H μοναξιά

Πριν κάμποσο καιρό σας είχα γράψει για την κυρία Μαρία και τον κύριο Αναξαγόρα. Από τότε πέρασε αρκετός καιρός και πριν κάποιους μήνες, το καλοκαίρι που μας πέρασε η κυρία Μαρία πέθανε. Υπέφερε αρκετά, ειδικά προς το τέλος και ήρθε ο καιρός ν' αναπαυτεί. 

Τη μέρα της κηδείας της εμφανίστηκαν και οι δύο γιοί της που είχαν χρόνια να έρθουν να τη δουν. Κατέβηκαν με λιμουζίνες και ψεύτικα χαμόγελα αλλά τι τα θες, όλη η γειτονιά ξέρει πόσο δεν στάθηκαν στον πατέρα τους και ότι ποτέ δεν επισκέφτηκαν τη μάνα τους όσο καιρό ήταν άρρωστη.

Τώρα ο κύριος Αναξαγόρας έμεινε μόνος εντελώς. Σταμάτησε να εργοδοτεί και την κοπέλα
που φρόντιζε την κυρία Μαρία και πλέον κανείς δικός του δεν τον επισκέπτεται. Τον βλέπω τα πρωινά που σηκώνεται, ντυμένος με κουστούμι κάθε πρωί, άσχετα πως είναι 70+ και έχει αφυπηρετήσει εδώ και χρόνια, και φτιάχνει τον πρωινό του καφέ. 

Το τραγικό ήταν όμως το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς που ο κύριος Αναξαγόρας, ντυμένος με το κουστούμι και τη γραβάτα του έφτιαξε μόνος του το μεσημεριανό του και έφαγε. Κανένα από τα παιδιά του δεν τον κάλεσαν για ένα πιάτο φαί, τον άφησαν μόνο του όπως κάθε χρόνο, όμως τα περασμένα χρόνια, έστω και που ήταν άρρωστη η κυρία Μαρία τουλάχιστον είχε ένα άτομο μαζί του. Φέτος κανένας δεν ήταν δίπλα του. 

Η ιστορία του με κάνει να αναρωτιέμαι για πολλά και να προβληματίζομαι. Πιο πολύ όμως στεναχωριέμαι που αυτός ο άνθρωπος περνά τα τελευταία χρόνια της ζωής του τόσο μόνος και παραμελημένος από όλους..