Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που θέλω να γράψω ένα κείμενο κι έχω σκεφτεί θέμα ή ίσως και θέματα, αλλά καιρό δεν έχω βρει να κάτσω να το οργανώσω. Είναι και η δυσκολία ότι δεν έχω πια pc στο σπίτι και τα κείμενα γράφονται στο κινητό, που δεν μου επιτρέπει να οργανώσω τις σκέψεις μου όπως παλιά.
Όπως και να'χει εκείνο το κείμενο ή τα κείμενα κάποια στιγμή είναι πιθανό να τα γράψω, όμως ήθελα να αποτυπωσω την αίσθηση των ημερών μετά την πανδημία.
Ίσως η λέξη απογοήτευση να είναι αρκετή για να ζωγραφίσει τη ζοφερη πραγματικότητα που ζούμε. Κανένας από όσους έμειναν ζωντανοί μετά την πανδημία, δεν έμεινε αλώβητος: Είτε γιατί πέρασε κορονοϊο και υποφέρει ακόμα από συμπτώματα, είτε γιατί είχε δικό του άνθρωπο που ασθενησε σοβαρά, ή πέθανε, είτε γιατί έμεινε με ένα σωρό άγχη και φοβίες, επιπλέον από όσα είχε πριν την πανδημία.
Για μένα το χειρότερο αντίκτυπο είναι στους νέους και τα παιδιά και ακόμα και τώρα βλέπουμε μόνο την αρχή των επιπτώσεων των εγκλεισμων και της ακραίας αβεβαιότητας που έζησαν σε τρυφερή ηλικία.
Υπάρχει πάρα πολύς θυμός και αυξημένες ψυχικές διαταραχές από όλη αυτή την εμπειρία και πιστεύω ότι με την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη θα χρειαστεί μια δεκαετία για να ξεπεράσουμε τις άμεσες συνέπειες όλου αυτού του παρατεταμένου τραυματικου χρονικού διαστήματος. Όσο για τις έμμεσες συνέπειες, αυτές θα ταλαιπωρούν αρκετές γενιές ακόμη.
Θυμάμαι αρκετά έντονα κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών, την αίσθηση ότι συμμετείχαμε όλοι άθελά μας σε ένα τεράστιο πείραμα βασανιστηριων, χωρίς να βλέπουμε τέλος. Λες κι είχαμε μπει σε ένα κατασκοτεινο τούνελ χωρίς να μπορούμε να δούμε φως κι έξοδο.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή η μνήμη, τόσο η ατομική όσο κι η συλλογική, έχει την τάση μετά από το τραυματικο συμβάν, είτε να το ωραιοποιει, είτε να μειώνει τη σημασία και τις συνέπειες του. Ίσως αυτό να μην γίνεται συνειδητά αλλά σαν ένα είδος μηχανισμού για να αντεπεξέλθει ο άνθρωπος. Όμως δεν θέλω να ξεχάσω πόσο πραγματικά εφιαλτική ήταν η πραγματικότητα κάθε λεπτού και η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα. Είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα βρεθούν πολλοί "αναλυτές" και "επιστήμονες" που θα πουν τα δικά τους, που θα μειώσουν ή θα εξαλείψουν τις αρνητικές συνέπειες της ασθένειας και των lockdown. Ας πείσουν όσους θέλουν να ξεγελούν τους εαυτούς τους κι όσους θα έχουν ξεχάσει.
Ένα τραυματικό γεγονός πρέπει να είναι κάτι που θυμόμαστε ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, ώστε τουλάχιστον αν γίνεται, να κάνουμε νέα λάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)