Μια φίλη απ’τα παλιά - 2 + UPDATE

(…συνέχεια)

Η Κ. προς το τέλος του καλοκαιριού όταν είχε ήδη γυρίσει Θεσ/νίκη, μου είπε ότι η Φωτεινή είχε αφήσει τις σπουδές της (αν και κόντευε πια να τελειώσει) και είχε γίνει μπει σε μοναστήρι.
Σοκαρίστηκα! Ήξερα πως πίστευε βαθιά στο Θεό. Πάντα νήστευε, προσευχόταν, κοινωνούσε, εξομολογιόταν και γενικά έκανε ό,τι κάνει κάθε άτομο που θέλει να θεωρείται καλός ορθόδοξος χριστιανός. Όμως κι άλλα άτομα που ήξερα τα έκαναν όλα αυτά, αλλά δεν πήγαν να κλειστούν σε μοναστήρι..

Έπειτα θυμόμουν τις κουβέντες μας, τα όνειρα της για δημιουργία οικογένειας. Τη λαχτάρα της να κρατήσει ένα δικό της παιδί στην αγκαλιά της. Που να πήγαν άραγε όλα αυτά, αναρωτιόμουν. Η Κ. μου είπε ότι πολλοί νέοι και νέες που ανήκαν στην ίδια θρησκευτική οργάνωση «πήραν» την ίδια απόφαση. Μα πως γίνεται έλεγα εγώ να θες να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια χωρίς καν να τα έχεις γνωρίσει; Πόσα μπορεί να είχαμε δει, μάθει, γευτεί στα 18, στα 20 μας χρόνια; Θρηνούσα για τη φίλη που έχασα κι ήμουν θυμωμένη που δικοί της την άφησαν να παρασυρθεί έστω και σε κάτι που φαινομενικά ήταν καλό.

Η Κ. μου είχε πει ότι μετά την εισδοχή της στο μοναχισμό άλλαξε και το όνομα της κι ότι κανένας δεν μπορούσε πια να πάει να τη δει, ούτε καν τα μέλη της οικογένειας της. Εμένα αυτό μου φάνηκε τουλάχιστον εξωφρενικό. Τι είχαν άραγε να κρύψουν στο μοναστήρι και έπρεπε να απομονώσουν τόσο πολύ τα άτομα που βρίσκονταν μέσα; Το μυαλό μου έφτιαχνε ένα σωρό σενάρια.

Το πρώτο καιρό ήθελα πολύ να μάθω τη διεύθυνση του μοναστηριού και να της στείλω ένα γράμμα. Με προβλημάτιζε όμως ότι δεν ήξερα το νέο της όνομα και δεν ήμουν σίγουρη αν θα της έδιναν το γράμμα, αφού προφανώς πρώτα θα το διάβαζαν άλλα άτομα πριν αποφασίσουν αν και εφόσον θα της το παρέδιναν.

Στο τέλος δεν της έστειλα ποτέ γράμμα. Αλλά και τώρα ύστερα από τόσα χρόνια που έχουν περάσει που και που τη θυμάμαι και τη σκέφτομαι τη Φωτεινούλα μου. Και μου λείπει, μου λείπει πολύ. Ποιος ξέρει μπορεί και να είχαμε απομακρυνθεί. Μπορεί να χανόμασταν. Υπήρχαν ήδη κάποια τέτοια σημάδια. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτά ήταν λόγω των διαφορετικών εμπειριών, λόγω του ότι μεγαλώναμε κι αλλάζαμε, ή λόγω της οργάνωσης που την έστειλε στο μοναχισμό. Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να το μάθουμε ποτέ.

Φωτεινή μου ελπίζω εκεί που είσαι να περνάς καλά και να μην έχει μετανιώσει για το δρόμο που τράβηξες τότε, στα 20 σου μόλις χρόνια. Ελπίζω να κατάφεραν οι δικοί σου να ήρθαν να σε δουν και να κατάφερες κι εσύ έστω και μια φορά να ξαναγύρισες εδώ. Μακάρι να είσαι πάντα καλά.

UPDATE

Τώρα που θυμήθηκα τη Φωτεινή ρώτησα για αυτή μια κοινή μας φίλη και έμαθα ότι έφυγε από κει και ήρθε σε μια μονή εδώ κοντά... Προσπαθώ να τη πείσω να πάμε μαζί να τη δούμε, να τη βρούμε, αν και δεν ξέρουμε το τωρινό της όνομα. Αφού ξέρουμε τη μονή πιστεύω ότι αν δώσουμε το παλιό της όνομα θα τη βρούμε..