Δεν έχω χρόνο ή δεν έχω έμπνευση;

Αναρωτιέμαι τι από τα δύο ισχύει, αλλά νομίζω φέτος δεν έχω γράψει στο ημερολόγιό μου, ξέρετε εκείνο που έχει σελίδες και κρατάς στυλό για να γράψεις. 

Έχω που λέτε ένα ημερολόγιο, γαλάζιο εξώφυλλο με ένα τετραγωνάκι για να βάλεις το όνομά σου, από το 2013! Απίστευτο αλλά γράφω πια τόσο λίγο που πάει τόσα χρόνια και δεν λέω να γράψω πολλά να έχω λόγο να αρχίσω να γράφω σε άλλο τετράδιο. Με τα χρόνια έχω μαζέψει διάφορα όμορφα κενά τετράδια με ακριβώς αυτό το σκοπό: να αντικαταστήσουν το γαλάζιο. Έλα όμως που αυτό δεν λέει να γεμίσει.

Ο Αύγουστος εντός μου;

Έχω κάποια χρόνια να γράψω ποστ μήνα Αύγουστο και ψάχνοντας είδα ότι τελευταία φορά ήταν το 2022 που είχα γράψει αυτό εδώ. 

Από τότε πολλά έχουν αλλάξει και πολλά έχουν μείνει τα ίδια αν και μέσα μου έχουν αλλάξει όλα.

Τώρα εάν άλλαξαν στο καλύτερο, ή στο μη καλύτερο, είναι ένα αναπάντητο θέμα. 

Ναι η Γιουροβιζιον 2025

Θα μπορούσα να γράψω για τη νέα χρονιά αν ήταν Γενάρης, αλλά είναι κιόλας αρχές Μαΐου, σχεδόν ο μισός χρόνος έφυγε, ή φεύγει κι έτσι δεν έχει νόημα να πω για μια ακόμα χρονιά που μόνο νέα δεν είναι πια.

Μετά από αρκετά αρνητικά που ήρθαν μαζεμένα τέλη του 2024 και αρχές του 2025, ελπίζω να αρχίσουν να στοιβάζονται επιτέλους κάποιες θετικές εξελίξεις. Και ναι το εννοώ: να στοιβάζονται. Πώς στοιβάζονται όλα τα στραβά μαζί; Ε ας το κάνουν και τα θετικά μια φορά αυτό. 

2024 ξου ξου φύγε! 2025 σειρά σου Έλα!

Όπως είναι ξεκάθαρο σε αυτό το ποστ, περίμενα με ανυπομονησία το 2024 από την αρχή. Παρόλα αυτά και ίσως λόγω των υψηλών προσδοκιών, ήταν όχι μόνο μια χρονιά από γοητευτική, αλλά και τρομερά πιο δύσκολη, ακόμα κι από τα στείρα χρόνια της πανδημίας.

Άρα το μόνο που μένει είναι να διώξουμε αυτή την απαίσια χρονιά με κλωτσιές! Και προσωπικά επιθυμώ να την ξεχάσω κ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και όσο πιο σύντομα γίνεται. 

Ελπίζω το 2025 να είναι ήρεμο, αν γίνεται! Ή έστω ας είναι εξίσου οκ με το 2023, που ήταν απροσδόκητα, μια χρονιά με χαρά. 

ΥΓ. Ξέχασα φέτος να αναφέρω ότι συμπληρώθηκαν 16 ολόκληρα χρόνια, στις 6 Δεκεμβρίου 2024, που γράφω σε αυτό το μπλογκ. Αγαπώ το μπλογκιν' όσο τίποτα άλλο κι ελπίζω να μπορώ να συνεχίσω να γράφω 😊

Σύγκριση και μίμηση

 Είχα γράψει το ποστ Μη με συγκρίνεις, αρκετά χρόνια πριν, από την πλευρά του παιδιού και χωρίς να έχω εγώ παιδιά.

Διαβάζοντάς το τόσα χρόνια μετά και αφού πλέον είμαι μάνα, ας γράψω την οπτική μου τώρα, από την "άλλη μεριά".

Επαναπροσδιορισμός

Κάποιες φορές χρειάζεται να συμβεί κάτι πολύ ακραίο, για να συνειδητοποιήσεις τα πραγματικά σημαντικά πράγματα και ανθρώπους στη ζωή σου και να σβήσεις με μια μονοκονδυλιά όλα τα μικρά κι ασήμαντα.

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. 

Κι όσο κι αν κρατιέμαι κι όσο κ αν σωπαίνω κάποια στιγμή τα λόγια σαν χιονοστιβάδα ξεχύθηκαν κι ανέβηκε ένα κείμενο. Κι ο καημός με πλημμύρισε με όνειρα που κι ακόμα και κατά τη διάρκεια που τα έβλεπα, με βασάνιζαν και δεν ικανοποιούσαν απολύτως τίποτα. 

Αλλά.. αλλά μετά άλλαξα γνώμη, έχασα το θάρρος μου, ή το μετάνιωσα, ή θέλησα να το διατυπώσω καλύτερα, ή απλά ήταν υπερβολικά..

2024 at long last!

Συνήθως δεν κάνω απολογισμούς στο τέλος του χρόνου. Αν κάνω θα είναι κοντά στα γενέθλιά μου, ή κοντά στην πραγματική αρχή της χρονιάς, που είναι ο Σεπτέμβριος.

Ανείπωτος ο έρωτας

 Ο Αλμπέρ Καμυ είχε πει:

"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας."

Happy Birthday to my blog!

Πάνε πια 15 ολάκερα χρόνια από το πρώτο ποστ στο μπλογκ, που δεν ήταν άλλο από λίγους στίχους από αγαπημένο τραγούδι. Δεν ήξερα και τι να γράψω. Έγραφα σε άλλη ιστοσελίδα με συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά είχα ανακαλύψει τα μπλογκς κι ήθελα να γράψω κάτι δικό μου.

Ο Καζαντζάκης και το πάθος

Στην ώριμη ηλικία των 47 μου χρόνων ανακάλυψα (αφότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου) τον Καζαντζάκη και έχω γεμίσει χαρά για αυτή την ανακάλυψη. Γιατί; Επειδή μέχρι τώρα τον φοβόμουν, νόμιζα ότι ήταν "δύσκολος". 

Τώρα, έχοντας διαβάσει λίγο, καταλαβαίνω ότι απλά είχα αρχίσει λάθος ή είχα επιλέξει τη λάθος στιγμή να διαβάσω Καζαντζάκη. Τώρα κατανοώ ότι δεν είναι δύσκολος, είναι παθιασμένος και αν υπάρχει κάτι, που καταλαβαίνω και νιώθω είναι το πάθος.