Εγώ πάντως δεν ξαναπατάω εκεί!

Εδώ στη Λεμεσό έχουμε ένα θέατρο που είναι υπόγειο. Κατεβαίνεις πάρα πολλά σκαλιά για να φτάσεις στο χώρο που είναι οι αίθουσες.  Ο χώρος έχει  ασανσερ , αλλά δεν χρησιμοποιείται από κανένα. Ίσως να υπάρχει για να κάνει το χώρο προσβάσιμο για άτομα με κινητικά προβλήματα αλλά δεν το'χω δει καμιά φορά να χρησιμοποιείται. Όσες φορές είχα πάει παλιότερα η παράσταση ήταν στη μεγάλη αίθουσα που έχει αμφιθεατρικά καθίσματα, όπως τις αίθουσες στο σινεμά. Την άλλη τη μικρή αίθουσα την είχα προσέξει αλλά δεν είχα την τύχη να την επισκεφτώ ποτέ.

φωτο από http://theatreworld.wordpress.com/

Ένα βράδυ βρήκε προσκλήσεις για την πρεμιέρα μιας παράστασης η μάνα μου κι επειδή δεν ήθελε ο πατέρας μου να τη δει μου πρότεινε να τη συνοδέψω. Δέχτηκα ευχαρίστως να πάω μαζί της. Ετοιμάστηκα από νωρίς, πήγα να την πάρω και πήγαμε στο θέατρο αρκετή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης. 

Όταν φτάσαμε ο κόσμος ήταν λίγος και τα τραπεζάκια στο φουαγιέ άδεια, έτσι καθίσαμε να πιούμε ένα ποτό και να περιμένουμε μέχρι την έναρξη. Εκεί που μιλούσαμε για γενικά θέματα μου λέει η μάνα μου "Δε νιώθω και πολύ καλά" της απαντώ κι εγώ αμέσως "Αν δεν είσαι καλά πάμε να φύγουμε" δεν ήθελα να καταπιέζεται να δει την παράσταση μόνο για μένα αν δεν αισθανόταν καλά και δε με πείραζε και τόσο να χάσω το έργο. "Είσαι τρελή;" μου λέει η μάνα μου "που να φύγουμε να πάμε; Τίποτα δεν είναι θα μου περάσει." Επέμεινα εγώ, αλλά ήταν ανένδοτη ότι είναι καλά και δε θέλει να χάσει την παράσταση.

Έρχεται η ώρα να πάμε στην αίθουσα, αλλά ανακαλύπτω ότι η παράσταση αντί να είναι στη γνωστή αίθουσα με τις αμφιθεατρικές θέσεις είναι στην μικρή αίθουσα. Μπαίνουμε μέσα και βλέπω ότι είναι όλη βαμμένη μαύρη, με μαύρα καθίσματα τα οποία είναι γύρω από τη σκηνή βαλμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι θεατές ουσιαστικά να αποτελούν μέρος της παράστασης. Καθόμαστε σε μια μπροστινή θέση (δεν ήταν αριθμημένες μπορούσαμε να κάτσουμε όπου θέλαμε) γιατί ήθελε να βλέπει καλά η μάνα μου κι αρχίζει η παράσταση.

Αν θυμάμαι καλά (γιατί τα πιο πολλά τα'χω ξεχάσει για ευνόητους λόγους όπως θα δείτε πιο κάτω) στην παράσταση έπαιζαν τέσσερις γυναίκες, μια έκανε τη μάνα και οι άλλες τρεις τις κόρες της. Άκρα του τάφου σιωπή στο ακροατήριο, προσηλωμένοι όλοι στην παράσταση, όταν σκύβει η μάνα μου και μου λέει ψιθυριστά "Είμαι χάλια δεν αντέχω." Της ρωτώ "Τι έχεις;" και μου απαντά "Θέλω να κάνω εμετό." Αμέσως της λέω "Πάμε να φύγουμε!" και κάνω να σηκωθώ όμως με σπρώχνει και επιμένει "Μείνε εσύ θα βγω εγώ μόνο" όμως πια δεν είναι καθόλου καλά και της φαίνεται, την αρπάζω κι εγώ απ'το χέρι και όσο πιο αθόρυβα γίνεται πάω να σηκωθώ, περπατά μπροστά μου και λέει "Θα κάνω εμετόοοο! Θα κάνω εμετόοοοοοοοοοοο." Γυρίζω στα δεξιά μου και συνειδητοποιώ ότι οι ηθοποιοί παίζουν και δεν παίζουν την παράσταση κι ο κόσμος όλος κοιτά εμάς. Σκύβω το κεφάλι κι επιταχύνω το βήμα. Πάνω που είχαμε κοντέψει στην πόρτα και θα βγαίναμε πετάει η μάνα μου την πιο δυνατή κλανιά που υπάρχει! Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Ούτε ξέρω αν άκουσαν οι άλλοι, ή αν γέλασαν ή οτιδήποτε.

