, απλά πιο ρεαλίστρια.
Έτσι η κόρη της γειτόνισσας (δε σας έχω πει ακόμα γι'αυτή την οικογένεια που είναι στη γειτονιά για όσα χρόνια είναι κι η δική μου, αλλά κάποια στιγμή θα επανορθώσω) που με βάση τη λογική της μάνας μου πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένη αφού πήρε άντρα με λεφτά, έχει μεγάλο σπίτι, "δούλα" και 2,4 παιδιά δε με ενδιαφέρει καθόλου, εκτός από κείνες τις φορές που ο θόρυβος απ'τη δυνατή μουσική στα πάρτυ της με ενοχλεί. Ενώ η μάνα μου ακόμα την κοιτά με το μισό της και συγκρίνει τη ζώη της με τη δική μου και της αδελφής μου.
Ο κάθε άνθρωπος ζει τη ζωή του όσο μπορεί καλύτερα για τον ίδιο και οι συγκρίσεις σε κάνουν να τυφλώνεσαι και να μη βλέπεις ότι είσαι μοναδικός κι ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου σαν εσένα γιατί μόνο ένας εσύ υπάρχει.
Και κάτι ακόμα, τα παιδιά μας, όταν τ'αποκτήσουμε, δεν ανήκουν σε μας αλλά στους εαυτούς τους. Ακόμα κι αν μας μοιάζουν εμφανισιακά ή αντιγράφουν κάποιες συμπεριφορές μας όπως κάναμε κι εμείς όταν ήμασταν μικρά, αυτό δε σημαίνει ότι μοιάζουν σε κανένα άλλο παρά στον ευατό τους. Αν πρέπει οπωσδήποτε να συγκρίθουν με κάποιο αυτό είναι μόνο με τον δικό τους εαυτό και τις δυνατότητες τους.
Όμως οι συγκρίσεις γενικά δε βοηθούν κανένα, δεν δίνουν κίνητρα, ακριβώς το αντίθετο κάνουν - καταχαρακώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τις περισσότερες φορές και σε κάνουν να νιώθεις λίγος χωρίς να είσαι.
Όμως οι συγκρίσεις γενικά δε βοηθούν κανένα, δεν δίνουν κίνητρα, ακριβώς το αντίθετο κάνουν - καταχαρακώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τις περισσότερες φορές και σε κάνουν να νιώθεις λίγος χωρίς να είσαι.
*ο τίτλος δανεισμένος απ'το παλιό, καλό τραγούδι της Καίτης Γαρμπή
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ κείμενο με μεγάλες αλήθειες.Τα ίδια άκουγα κι εγώ τόσα χρόνια όταν με συνέκριναν με ένα συγκεκριμένο άτομο.Κοίτα την ξαδέρφη σου πόσο αδύνατη είναι, εσύ είσαι χοντρή.Κοίτα την ξαδέρφη σου πόσο καλή είναι στα μαθήματα, εσύ είσαι σκράπας.Κοίτα την ξαδέρφη σου που τα βράδια μένει σπίτι και δεν βγαίνει, εσύ γυρίζεις. Κοίτα την ξαδέρφη σου πόσο καλά γαμιέται κ.ο.κ.Το αποκορύφωμα είναι που στο τέλος με κατηγορούσαν κι όλας οτι τη ζήλευα.Βασικά δεν τη ζήλεψα ποτέ και το λέω με το χέρι στην καρδιά, αλλά μετά από τέτοιο εγκώμιο στο πρόσωπό της από τους γονείς μου, και να τη ζήλευα αναμενόμενο θα΄ταν!Το αποτέλεσμα δεν θα σου το πω, τα' χεις διαβάσει.Είναι τραγικό λάθος ιδίως των γονιών να συγκρίνουν γιατί αν το πάμε κι έτσι υπάρχουν μπαμπάδες που λατρεύουν τα παιδιά τους σε αντίθεση με τον δικό μου που επί 16 χρόνια μ' έκανε μαύρη στο ξύλο σε σημείο να πάω στο νοσοκομείο με σπασμένο χέρι και με την μάνα μου να τον καλύπτει.Άστα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιατηρώ την ανωνυμία μου πρώτη φορά στα τόσα χρόνια για ευνόητους λόγους αν και κατάλαβες ποιά είμαι :)
