Η δική μας ζούγκλα...!

Η μάνα μου έχει μεγάλη μανία με τα λουλούδια. Όταν ήμουν μικρή είχε ένα κήπο στο μπροστινό μέρος του σπιτιού που διαχωριζόταν με ένα μικρό διάδρομο με μάρμαρο. Ως εκ τούτου η  βεράντα του σπιτιού ήταν τόσο μικρή και στενή που δεν μπορούσε να καθίσει κανείς. Εκτός από εκεί είχε λουλούδια και δέντρα στο πλάι του σπιτιού και στην πίσω αυλή. 

Κάποια στιγμή που έκαναν κάποιες διορθωτικές εργασίες στο σπίτι δέχτηκε (πως;!) να μεγαλώσει η βεράντα για να μπορούμε να καθόμαστε τα καλοκαίρια που ως γνωστό στην Κύπρο διαρκούν κάμποσους μήνες. Ήρθε ο κος Κώστας ο κτίστης και άρχισε να φτιάχνει τη βεράντα. Όμως η μάνα μου στο κομμάτι του κήπου που θα θυσίαζε με πόνο ψυχής είχε ένα σπάνιου κάλλους λουλούδι που ήθελε πάση θυσία να το διασώσει απ'το μπετόν. Ζήτησε λοιπον απ'τον κο Κώστα να κάνει μια τρύπα στην βεράντα και να προστατεύσει το λουλούδι για να μείνει στη θέση του. Ο καημένος ο κος Κώστας προσπάθησε με κάθε τρόπο να τη μεταπείσει εξηγώντας της ότι αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα στη βεράντα. Όμως η μάνα μου ήταν ανένδοτη, ήθελε σώνει και καλά να σώσει το λουλούδι. Έριξε και κάτι υπονούμενα ότι δεν ήθελε να της το φτιάξει επειδή.. βαριόταν να κόψει τα μάρμαρα. Ούτε που της πέρασε απ'το μυαλό ότι μπορεί και να'χει δίκιο ο άνθρωπος.

Όταν είδε κι αποειδε ο κος Κώστας και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε ούτε με τη λογική, ούτε με απειλές, ούτε με κανένα τρόπο να αποφύγει τη σωτηρία του φυτού, έκανε αυτό που του ζητούσε. Είχε όμως τον τελευταίο λόγο γιατί μέχρι να τελείωσει την τρύπα στη βεράντα το καημένο φυτό ξεράθηκε! Φυσικά η μάνα μου τον κατηγόρησε ευθαρσώς για δολιοφθορά και εκδίκηση εναντίον ενός ανυπεράσπιστου φκιόρου!

Το αποτέλεσμα όμως παρέμεινε, η τρύπα στη βεράντα είχε ανοιχτεί κι αφού το λουλούδι είχε χάσει άδικα τη ζωή του φύτεψε άλλο στην τρύπα και την εκμεταλλεύτηκε επαρκώς.

Αν επισκεφθεί κάποιος το πατρικό μου όπως καταλαβαίνετε δε θα αντικρίσει μόνο την διάσημη τρύπα με το φυτό της, αλλά κι ένα σωρό άλλες γλάστρες, γλαστρώνια, αναρριχιτικά φυτά, δέντρα, δεντρίλια κι ό,τι άλλο φανταστείς. Όταν τα κοιτάς δε συνειδητοποιείς με τη μια την ποσότητα τους, άμα όμως σε εξαναγκάσει να της τα ποτίσεις όταν θα απουσιάζει τότε βλέπεις την ατέλειωτη πρασινάδα να απλώνεται παντού. 

