Το χαμόγελο της Τζοκόντα -Μάνος Χατζιδάκης

ιΜερικές φορές μπορεί να ερωτευτείς μ' ένα άνθρωπο αστραπιαία. Να 'ρθει ο φτερωτός θεός να σε κτυπήσει κατακούτελα και να μην καταλάβεις τι σου γίνεται. Μερικές φορές αυτός ο φτερωτός θεός αντί να κρύβεται σ' ένα άλλο άνθρωπο κρύβεται στη μουσική. Σε μουσική τόσο απλή κι όμως τόσο μαγική που σε συνεπαίρνει, σε ανυψώνει, σε γαληνεύει.

Αυτό μου συνέβηκε με τη μουσική στο δίσκο του Μάνου Χατζιδάκη 'Το χαμόγελο της Τζοκόντας'. Απ' την πρώτη φορά που άκουσα τα κομμάτια είχα ήδη κολήσει. Τα ερωτεύτηκα. Με συγκινούν, μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, μ' αγγίζουν βαθιά. 

Τη μουσική την είχα ξανακούσει φυσικά στο ράδιο, στην τηλεόραση αλλά δυστυχώς την έβαζαν πάντα σαν χαλί και δεν ήξερα ποτέ από που ήταν ή ποιος την έγραψε. Από τη μέρα όμως που αγόρασα το cd αυτό ήταν... αρρώστησα μαζί του. Το 'χω και παίζει ξανά και ξανά. Δεν χορταίνω να το ακούω. Ακόμα κι όταν δεν το ακούω η μουσική του παίζει μέσα μου και μου γεμίζει τη ψυχή. Είναι ένα θαύμα τι μπορεί να κάνει η μουσική. Πως μπορεί να ξυπνήσει συναισθήματα κοιμισμένα, να αγγίξει τόσο έντονα κι ουσιαστικά.

 Ό,τι και να γράψω γι' αυτό το δίσκο είναι λίγο, ελάχιστο. Από τη μέρα που τον άκουσα η ζωή μου χωρίζεται στην εποχή πριν τον ακούσω και στην εποχή μετά - που τον άκουω συνέχεια, ασταμάτητα, αχόρταγα.

Αφορμή γι' αυτό το ποστ ένα ποστ της  lena_zip  που μου θύμισε την ανάγκη μου να μοιραστώ τον ενθουσιασμό και την αγάπη μου γι' αυτό τον καταπληκτικό δίσκο με όλους εσάς. Χωρίς υπερβολή είναι ένας δίσκος διαμάντι!

Η επίσημη ιστοσελίδα του είναι http://www.hadjidakis.gr/homeweb.htm και αξίζει πραγματικά να την επισκεφτεί κανείς.