Δυστυχώς τα πιό πάνω συνεχίζονται και στις ζωές των πιό πολλών σύγχρονων Κυπρίων. Θα έλεγα ότι αυτού του είδους η αρρωστημένη άμιλλα είναι ίσως και ο πρωταρχικός σκοπός ύπαρξης μας. "Ο γείτονας έχει εξοχικό στον Πρωταρά και "εμείς" δεν έχουμε", "Η γειτόνισσα πάει με το Cayenne στον μπακάλη (στην νυχού, στον γκόμενο) και εγώ με το Corolla", "Ο μικρός Κωστάκης αγόρασε αθλητικά παπούτσια με 16 βαλβίδες και δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους και ο γιός μας δεν έχει.", "Η γειτόνισσα έστειλε την κόρη της για master στην Αγγλία και εμείς ακόμα" κλπ κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαλύονται οικογένειες, νεκρώνονται σχέσεις, αποκτούμε χίλια μύρια ψυχολογικά και άλλα προβλήματα υγείας εξ' αιτίας των πιό πάνω αντιλήψεων μας, τις κατακρίνουμε έντονα όταν μας επισημανθούν (σαν να αφορούν μόνο τους άλλους - εμείς ούτως ή άλλως είμεθα υπεράνω!) αλλά συνεχίζουμε να ζούμε το ίδιο χαζοχαρούμενοι και θλιβεροί. Επιμένουμε δε να μεταδώσουμε τις μανίες μας και στα παιδιά και τα εγγόνια μας - για να γίνουν "αδρώποι σωστοί στην κοινωνία"
Ολες οι μαναδες ειναι οι ιδιες τελικα...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι η δικιά μου το κάνει αυτό, ευτυχώς τα τελευταία χρόνια την έχουμε 'στρώσει' λίγο με την sister.. αλλά δυστυχώς είναι κομμάτι κάθε κλειστής και κομπλεξικής κοινωνίας σαν αυτή που ζούμε, και δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήχρειάζεται μεγάλη δύναμη, πιστευω, και αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση και κυρίως γνώθι σαυτόν για να μπορείς να αποδεσμευτείς από τέτοιες συμπεριφορές, που και για ένα παράξενο λόγο 'κληρονομούνται' από γενιά σε γενιά!
epien na to kamei i mam mou pou imoun mitsia.. gia na mou deiksei oti apla prepei na eimai san ola ta alla paidakia tzai na sinetisto e j i apantisi itan: Giati moiazo sou ego gia fisiologiko kopeloui oksa nomizeis eimasten fisiologiki oikogeneia: Pou en na gamiete o papas mou me tin kathemia tzai sou na endiaferese perissotero gia ton kolo sou para gia ta kopelouthkia sou tote na mas sykrineis me ton kathena,,,, mes tounton spiti iparxei agapi tzai en eimasten fisiologikoi oute sygkrinomaste. POu tote eperasan polla xronia potte tis den eipe tipote oute ekame stgkrisi potte. Kapote piannei tin tzai thimate ta tzai gela alla kapote ksiannei tzai thelei to kipriako oneiro..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σχόλια σ' αυτό το ποστ είναι τόσο αληθινά και γνήσια όσο και το ποστ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου μητέρα, παρόλο που είναι σίγουρο ότι, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου, έκανε συγκρίσεις, δεν το είπε ποτέ out loud.
Πάντως, έχουν πολλή πλάκα οι γονείς που συγκρίνουν αυτό που έχουν φτιάξει αυτοί με αυτό που έχουν φτιάξει οι άλλοι...
Γιατί, ξέρεις πώς μοιάζει;
Είναι σαν να θέλεις να φτιάξεις ένα κέικ και ενώ δεν έχεις φροντίσει να μαζέψεις όλα τα υλικά (έχεις μόνο αυγά και αλεύρι) περιμένεις να φτιάξεις το ίδιο κέικ με αυτόν που έκανε τα πράγματα πιο σωστά από σένα. Δεν μπορείς να λες... "κοίτα τι κέικ έφτιαξε ο γείτονας" και να παραπονιέσαι και να γκρινιάζεις, γιατί εσύ έχεις μόνο αυγά και αλεύρι και το 'τύπου-κέικ' πράγμα που θα φτιάξεις, αναγκαστικά θα το φάνε και τα παιδιά σου.