Μην τολμήσεις να της ονομάσεις τα λουλούδια της 'χόρτα' γιατί θα πάθει σοκ και δε θα σου ξαναμιλήσει. Τα καμαρώνει και τα αγαπά ίσως και περισσότερο απ'τα παιδιά της - αφού όταν πάει διακοπές και μας πάρει τηλέφωνο η πρώτη της ερώτηση δεν είναι 'τι κάνετε; πως είστε;' αλλά 'μου ποτίσατε τα λουλούδια;' προφανώς πάει κατευθείαν στα σημαντικά!

http://www.britannica.com.sg/botany/loquat-370538.html

Στο πλάι του σπιτιού που λέτε υπήρχαν όταν ήμουν μικρή πολλά δέντρα, λεμονιές, μοσπιλιές, μια νερατζιά και κλίμα. Θυμάμαι  καθαρά ότι το κλίμα έκανε καταπληκτικό σταφύλι. Ο κορμός του ήταν φυτεμένος στο πλάι και επεκτινόταν στο πίσω μέρος του σπιτιού. Όταν ήμουν 3-4 χρονών μου είχαν δέσει μια κούνια και καθόμουν με τι ώρες για να με σπρώχνουν. Λάτρευα την κούνια μου καλύτερα απ'όλα τα άλλα παιγχνίδια μαζί.

Με τα χρόνια κάποια δέντρα στο πλάι ξεράθηκαν και έτσι άρχισε η μάνα μου να φυτεύει λουλούδια, πρασινάδες κτλ. Στο γείτονα δεν άρεσε η μεγάλη παραγωγή φύλλων και παραπονιόταν, έτσι έβαλε τον πατέρα μου κι έφταξε ένα μεγάλο τελάρο κι άπλωσε πάνω ένα πράσινο υλικό σαν αυτό που βάζουν γύρω απ'τις οικοδομές, ώστε να σταματήσει τη πτώση των φύλλων στην αυλή του γείτονα και να γλυτώσει απ'τη μουρμούρα του. Σε κάποια φάση θεώρησε καλό να βάλει αναρριχιτικά να πιάσουν πάνω στο πράσινο δίχτυ. Αυτά άλλο που δεν ήθελαν άρχισαν να ανεβαίνουν στο πρόσφορο έδαφος και να μεγαλώνουν με γοργούς ρυθμούς.  Αυτή ήταν αρχή της ζούγκλας..

ο κάκτος μας!

Στη μέση του χώρου στάθμευσης στο πλάι του σπιτιού, εκεί που ήταν μια λεμονιάς που ξέρανε έβαλε ένα κάκτο. Αυτός ο χώρος ήταν μέσα στη μέση του πάρκινγκ αλλά τότε είχαμε όλο κι όλο ένα παλιό αυτοκίνητο και δεν ενοχλούσε. Με τα χρόνια ο κάκτος μεγάλωσε, όχι απλά μεγάλωσε θέριεψε, έγινε σαν δέντρο ή σαν αυτούς τους κάκτους που βλέπουμε σε ταινίες για το Φαρ Ουεστ. Απόκτησαμε στο μεταξύ αυτοκίνητα όλοι και το ίδιο συνέβηκε στη γειτονιά με αποτέλεσμα οι χώροι στάθμευσης να είναι περιορισμένοι και δυσεύρετοι. 

Λογικό κι επόμενο της ζητήσαμε να κόψουμε τον κάκτο ώστε να δημιουργηθεί χώρος να παρκάρουμε άλλο ένα αυτοκίνητο εκεί. 'Όχι!' απάντησε με στεντόρια φωνή και ήταν ανένδοτη σε κάθε κρούση που της κάναμε για το θέμα. Ο κάκτος δεν πήγε πουθενά κι εμείς όλο ψάχνουμε χώρο ν'αφήσουμε το αυτοκίνητο.

Στο πεζόδρομιο υπάρχουν δύο δέντρα. Το ένα είναι καλλωπιστικός θάμνος που τον κλάδεψε με τέτοιο τρόπο η μάνα μου που κατέληξε να γίνει δέντρο και το άλλο είναι μια μανταρινιά. Φέτος φορτώθηκε μανταρίνια τόσο πολύ που έπεσαν τα κλωνιά της κάτω και έκλεισαν την είσοδο σε σημείο που για να μπούμε έπρεπε να σκύψουμε. Της είπαμε να τα κόψει αλλά φυσικά αρνήθηκε. 'Μόνο όταν είναι έτοιμα τα μανταρίνια , θα κόψωι κανένα κλωνάκι' δήλωσε. Ίσα-ίσα δηλαδή για να μη σκύβουμε σαν σε προσκυνητάρι για να περάσουμε. 

