Συνέντευξη Χρήστου Θηβαίου στο Φιλελεύθερο

Την Κυριακή 7/2/10 δημοσιεύτηκε στο  Φιλελεύθερο συνέντευξη του Χρήστου Θηβαίου από την εξαιρετική δημοσιογράφο Ελένη Ξένου, (η οποία έχει φοβερό ταλέντο τόσο στη συγγραφή κειμένων όσο και στις συνεντεύξεις) και  μετά από τη δική της έγκριση για την οποία την ευχαριστώ, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικά αποσπάσμα γιατί πιστεύω ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο να τα διαβάσετε.

Ελένη Ξένου: Μ'άρεσε μια φράση που χρησιμοποιείτε συχνά..

Χρήστος Θηβαίος: Για να την ακούσω.

ΕΞ:Είναι ένος Σέρβου συγγραφέα και λέει πως ο κάθε άνθρωπος έχει μπροστά του χιλιάδες δρόμους...

ΧΘ: ..αλλά ο πραγματικά δικός του δρόμος είναι αυτός τον οποίο αν αποφασίσει να ακολουθήσει ο φόβος του μεγαλώνει.

ΕΞ: Και γιατί αυτός είναι πραγματικά δικός μας δρόμος;

ΧΘ: Υπάρχει ένα κομβικό σημείο στη ζωή του ανθρώπου, το οποίο αφορά τις επιλογές του. Εαν δηλαδή θα αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο που θεωρεί εξασφαλισμένο, όπως π.χ. για μένα ήταν η ακαδημαϊκή καριέρα, ή αν θα ακολουθήσει το δρόμο που δεν του εξασφαλίζει το μέλλον, όπως ήταν για μένα η μουσική. Ο δρόμος ο πραγματικός, λοιπόν, είναι εκείνος που κάνει την καρδιά σου να πάλεται. Σε κάνει να φοβάσαι με την έννοια της ανασφάλειας, που τίποτα σ'αυτό το δρόμο δεν είναι δεδομένο.

ΕΞ: Και ποιό είναι το κομβικό σημείο στη ζωή του κάθε ανθρώπου;

ΧΘ: Πιστεύω πως ξεκινάει από τις επιλογές του τέλους της εφηβείας, όπου πια ο άνθρωπος είναι σε μια διαδικασία που μπορεί να αμφισβητήσει την ασφάλεια του, και συνεχίζεται στην πορεία και στο μέλλον ανάλογα με τις επιλογές που βρίσκει μπροστά του.

ΕΞ: Εσάς τι ήταν αυτό που σας έκανε να αμφισβητήσετε την ασφάλεια σας;

ΧΘ: Το ότι ήθελα να γράφω τραγούδια και να τα τραγουδώ.

ΕΞ: Εσάς τι σας έμαθε η γνωση;

ΧΘ: Να είμαι ευγενικός και να σέβομαι τους ανθρώπους.

ΕΞ: Πριν δεν ήσασταν ευγενικός;

ΧΘ: Όσο είμαστε νέοι νομίζουμε ότι είμαστε αθάνατοι και ότι μας ανήκουν τα πάντα. Σιγά-σιγά, μέσα από τη γνώση, μαθαίνουμε ότι καταλαμβάνουμε ένα κομμμάτι χώρου αυτής της ζωής.

ΕΞ: Και πως μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητά σας;

ΧΘ: Ότι ο καθένας έχει χώρο και ότι κανείς δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Να κάτι πολύ σημαντικό που η γνώση σου μαθαίνει.  Να δίνεις χώρο στους ανθρώπους, γιατί ο καθένας δικαιούται το χώρο του.

ΕΞ: Τι άλλο σημαντικό σας έμαθε η γνώση;

ΧΘ: Ότι οποιαδήποτε σχέση είναι σχέση εξουσίας. Και δεν εννοώ την κομματική ή την πολιτική. Σχέση εξουσίας μπορεί να έιναι και η σχέση μεταξύ δύο ερωτευμένων.

ΕΞ: Και γιατί συμβαίνει αυτό;

ΧΘ: Γιατί έτσι λειτουργεί η ζωή.