Είναι και το άλλο, βέβαια...
Όταν, καμιά φορά, το παιδί μεγαλώνει και καταφέρνει με χίλια ζόρια και με δική του καθαρά προσπάθεια, να φτιάξει ένα τέλειο κέικ, τότε έρχεται η μαμά και λέει - σαν να οφείλεται σ' αυτήν - "είδες το δικό μου το παιδί τι κέικ έφτιαξε;".
Φιλιά, Daisy μου!
Κοριτσάρα μου πάντα υπήρχαν οι συγκρίσεις και πάντα θα υπάρχουν, μας το έκαναν και όσο και να μην θέλουμε το κάνουμε ,αν δεν το λέμε το σκεφτόμαστε έστω και σε μικροπράγματα,το θέμα είναι να μην πληγώνουμε τον άλλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ! Άλλωστε όπως είχε πει και ο Oscar Wilde: "Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ήδη πιασμένοι."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως τα λες! Ειδικά στα παιδιά, κάτι τέτοιες κουβέντες, ακόμα και αν ο γονιός δεν κάνει κατ' ουσίαν σύγκριση εκείνη τη στιγμή, ή υποτιμάει το παιδί, μπορεί να εντυπωθούν πολύ άσχημα και ασφαλώς να επηρεάσουν την αυτοπεποίθησή του, που διαμορφώνεται σε εκείνη την ηλικία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ανάρτηση, που με εκφράζει απόλυτα. Συνέχεια αναρωτιέμαι γιατί να συμπεριφέρονται έτσι οι γονείς μας, αυτοί που μας γέννησαν και θα έπρεπε να μας καταλαβαίνουν καλύτερα απ’ όλους! Γιατί πρέπει να είμαστε, να γινόμαστε «ένα» με τους υπόλοιπους; Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως γινόμαστε δυστυχισμένοι με το να μας πιέζουν και να μας συγκρίνουν με τα παιδιά των άλλων; Γιατί δεν αντιλαμβάνονται πως, όπως είπες κι εσύ, είμαστε μοναδικοί κι όχι κλώνοι ο ένας του άλλου; Γιατί δε χαίρονται όταν τους λέμε πως είμαστε ευτυχισμένοι όπως είμαστε; Γιατί θεωρούν ότι η ευτυχία είναι μόνο ο γάμος και η οικογένεια, έστω κι από συμβιβασμό; Πολλά γιατί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη με συγκρίνεις μάνα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήδε γινομαι, δε μοιαζω!
Σωστές παρατηρήσεις, πραγματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μεγάλωσα με συγκρίσεις, τις βλέπω σε συγγενείς, φίλους και συγγενείς του άντρα μου και βλέπω ότι μπορεί να φέρουν πολύ άσχημα αποτελέσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά κανείς δεν ξέρει του καθενός τα οικογενειακά γι αυτό The grass is always greener on the other side!!!
Καλή εβδομάδα Νταιζη μου, Φιλάκια!!
Σιχαίνομαι τις συγκρίσεις.Κάθε άνθρωπος είναι διαφορεικός και ξεχωριστός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμη μου για να'μαι ειλικρινής δεν κατάλαβα ποια είσαι αλλά δεν μπειράζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η σύγκριση δε σε έκανε να μη νιώθεις θετικά συναισθήματα για την ξάδελφη χωρίς να φταίει εκείνη καθόλου;
Όσο γι'αυτό που σου έκανε ο πατέρας σου και η μάνα σου είναι νομίζω σε άλλο βαθμό κακοποίηση που δυστυχώς κάποιοι και κάποιες από μας έχουμε υποστεί και ποτέ δεν ξεχνιούνται τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί οι δικοί μου γονείς να μη με έστειλαν ποτέ νοσοκομείο αλλά έφαγα αρκετό ξύλο όσο μεγάλωνα και σίγουρα αυτό δε κάνει μια χαρούμενη παιδική ηλικία. Μάλλον μια παιδική ηλικία που θέλεις να ξεχάσεις και χαίρεσαι που τέλειωσε..
