Πως τα φέρνει η ζωή

Δίπλα απ'το πατρικό μου μένει ένα αντρόγυνο, η κυρία Μαρία κι ο κύριος Αναξαγόρας. Έχουν δυό παιδιά που είναι πολύ πιο μεγάλα από μένα και είχαν φύγει απ'το σπίτι από τότε που εγώ ήμουν ακόμα στο δημοτικό (δεν τους θυμάμαι ποτέ να μένουν στη γειτονιά). Η κυρία Μαρία λοιπόν είχε για χόμπυ μια καθημερινή ασχολία που οι πιο πολλοί από μας θεωρούμε αγγαρεία. 

Ήταν μια γεροδεμένη, ψηλή γυναίκα (ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα όταν ήμουν κοριτσάκι) με αγέρωχο ύφος και περπάτημα, με κοντό φουσκωτό μαλλί και θυμάμαι ότι φορούσε κάτι καφέ ή σκούρο μπλε φορέματα με ρούχενη ζώνη σφικτά δεμένη στη μέση. Η παρουσία της ήταν επιβλητική και δεν περνούσε απαρατήρητη. Είχε μια δυνατή, στεντόρια φωνή και κάθε μεσημέρι και βράδυ που πηγαίναμε από νωρίς για ύπνο σαν παιδιά που ήμασταν, αυτή στεκόταν στην κουζίνα και έπλενε πιάτα μιλώντας δυνατά στον άντρα ή την αδελφή της που μένει ακριβώς δίπλα της απ'τα αριστερά (εμείς είμαστε απ'τα δεξιά της) κι ακούγοντας ραδιόφωνο στη διαπασών. 

 Προσπαθούσαμε εγώ κι η αδελφή μου να κοιμηθούμε αλλά που να τα καταφέρουμε με την φωνάρα της κυρα-Μαρίας να αντηχεί στ'αυτιά μας και το κτύπημα των πιάτων ακατάπαυστο; Της έκανε παράπονο η μάνα μου πως μας ενοχλεί με το θόρυβο που κάνει και η απάντηση που πήρε ήταν: "Μα είναι το χόμπυ μου να πλένω πιάτα, μ'ευχαριστεί αφάνταστα, τι να κάνω κυρία Ελένη μου;" Φυσικά η μάνα μου απάντησε αμέσως "Να τα πλένεις άλλες ώρες όχι την ώρα που πάνε τα παιδιά για ύπνο!" Σιγά μην την άφηνε να ευχαριστηθεί το πλύσιμο με την ησυχία της.

Κάθε φορά που έκανε παράπονο η μάνα μου για λίγες μέρες μας άφηνε σε ησυχία η κυρά Μαρία για να ξανακυλήσει στις παλιές συνήθειες αμέσως μετά. Θυμάμαι όποτε την άκουγα εκνευριζόμουν και σκεφτόμουν για να βγάλω το άχτι μου ότι στεκόμουν έξω στην αυλή και πετούσα πετραδάκια στο τζάμι του παραθύρου της κουζίνας της για να την κάνω να σταματήσει το θόρυβο.

Η μάνα μου δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους και συχνά-πυκνά τσακώνονταν για ηλίθια θέματα όπως 'γιατί να πέφτουν τα φύλλα του δέντρου σου στην αυλή μου;' ή 'έφτιαξες πολύ ψηλό φράχτη και μου κόβεις τη θέα' κι άλλα χαζά και ασήμαντα. Σε μια φάση είχαν φτάσει να μας κόψουν την καλημέρα ο κύριος Αναξαγόρας και η κυρά Μαρία.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα κι έφυγα απ'το σπίτι. Είχα χρόνια και χρόνια να δω την κυρά Μαρία και τον κύριο Αναξαγόρα (που ποτέ του δεν έκανε φασαρία, ήταν λες και έμενε μόνη της η κυρά Μαρία στο σπίτι) όταν πριν 6-7 χρόνια τους είδα να περπατούν στο δρόμο ένα απόγευμα που είχα πάει να επισκεφτώ τη μάνα μου. Ο κύριος Αναξαγόρας όπως τον θυμόμουν από παιδί, αλλά με άσπρο μαλλί κι η κυρία Μαρία... άλλος άνθρωπος. Σκυφτή, με πολλά παραπανίσια κιλά, περπατούσε υποβασταζόμενη από τον κύριο Αναξαγόρα και μια άλλη γυναίκα. Όταν τους χαιρέτησα μου χαμογέλασε και μου μίλησε γλυκά (κάτι που ποτέ δε τη θυμόμουν να είχε κάνει στο παρελθόν) αλλά δεν έδειχνε να με έχει γνωρίσει. Το βλέμμα της και το ύφος της σε τίποτα δε θύμιζαν τη γυναίκα των παιδικών μου χρόνων. 

Όταν πέρασαν απ'τη βεράντα μπήκα στο σπίτι και ρώτησα τη μάνα μου τι έπαθε η κυρά Μαρία. "Δε στο'πα;" μου λέει, "έπαθε Αλτσχάιμερ και ο κύριος Αναξαγόρας υποφέρει πολλά για να την περιποιείται".  Στεναχωρήθηκα ειλικρινά για την ίδια και τον κύριο Αναξαγόρα γιατί αυτή η γυναίκα που είδα δεν ήταν η γυναίκα που γνώριζα, η ασθένεια την είχε μετατρέψει σε κάποια άλλη. Με την πάροδο των χρόνων ο κύριος Αναξαγόρας δεν άντεξε και αναγκάστηκε να την βάλει σε κάποιο ίδρυμα που τη φροντίζουν όμως κάθε βδομάδα τη φέρνει στο σπίτι της και με τη βοήθεια μιας γυναίκας την πάει βόλτες στη γειτονιά και κάθεται μαζί της στο μπαλκόνι μέχρι το βράδυ. Τώρα πια δε θυμάται τίποτα απ'τη παλιά της ζωή και πολύ φοβάμαι ότι ούτε τον κύριο Αναξαγόρα θυμάται. Όμως εκείνος εξακολουθεί να τη στηρίζει όπως μπορεί.

Με τους γονείς μου έχουν καλές σχέσεις και μας μιλά λες και ήμασταν φίλοι χρόνια, όλες οι χαζοδιαφορές έχουν ξεχαστεί. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι περνά αυτός ο άνθρωπος με τη γυναίκα του βαριά άρρωστη, να μένει μόνος του και αφού έχει πια αφυπηρετήσει να περνά νύχτα και μέρα μόνος. Με τις αναμνήσεις; Με τη μοναξιά του; Γιατί τα παιδιά του δεν επισκέπτονται παρά σπάνια και εκείνος δεν πάει να τους δει. Μια μέρα εντελώς τυχαία σαν περνούσα έξω από ένα πρακτορείο στοιχημάτων τον είδα να κάθεται και να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο κίνο. Μάλλον βρήκε αυτόν τον τρόπο να γεμίσει τις ατέλειωτες άδειες ώρες τις μοναξιάς του...