Γκρρρρρρρρρρρρρ

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει με πράγματα μικρής σημασίας,  τα οποία δεν μπορώ να αλλάξω, παραδείγματος χάρη με το οδήγημα μερικών οδηγών που συναντώ. Τέτοιοι οδηγοί βάζουν σε κίνδυνο τόσο τον εαυτό τους όσο κι όλους όσοι έχουν την ατυχία να τους συναντήσουν και συνήθως με βγάζουν απ'τα ρούχα μου. Εκνευρίζομαι τόσο πολύ που λέτε, που αρχίζω και κάνω χειρονομίες, βρίζω, φωνάζω και γενικά γίνομαι άλλος άνθρωπος, βγαίνω εκτός εαυτού και κυριολεκτικά συμπεριφέρομαι πολύ διαφορετικά απ'το κανονικό μου. 

Για όσους με ξέρουν, είμαι άνθρωπος με αντοχές, που δίνει ευκαιρίες, που δε βιάζεται να κρίνει και να κατακρίνει και τα σχετικά. Βάλε με όμως πίσω απ' ένα τιμόνι και γίνομαι ταύρος σε υαλοπωλείο. Τόσο πολύ θυμώνω που θα μπορούσα να παίξω και ξύλο αν τύχαινε με δαύτους τους οδηγούς.

Ο θυμός αυτός που συνδέεται με το οδήγημα καμιά φορά επεκτείνεται κι αλλού. Συνήθως ξυπνά μπροστά στην αδικία, την έλλειψη σεβασμού, την αγένεια, αλλά εκεί είναι συχνά δικαιολογημένος. Τι γίνεται όμως όταν θυμώνω και με μικροπράγματα που δε θα έπρεπε να με ενοχλούν καθόλου; Π.χ. το σκυλί του γείτονα που δεν το έχει εκπαιδεύσει και πάντα κατά ένα παράξενο τρόπο γαυγίζει σε ώρες που πάω να κοιμηθώ. Ή τη γειτόνισσα που καθαρίζει τα χαλιά της για κανένα τρίωρο συνεχόμενο κι ακούω τη ρημάδα την ηλεκτρική σκούπα να βουϊζει ασταμάτητα μες τα αυτιά μου.  Ή τα μηχανάκια με τις χαλασμένες εξαρτήσεις που μου τριβελίζουν το τύμπανο κάθε φορά που περνούν. 

Να μου πείτε ο θόρυβος όλους μας εκνευρίζει, άλλους πιο πολύ κι άλλους λιγότερο. Εμένα όμως με εκνευρίζει και η πλήρης ησυχία. Δεν μπορώ να μην ακούγεται τίποτα σε φάση 'άκρα του τάφου σιωπή' ανατριχιάζω, νευριάζω και βάζω ωτοασπίδες για να μην ακούω τη σιωπή!  Μιλάμε για μεγάλη στριμάρα το παραδέχομαι! :)

Μετά θυμώνω συχνά με τους γονείς. Έχω π.χ. μια συνάδελφο παραπονιέται συνέχεια για το γιό της που όλο κάνει ακαταστασίες στο σπίτι, πετά τα λερωμένα του ρούχα όπου βρει και γενικά δεν προσέχει καθόλου. Αυτός ο γιος είναι 17 χρονών. Αύριο μεθαύριο θα πάει στρατιώτης, θα πάει να σπουδάσει. Της λέω κι εγώ πολύ φυσικά 'γιατί δεν του αφήνεις τα ρούχα να βάλει αυτός πλυντήριο;' ή 'γιατί δεν το αφήνεις το δωμάτιο του να το συγυρίσει εκείνος;' Η απάντηση της; Ένα χαμόγελο του στυλ δεν ξέρεις τι λες, αν είναι δυνατόν! και μου λέει 'μα ο γιος μου;! να κάνει δουλειά στο σπίτι; θα αστειεύεσαι βεβαίως!' Αν δεν τον μάθει όμως αυτή ποιος θα τον μάθει να φροντίζει τον εαυτό του;! Νευριάζεις ή δε νευριάζεις με τα μυαλά που κουβαλούν μερικές;