Φιλιά!
takeiteasy ακριβώς όπως το λες αρρωστημένη άμιλλα που σε καλό δεν βγαίνει ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις κάτι όμως; Στο χέρι μας είναι να μην συμπεριφερόμαστε έτσι στα παιδιά μας ώστε κάποια στιγμή η παθογένεια να σταματήσει. Γιατί να μη σταματήσει με μας;
UrbanTulip μου δεν ξέρω αν είναι όλες ίδιες.. Πάντως πολλές απ'τις μάνες της γενιάς της μάνας μου είναι λες και βγήκαν απ'το ίδιο καλούπι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γνωρίσει και μάνες φίλων μου όμως που δεν ήταν έτσι που έβλεπαν τις κόρες τους και τους γιους τους σαν μοναδικά παιδιά και ποτέ δεν τους σύγκριναν, που τους έκαναν να αισθάνονται ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα.. Είναι λίγες αλλά ξεχωρίζουν τέτοιες μάνες..
vanilla μου καλό είναι το στρώσιμο σ'αυτό τον τομέα.. αν και κάποια πράγματα έχουν τόσο υφανθεί μέσα στην προσωπικότητα τους (τουλάχιστον στης δικής μου μάνας) που πιο εύκολο είναι να τις κάνεις αφαίρεση εγκεφάλου παρά αφαίρεση αυτών των στοιχείων της προσωπικότητας... είναι αυτό που λένε "πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι" :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είπα και στον takeiteasy πιο πάνω στο χέρι μας είναι να μην κληρονομήσουμε τα ίδια στα παιδιά μας όταν τα αποκτήσουμε.
misirlou φαίνετα τα λόγια σου άγγιξαν ευαισθητες χορδές για να την συνετίσουν και μπράβο σου που τα είπες την ώρα και με τον τρόπο που έπρεπε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το "κυπριακό όνειρο" επέτρεψε μου να το βλέπω σαν τον κυπριακό εφιάλτη πιο πολύ..
Lilith μου σίγουρα ό,τι θετικό έχω πετύχει θεωρεί ότι οφείλεται σ'αυτή κι ό,τι νομίζει ότι είναι αρνητικό το'χω κάνει εγώ ή οφείλεται στον μπαμπά μου :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σίγουρα παίζει ρόλο τι υλικά βάζει ο γονιός και τι χαρακτήρας είναι το παιδί. Το παιδί δεν έρχεται σαν λευκός πίνακας για να χρωματίσει ο γονιός την προσωπικότητα του. Έρχεται με ένα σωρό δυνατότητες που άλλες λόγω του κατάλληλου εδάφους και της περιποίησης ανθίζουν κι άλλες μαραίνονται.
Τυχερή ήσουν πάντως που η μητέρα σου δεν έκανε φωναχτά συγκρίσεις. Είναι κι αυτό κάτι που για μένα φαίνεται αδιανόητο να το κάνει η δική μου μάνα :)
Φιλάκια!!
ΦΟΥΛΗ μου όπως το λες είναι, το θέμα είναι να μην πληγώνεις τον άλλο. Το να συγκρίνεις ως ένα σημείο είναι ανθρώπινο. Το να χρησιμοποιείς την σύγκριση για να μειώσεις είναι κάτι άλλο..