ΕΞ: Η ζωή ή εμείς;

ΧΘ: Ο άνθρωπος. Όταν λειτουργεί ενστικτωδώς ο άνθρωπος είναι σε μια σχέση εξουσίας. Γιατί αισθάνεται πως για να είναι ευτυχισμένος, πρέπει να έχει τη δυνατότητα ή τη διάθεση να επιβληθεί.  Μόνο όταν κάποιος έχει χορτάσει εξουσία, τότε είναι ικανός να αποφύγει και τις σχέσεις εξουσίας. Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να επιλέξουν να μην ασκήσουν σχέσεις εξουσίας είναι οι χορτασμένοι από την εξουσία.

ΕΞ: Και η τέχνη; Τι ρόλο παίζει σ'αυτό; Δε θα'πρεπε να σου μαθαίνει να αποφεύγεις τέτοιου είδους σχέσεις;

ΧΘ: Μέσω της τέχνης προσπαθείς να αποφύγεις. Το θέμα είναι ωστόσο, πως αν μια ζωή είσαι στη διαδικασία του ότι δε σου αναγνωρίζουνε το ταλέντο σου ή ότι δεν έχεις ταλέντο, τότε πάντα θα είσαι σε μια μίζερη αφάνεια ή θα προσπαθείς με χιλιάδες τρόπους να επιβάλεις το ταλέντο σου ακόμα και όταν ξέρεις πως δεν τοχεις. Αυτό είναι σχέση εξουσίας. Αν όμως έχεις αναγνωριστεί και ξέρεις ότι έχεις ταλέντο, τότε μπορείς να πεις "εγώ από ένα σημείο και μετά θα διάγω τη ζωή μου με το να μοιραστώ όλη αυτή τη δύναμη και την εξουσία που μου έχει αποδοθεί". Αυτό όμως μόνο από χορτασμένους ανθρώπους μπορεί να συμβεί και ποτέ από πεινασμένους.

ΕΞ: Άρα να υποθέσω ότι η ανάγκη να επιβάλει κανείς την εξουσία του είναι και μια ανάγκη να καλύψει τη μετριότητα του;

ΧΘ: Έτσι όπως τα λέτε. Γιατί όταν δυναμώνεις και γίνεσαι καλύτερος δεν έχεις πια ανάγκη να επιβάλεις εξουσία.

ΕΞ: Και τι σημαίνει γίνομαι καλύτερος;

ΧΘ: Σημαίνει αφουγκράζομαι καθημερινά τους ανθρώπους γύρω μου, που ξέρω ότι είναι καλύτεροι από μένα. Κάθομαι και τους ακούω, τους προσέχω, τους παρατηρώ. Όταν μιλάνε δεν μιλάω. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον όχι μόνο να έχει δάσκαλους, αλλά να επιλέγει να έχει πάντα δάσκαλους.

Τέλος ένα παραμύθι που λέει ο Χρήστος Θηβαίος με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου που θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Είναι μια γιαγιά και αφηγείται μια ιστορία στο εγγόνι της. Του λέει: 

"Παιδί μου, όλη η ζωή, όλος ο κόσμος υπάρχει, ομορφαίνει, ασχημαίνει, γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα γιατί παλεύουνε δυο λύκοι. Ο ένας λύκος τρέφεται με φως, ο άλλος με σκοτάδι. Κια κάθε μέρα παλεύουν αυτοί οι λύκοι και ξαναγεννιέται ο κόσμος και ξαναπεθαίνει ο κόσμος και ομορφαίνει και ασχημίζει και γι'αυτό υπάρχουνε τα αστέρια, το φεγγάρι, η θάλασσα, οι μυρωδιές, η μέρα και η νύχτα. Γιατί υπάρχουνε δύο λύκοι που παλεύουνε. Ο ένας τρέφεται με φως και ο άλλος με σκοτάδι. Και έτσι ξεκινάει η μέρα και έτσι τελειώνει η μέρα".
Και λέει το εγγόνι: "Αυτό είναι όλο γιαγιά;"

"Ναι παιδί μου. Γιατί τα χνάρια αυτής της πάλης είναι το κουκούτσι της ψυχής σου. Το κουκούτσι της ψυχής κάθε ανθρώπου". 

Και λέει το παιδί: 

"Γιαγιά ποιός λύκος κερδίζει;" 

"Παιδί μου" του λέει, "κάθε μέρα κερδίζει ο λύκος που ταΐζεις".