Ήταν και τα computer παλιά πηγή μεγάλου εκνευρισμού σε σημείο αηδίας. Θυμάστε πόσο αργούσαν ν'ανοίξουν, να μπουν στο ιντερνετ και γενικά πόσο αργά ήταν σαν σαλιγκάρια;  Άσε που κατέβαζα κι ιούς άρα σέρνονται ακόμα παραπάνω. Ε ρε τι κλωτσιές και μπουνιές τους έδινα;! Άλλο πράμα. Έβγαζα όλο μου το άχτι. Δυστυχώς ή ευτυχώς τον τελευταίο καιρό έχουν βελτιωθεί πολύ και δε με εκνευρίζουν εκτός κι αν πάθουν κάτι πράγμα όχι και τόσο συχνό ευτυχώς. Άρα γλύτωσα από μια καθημερινή πηγή θυμού! ;)

Άλλο πράγμα που με εκνευρίζει συχνά είναι όταν γράφω ποστ και διακόπτουν τον ειρμό της σκέψης μου άτομα της οικογένειας μου ή οι ειδήσεις στην τηλεόραση που λένε όλο τα ίδια και τα ίδια. Πως θα δημιουργήσω τα αριστουργηματικά μου ποστ (γιατί ναι είμαι και μετριόφρων πέρα από νευρική το παραδέχομαι!) όταν με ρωτάτε, μου μιλάτε, με διακόπτετε; Πως θα συγκεντρωθώ να βρω τις λέξεις που σκιαγραφούν τη σκέψη μου, όταν ακούω για του κόσμου τα κακά στα κανάλια; Δε γίνεται σας λέω! Γι'αυτό κι εγώ είμαι ικανή να τσακωθώ για να βρω την απαραίτητη ηρεμία να γράψω. Αυτό ή να απομονωθώ για όση ώρα χρειάζομαι για να ολοκληρώσω το κείμενο μου.

photo by sheknows.com

Κατά τ'άλλα δεν έχω νεύρα. Αλήθεια σας το λέω. Θυμώνω όμως πιο συχνά απ'ότι θα ήθελα κι αυτό με προβληματίζει γιατί δε μ'αρέσει. Απ'τη μια είναι ανθυγιεινό να κρατάς το θυμό μέσα σου και να τον καταπίνεις, αλλά απ'την άλλη δεν είναι υγιεινό να είσαι και συνέχεια μες τα νεύρα! Στόχος και προσπάθεια μου συνεχής είναι να είμαι όσο πιο ήρεμη, γαλήνια, νηφάλια γίνεται. Έλα όμως που δε μ'αφήνουν! Γι'αυτό κι εγώ σκέφτομαι να αγοράσω ένα σάκο του μποξ για να τον κτυπάω και να βγάζω όλα τα νεύρα και τα απωθημένα μου εκεί. Άσε που άκουσα ότι είναι και καλή άσκηση, το τερπόν με τα του ωφελίμου δε λένε; Ή μ'ένα σπάρο δυο τρυγώνια κτλ κτλ. Έτσι και ασκημένη θα είμαι και νεύρα δε θα'χω. Τουλάχιστον αυτά λέει η λογική. Κοίτα όμως και τον Ζαμπίδη τι ήρεμο παιδί φαίνεται. Κάποια πραγματικότητα θα υπάρχει στη θεωρία.

Κλείνω τώρα γιατί έχω επείγουσα δουλειά να πάω να δολοφονήσω την γειτόνισσα με τη χούβερ που μου τριβελίζει το μυαλό εδώ και 3 ώρες! Φτάνει πια κυρά μου τα έλιωσες τα χαλιά! Έλεος πλέον, προσπαθούμε να ηρεμήσουμε! Γκρρρρρρρρρρρρρρ!