ΑπάντησηΔιαγραφήAspa μου ο Οσκαρ Γουαϊλντ είπε πολλές σοφές κουβέντες. Όντως όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι και αν μάθουμε από νωρίς ή έστω και αργόερα, ότι είμαστε μοναδικοί κι είναι αυτή η μοναδικότητα που μας κάνει ξεχωριστούς τότε θα'μαστε πιο ήρεμοι και χαρούμενοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήabsentminded μου ακριβώς. Εύκολα τα λόγια γίνονται μαχαίρια που δολοφονούν την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Εύκολο να την καταστρέψεις πιο δύσκολο να την ξανακτίσει μετά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε/η πολλά γιατί που έχω κι εγώ και απαντήσεις δεν έχω. Το μόνο που εύχομαι όπως έγραψα ήδη, είναι όταν εμείς γίνουμε με το καλό γονείς να είμαστε χαρούμενοι με τη χαρά των παιδιών μας και να τα αποδεχόμαστε όπως κι αν είναι με όποιον τρόπο κι αν συμπεριφέρονται, ό,τι κι αν διαλέξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήCoula μου ειδικά εσύ που'σαι τόσο μοναδικό άτομο και να θέλει κάποιος δεν μπορεί να σε συγκρίνει :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
KitsosMitsos όταν είναι βγαλμένες απ'την εμπειρία συνήθως είναι σωστές.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήEvie μου είσαι τυχερή που δεν είχες αυτούς τους σκόπελους να προσπεράσεις στη ζωή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήThe grass is not always greener on the other side αυτό είναι το θέμα. Μου πήρε χρόνια αλλά το συνειδητοποίησα κι απελευθερώθηκα απ'αυτά.
Φιλιά!
Κάποια* κι αυτή η μοναδικότητα είναι που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα και όμορφη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά, δε σε αδικώ... Κι εγώ αυτή την αίσθηση έχω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δικιά μου πάντα με έβαζε σε σύγκριση με άλλους, συγκεκριμένους όμως. Αυτός έκανε αυτό κι εκείνο, εσύ πότε; Το βαρέθηκα. Βαρέθηκα τη σύγκριση.
(εδώ που τα λέμε, κάθε φορά που με σύγκρινε με άλλον, κρυφογελούσα κι έλεγα μέσα μου "σιγά τον τύπο! έκανε αυτό, ε και;")
Και στο τέλος τι κατάλαβα; Ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι. Εμείς να κοιτάμε τη δουλειά μας. Προσπάθησα να της το πω εμμέσως, αλλά ξέρεις πως είναι η μανάδες...
sarper? αυτό το 'ε και;' το λέω κι εγώ τώρα. Το θέμα είναι ότι σαν παιδί δεν έχεις τις άμυνες που αναπτύσσεις μετά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του, ας εκφράσει τα θέλω του, τα ταλέντα του, ας ακολουθήσει το δρόμο του.
Ξέρω πως είναι οι μάναδες ναι.. Το χαβά τους :)
Και εγώ πολλές φορές το ίδιο παθαίνω (ειδικά σε οικογενειακή συνάντηση),δηλαδή λέει η μάνα κοίτα ο ξαδερφος σου τι καλός μαθητής είναι ή αυτός έχει κοπέλα εσύ γιατί δέν έχει ή το κλασικό στην τρίτη λυκείου υποτιμανε γιά τη προσπάθεια που κανείς και σου ρίχνουν το γόητρο και άντε αν καταφέρεις να περάσεις εκεί που ονειρεύεσαι μετά σου λένε γιατί πέρασες εκεί και δεν πηγές αλλού.ακόμα δεν λογαριάζουν τίς κλήσεις σου και τις ικανότητες σου.Επίσης πολλές φορές στου άλλους λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο και μετά σου χτυπάνε τι κάνει ο ένας και ο άλλος λες και είσαι άχρηστος και άλλες φορές κοκορευονται για σένα.Τί μαλκιες είναι αυτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα κι όταν οι γονείς δεν πιστεύουν σε σένα πρέπει να βρεις τη δύναμη και τη στήριξη από μέσα σου καταρχάς και από άλλους ανθρώπους μετά για να πιστεύεις εσύ σε σένα. Σίγουρα έχεις πολύ περισσότερες δυνατότητες απ'ότι χωράνε στη μικρή τους φαντασία. Σκέψου άλλωστε ότι κάνουν ότι έχουν γνωρίσει.. δηλαδή κι αυτούς κάποτε κάποιος τους είχε συγκρίνει και τους είχε κόψει τα φτερά. Το θέμα είναι να μην τους επιτρέψεις να το κάνουν αυτό.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ γι την συμβουλή σου
Διαγραφή