Πόσα χρόνια έχω να γράψω; Σίγουρα πολλά αν και θα ήθελα να είχα συνεχίσει. Το αγαπάω το μπλογκιν με πάθος όπως δεν αγάπησα ποτέ το τουιτερ.
Τεσπα νομίζω όλα αυτά τα έχω ξαναγράψει και για άλλο λόγο μπήκα.
Ούτε που θυμάμαι για ποιο λόγο βέβαια αλλά αυτό δε με σταματά.
Τέλος Οκτωβρίου, αλλαγή ώρας, περίοδος που μισώ κάθε χρόνο μέχρι βδελυγμιας. Θα περάσει και φέτος ναι αλλά όσο πάει αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Όπως και η ζωή άλλωστε ανεβάζει λεβελ δυσκολίας συνέχεια.
Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι πάρα πολύ το θάνατο, τον περιμένω, τον βλέπω παντού, ίσως προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για να μην ξανααιφνιδιαστει όπως όταν έχασα τη μάνα μου. Βλακείες, δεν μπορείς να προετοιμαστεις για το θάνατο και δεν ξέρεις από που να τον περιμένεις.
Σε καλό δε θα έβγαινε το ποστ αφού δεν έχω κάτι θετικό να πω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Mi manchi
Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. Κι όσο κι αν κρατιέμα...
-
Στην ώριμη ηλικία των 47 μου χρόνων ανακάλυψα (αφότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου) τον Καζαντζάκη και έχω γεμίσει χαρά για αυτή την ανακάλυψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)