Με το τέλος του Αυγούστου τελείωσε άλλη μια δύσκολη χρονιά και μια νέα ξεκίνησε την 1η του Σεπτέμβρη.
Ανεξάρτητα αν έχεις οποιαδήποτε σχέση με σχολεία η κανονική αρχή του χρόνου είναι η 1η του Σεπτέμβρη κι όχι η 1η του Ιανουαρίου. Η πρωτοχρονιά είναι για τα πάρτυ και για ξεκούραση, όχι όμως αρχή.
Τουλάχιστον εγώ αυτό ένιωθα πάντα και κάθε νέος χρόνος που περνάει το επιβεβαιώνει.
Αρχή νέας χρονιάς λοιπόν και προμηνύεται δύσκολη αν και με διαφορετικό τρόπο από ότι ήταν οι χρονιές της πανδημίας.
Αισθάνομαι ότι οι πιο πολλοί είναι λες και βγήκαν ή βγαίνουν από βαθύ λήθαργο, γεμάτοι πληγές, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, κι εκείνο το αίσθημα που τους βαραίνει πιο πολύ ή που εξωτερικευουν πιο εύκολα, είναι ο θυμός.
Υπερβολικά πολύς θυμός που εκτοξεύεται με ψίλου πηδημα κατά πάντων κι όποιον αρπαξουν τα σκάγια.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσει η ανθρωπότητα να περάσει αυτό το κύμα θυμού, μίσους κ εσωστρέφειας, αλώβητη, (ίσως κάτι τέτοιο να μην είναι καν εφικτό), αλλά ξέρω ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να το περάσει.
Δεν έχω κάτι αισιόδοξο να αναφέρω γιατί δεν αχνοφαίνεται φως στο σκοτεινό τούνελ σκοταδισμού, συντηρητισμου και οπισθοδρόμησης, στο οποίο τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς επιστροφή.
Ίσως η μόνη ελπίδα να είναι οι επόμενες γενιές που θα βρουν το θάρρος και τη δύναμη να βγουν από το μεσαίωνα στον οποίο θα γεννηθούν και τον οποίον χρειάζεται να διαλύσουν, όπως έκαναν οι γενιές των δεκαετιών μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)