Το Δεκέμβρη..

Το Σάββατο 4 του Δεκέμβρη το μπλογκάκι αυτό συμπλήρωσε αισίως 2 χρονάκια.

~ 

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος. Είδα πριν λίγο απόσπασμα μιας συνέντευξης με τη μητέρα του και τη θαύμασα. Πόσο κουράγιο θα'χει μέσα της αυτή η μάνα να μιλά δημόσια για το παιδί της, που έχασε με τέτοιο τρόπο. Θέλει να δημιουργήσει οργανισμό στο όνομα του ενάντια στη βια των αστυνομικών και ελπίζω να τα καταφέρει. Τουλάχιστον να βγει κάτι θετικό απ'τη φρικτή εκτέλεση του.

~

Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Άργησα δυστυχώς να τον ανακαλύψω, αλλά όταν επιτέλους μέσω μιας φίλης  τον γνώρισα κόλλησα. Δεν είναι μόνο η μουσική ή τα τραγούδια του που με τράβηξαν σαν μαγνήτης είναι κι οι στίχοι του, ο τρόπος σκέψης του, η ζωή του όλη. Διάβασα όλα τα βιβλία που γράφτηκαν για αυτόν. Άκουσα και τραγούδησα άπειρες φορές τα κομμάτια του στο γοκ-μαν περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Με συντρόφευσε για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και ποτέ δεν θα τον ξεχάσω. 

Να'σαι καλά Παυλάκη εκεί που είσαι!

Θυμάμαι την ιστοσελίδα που ανακάλυψα τότε για κείνον κι ακόμα υπάρχει ευτυχώς κι είναι πλήρως ενημερωμένη για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για τον Παύλο: http://cgi.di.uoa.gr/~bitsikas/Pavlos.html

Χαρμάνης κι άφραγκος μεσάνυχτα Αθήνα
κι ούτε ένας φίλος δεν υπάρχει πουθενά.
Χριστέ μου βόηθα να περάσει τούτη η νύχτα
κι έχω τον πόνο για μονάχη συντροφιά.

Νομίζω άδικα τις ώρες μου πως χάνω
και κάθε μέρα μπαίνω όλο πιο βαθιά
και μια γυναίκα να τα βρούμε πόσο κάνουν
δεν βρίσκω Θε μου ή δεν υπάρχει πουθενά

Στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες
και δεν γουστάρω να παίρνω μέρος στα κοινά
ίσως να ‘ρθούνε οι καλύτερες ημέρες
πάντως για μένα τούτη η νύχτα είναι κακιά 

 

Απόψε πόσο μόνος να 'μαι
Και συ να λείπεις μακριά
Σαν να 'ταν τώρα το θυμάμαι
Το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια 

Ήτανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
Κάποια Δευτέρα ερωτική
Κι ήτανε κάπου προς το δείλι
Όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
Στο πάρκο με τα περιστέρια
Με τον αλήτη που 'μπλεξες τι γύρευες
Αφρόψαρο στα φουσκονέρια

Κάποτε κύλαγε το αίμα
Μέσα στις φλέβες μας καυτό
Τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
Έχουμε κάνει εσύ εκεί και γω εδώ

Μ' αυτή τη νύχτα ώρα μια
Όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
Το κάλεσμα μου σαν μια υποψία
Μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
Στο πάρκο με τα περιστέρια
Με τον αλήτη που 'μπλεξες τι γύρευες
Αφρόψαρο στα φουσκονέρια

δεν μπορώ να ακούσω αυτή τη φωνή και να μην συγκινηθώ. 

όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσω, αλλάξω.