Βγαίνουμε επιτέλους έξω στο φουαγέ και η μάνα μου σωριάζεται σε μια καρέκλα, δίπλα ακριβώς απ'την έξοδο της αίθουσας όπου κουτσά-στραβά συνέχιζε η παράσταση. Εγώ άρχισα να τρέχω πάνω κάτω να βρω ένα κουβά, κάτι να κάνει μέσα εμετό και λίγο νερό να της βάλω στο πρόσωπο που'χει γίνει άσπρη σαν πανί, όταν εμφανίζεται ένας άντρας με γένια και γυαλιά και κοιτά τη μάνα μου που εντωμεταξύ είναι έτοιμη να βγάλει τα σωθικά της στο πάτωμα και φωνάζει δυνατά "ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΜΕΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!" Σκύβει κοντά της και της λέει "Σας παρακαλώ κυρία μου μπορείτε να μετακινηθείτε πιο κάτω;" Τίποτα η μάνα μου "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!! ΕΜΕΤΟΟΟΟΟΟΟ!!" Επαναλαμβάνει την ίδια παράκληση λίγο πιο επιτακτικά, αλλά και πάλι δεν εισακούγεται. Στο μεταξύ γυρίζω εγώ που βρήκα λίγο νερό και της νίβω το πρόσωπο μπας και συνέλθει λίγο. Με κοιτά με ελπίδες αυτός και μου λέει "Σας παρακαλώ μπορείτε να μετακινήσετε τη μητέρα σας;" Μες το άγχος εγώ του απαντώ "Ένα κουβά έχετε να κάνει εμετό;" Επίμονος αυτός "Ας σηκωθεί να πάει στην τουαλέτα εδώ δίπλα είναι, κάθεται δίπλα στην πόρτα της παράστασης και ακούγεται μέσα." μου εξηγεί. "Μπορείς να σηκωθείς;" τη ρωτώ και κουνά το κεφάλι της αρνητικά, αλλά την πείθω γιατί προσθέτω ότι "δεν βρήκα κουβά κι αν πας τουαλέτα θα κάνεις εμετό με την ησυχία σου!" Σηκώνεται με τη βοήθεια εμένα του καλού κυρίου και  ενός άλλου κυρίου που βρέθηκε εκεί και μόλις πατά το πόδι στην τουαλέτα κάνει εμετό στο νιπτήρα. 

"Ευχαριστώ" μου λέει ο κύριος "ξέρετε είμαι ο σκηνοθέτης της παράστασης και η μητέρα σας ακουγόταν μέσα." Τι να πω κι εγώ ζήτησα συγνώμη και του είπα ότι δεν έφταιγε η καημένη αφού αρρώστησε αιφνιδιαστικά. Βγαίνει η μάνα μου απ'την τουαλέτα και σωριάζεται σε μια άλλη καρέκλα λέγοντας "Δεν υπάρχει περίπτωση έτσι όπως είμαι να ανεβώ όλα αυτά τα σκαλιά." Ο άλλος κύριος που βοήθησε σαν απομηχανής θεός να απομακρυνθεί από την πόρτα της παράστασης η μάνα μου, της λέει "Είμαι ο υπεύθυνος του θεάτρου και θα πάω να βρω κλείδι για το ασανσερ για να ανεβείτε." Να'ναι καλά ο άνθρωπος το βρήκε αμέσως και μαζί με τον σκηνοθέτη την βοήθησαν να φτάσει στο ασανσερ που την πήρε στο ισόγειο όσο εγώ έτρεξα να φέρω το αυτοκίνητο κοντά στην είσοδο για να φύγουμε άμεσα. 

Φτάνω στην είσοδο, ανοίγει την πόρτα και πάει να μπει όταν ξαφνικά σταματά, γυρνάει στους κύριους και τι τους λέει; "Μήπως να γυρίσω πίσω; Νιώθω κάπως καλύτερα.." Πεταγόμαστε τότε και οι τρεις με ένα στόμα, μια φωνή "ΟΧΙ!" Και συνεχίζω εγώ για να την πείσω "Όχι καλύτερα να παμε σπίτι να ξεκουραστείς γιατί μάλλον έπαθες τροφική δηλητηρίαση." Ο σκηνοθέτης με τον υπεύθυνο με κοιτούν με μια αγαλίαση και μια ανακούφιση που δεν περιγράφεται.

Στη διαδρομή μου είπε ότι πριν πάμε στην παράσταση είχε φάει σπανακόρυζο που είχε στην κατάψυξη! Σπανακόρυζο στην κατάψυξη;!!! ΕΛΕΟΣ ρε μάνα! Ευτυχώς όταν πήγε σπίτι και ξάπλωσε ένιωσε καλύτερα και την άλλη μέρα ήταν μια χαρά.  Φτηνά τη γλύτωσε! Ο πατέρας μου δε όταν είδε ότι ήταν καλά μου εξομολογήθηκε όλο χαρά ότι ανακουφίστηκε που δεν ήταν αυτός στη θέση μου. Γιατί έχει τύχει να πάνε σε θεατρική παράσταση και να κοιμηθεί η μάνα μου όταν τη βρήκε βαρετή, άντε και να ροχαλίσει λίγο. Τέτοιο κάζο πάντως δεν του ξανάτυχε!

Το ρεζιλίκι απ'την άλλη δεν το γλυτώσαμε!