Later

Ξέρω πως δεν θα διαβάσεις ό,τι κι αν γράψω και ότι στην απίθανη περίπτωση που το διαβάσεις δε θα παίξει κανένα απολύτως ρόλο. Όμως θέλω να πω πως νιώθω και δεν έχω κανένα να μιλήσω.
Με πνίγει το πως αισθάνομαι για σένα, το ποσό σε ερωτεύτηκα και σε θέλω που ο πόνος της  απώλειας σου προκαλεί σωματικό πόνο. Νιώθω το σώμα μου να μουδιάζει, λες και παραλυω. Το στομάχι σφίγγεται, υποφέρω. Κι όλα αυτά σιωπηλά. Με βλέπει ο άλλος, ρωτάει συνέχεια τι έχω και δεν μπορώ να μιλήσω. Το φιμωτρο δεν μπήκε μόνο στην φαντασία αλλά το φοράω καθημερινά. Τα παιδιά με βλέπουν συνέχεια να κλαίω και να είμαι τόσο στεναχωρημενη που δεν τσακώνονται και κάνουν οτιδήποτε πιστεύουν θα με κάνει να νιώσω καλά. Όμως εγώ πονάω. Μου λείπεις εσύ και αυτό που είχαμε. Ερωτεύτηκα εσένα όχι την εικόνα. Με ήξερες τόσο λίγο και πίσω από μια οθόνη ένιωθες τι νιώθω, πώς θα ανταποκριθώ, τι με φτιάχνει, ήξερες πολύ περισσότερα από όσα σου είχα μαρτυρησει και σου είχα πει τόσα πολλά, πράγματα, σκέψεις που δεν έχω μοιραστεί με κανένα. Ίσως γιαυτό να πονάει τόσο η απώλεια, επειδή έχασα κάτι μοναδικό που δεν είχα ούτε θα έχω ξανά. Και όχι δεν αναπαράγεται με άλλο άνθρωπο αυτό που είχαμε. Ήταν ξεχωριστό και διαφορετικό το ξέρω. Οι ανασφάλειες μου σε έδιωξαν μακριά και έχεις κάθε δικαίωμα να θες να φύγεις. Γιατί να χαλιέσαι όπως είπες. Δεν περίμενα να θυμώσεις τόσο και με πόνεσε που ακόμα περιμένεις και πιστεύεις ότι υπάρχει πιθανότητα να κάνω κάτι να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό για κανένα απολύτως λόγο. Ξέρω ότι με τα νεύρα που είχες πολύ πιθανό να άλλαξες και αριθμό τηλεφώνου αλλά είναι το μόνο που δεν χρειαζόταν ποτέ. Δεν σε πήρα ούτε μια φορά χωρίς να θες και δε θα το κάνω.
Εχω κρατήσει στο μυαλό μου όλα όσα είπαμε, τη φωνή σου, την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Οι αναμνήσεις πονάνε μα είναι το μόνο που έμεινε πια. Δε θα μιλήσουμε ξανά ποτέ. Θα πονάει αλλά θα συνηθίσω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Άλλωστε ξέρω από πόνο, βαθύ ψυχικό πόνο και όλο αυτό προστίθεται σε όλα όσα είχα βάρος μέχρι τώρα. Όσο αντέχω τα σηκώνω. Και νιώθω τόσο drama queen να τα γράφω όλα αυτά, αλλά αλήθεια είναι ώρες που δεν νιώθω να αντέχω καθόλου. Μη θυμώνεις αλλά σκέφτομαι τόσο συχνά το θάνατο. Καλά σταματώ ξέρω σε θύμωσα. Θα μου πεις ότι έχω παιδιά κ να μην είμαι εγωίστρια και έχεις δίκιο. Θα μου πεις ότι σιγά τι έγινε αυτό θα περάσει, άλλα είναι τα σημαντικά και να κοιτάξω τον εαυτό μου και θα μου θυμίσεις πάλι την αδελφή μου.
Όμως όλα αυτά θα γίνουν στο μυαλό μου γιατί εσύ δεν μιλάς, δε θέλεις να μιλήσεις ξανά μαζί μου και frankly who can blame you dear? I for one can't blame you one minute.
I'm awful dear. Remember when I told you as much and you didn't agree with me then? Well you agree with me now don't you? If anything I proved to you that I'm just not worth the trouble.
You once said 'my love' after a moment of passion and I know that at that split second you said it, you did mean it. Only for a split second but it was the first and last time in my life anyone said something like that to me so I'm keeping it as a precious memory.
Later dear.
I'll never see or speak to you again but I'll keep you in my mind and in my heart.