Το αποκορύφωμα όμως της ζούγκλας-πατρικού μου είναι ότι η μάνα μου αποφάσισε να βάλει αναρριχιτικό στα κάγκελα. Οι πόρτες στο γκαράζ δεν μπορούν πια να κλείσουν ή ν'ανοίξουν καλά κι έτσι μένουν μισάνοιχτες. Αυτό το αναρριχιτικό άρπαξε τα κάγκελα, τα έπνιξε και κάποια στιγμή έφτασε ως το γραμματοκιβώτιο το οποίο τύλιξε.  Ο ταχυδρόμος προσπάθησε ανεπιτυχώς να της εξηγήσει ότι δε γίνεται να μην έχει τρόπο να φτάσει το γραμματοκιβώτιο γιατί δε θα μπορεί να παραδίδει την αλληλογραφία. Του απάντησε ότι μπορεί μια χαρά, λίγη προσπάθεια χρειάζεται.... Ναι αν είσαι χιμπαντζής το φτάνεις άνετα! λέω γω. Κι εγώ έκανε πολλές απόπειρες να της εξηγήσω, το ίδιο κι ο πατέρας μου κι η αδελφή μου και κάποιες γειτόνισσες και κάποιοι γείτονες. Τίποτα ανένδοτη για ακόμα μια φορά. 

Τέτοια είναι η κατάσταση που αναγκάστηκα να πάω να νοικιάσω μια ιδιωτική θυρίδα στο ταχυδρομείο για να ησυχάσω και να μην αγχώνομαι ότι όλοι οι λογαριασμοί ή ό,τι άλλο περιμένω θα καταλήξουν στο δρόμο. Από τότε φυσικά η κατάσταση έχει χειροτερέψει γιατί τα λουλούδια και τα κάθε λογής φυτά έχουν κάνει κατάληψη σχεδόν σε όλους τους χώρους που θα μπορούσε να κινηθεί ή να καθήσει ένας άνθρωπος. Είπαμε ν'αγαπάμε τα φυτά, το πράσινο κι όλη τη φύση αλλά η μάνα μου το'χει παρακάνει, έχει ξεφύγει και μας έχει οδηγήσει θέλοντας και μη να ζούμε μέσα σε μια ζούγκλα! 

Και για του λόγου το αληθές σας έβγαλα και κάποιες φωτογραφίες για να δείτε από μόνοι σας τη ζούγκλα μας για την οποία η μάνα μου βεβαίως-βεβαίως καμαρώνει!

για πείτε μου βλέπετε καθόλου το γραμματοκιβώτιο;!

το κάγκελο.... χιχιχιχι

το κάγκελο και πάλι.. πόσο πολύ φαίνεται ε;!

Προχθές μια συνάδελφος μας είπε ότι στη γειτονιά της κάποιος ένα βράδυ έφερε φορτηγό κι έκλεψε όλες τις γλάστρες από πεντέξι σπίτια. Μόλις το άκουσα σκέφτηκα την πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο στη μάνα μου. Κι  όταν το είπα στον καλό μου σκάσαμε κι οι δυό στα γέλια. Που να έρχονταν οι κλέφτες λουλουδιών κι από δω να δουν τη γερή μπάζα θα έκαναν! 

Άσε που θα παθαίναμε όλοι σοκ απ'τον άπλετο χώρο που θα εμφανιζόταν μπροστά μας και δε θα ξέραμε τι να τον κάνουμε. Όσο για τη μάνα μου; Δεν το συζητώ θα πάθαινε τέτοιο φοβερό ταράκουλο που δεν ξέρω αν θα μπορούσε να συνέλθει απ'την απώλεια ποτέ της! Όχι-όχι μακρυά από μας τέτοιο κακό!!!

ΥΓ. Ευχαριστώ τη Μάγισσα Κίρκη που μου έδωσε την ιδέα να γράψω τις περιπέτειες της ζούγκλας μας!