Αθήνα μαζί

Βρήκα παλιό μπλογκ που το έχω παρατήσει για χρόνια πια και ανακάλυψα πως ξεπέρασα ένα έρωτα που τότε με βασάνιζε. Γράφοντας τον ξεπέρασα. Κι αφού δεν έχω άλλο τρόπο να ξεπεράσω όλη αυτή την τρικυμία των συναισθημάτων που με κατακλύζουν θα αρχίσω πάλι να γράφω.


Σήμερα θα γράψω για όλα όσα φαντάστηκα να κάνω μαζί σου. Όχι δε θα είναι ακατάλληλο για ανηλίκους το ποστ, μην φοβάσαι :)

Σκέφτηκα που λες να συναντιόμαστε στην Αθήνα (ξέρω δε το ήθελες, αλλά στην περίπτωση που άλλαζες γνώμη, στην απίθανη εξωπραγματική περίπτωση που με ερωτευόσουν κι εσύ και η ανάγκη του να με δεις ξεπερνούσε το φόβο και τα πρέπει σου) και να πηγαίναμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στην Πλάκα μαζί με ένα σωρό τουρίστες, άγνωστοι ανάμεσα σε άγνωστους.

Καθόμαστε που λες και ανάβεις τσιγάρο χαμογελώντας. Έχεις χαλαρώσει και αφεθεί στη στιγμή και τίποτα δεν σε κάνει να συννεφιάσεις. Μου μιλάς και με πειράζεις και γελάς με τις απαντήσεις μου. Γελώ και εγώ και παίζω μαζί σου την πειραγμένη και καλά, ενώ μέσα μου με κατακλύζει τέτοια χαρά που το καθετί μου φαίνεται το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο κι εσύ όχι άνθρωπος, αλλά άγγελος στη γη. Έρχεται το φαγητό κι αντί να θέλω να φάω, σου μιλώ κι εσύ το δοκιμάζεις και θες να με ταΐσεις. Το φαί έχει πολλές σάλτσες, τρέχουν στο πηγούνι μου και σκύβεις, τις γλείφεις, για να είμαι καθαρή λες και κλείνεις το μάτι καθώς γλείφεις. Η σάλτσα είναι κόκκινη και τρέχει παντού, λερώνονται τα ρούχα μου, το τραπέζι, η καρέκλα, αλλά εγώ χαμπάρι δεν παίρνω. Φιλιόμαστε για ώρα και ξεχνάμε το φαί, τον κόσμο τα πάντα και τους πάντες γύρω μας. Υπάρχουμε μόνο οι δύο μας, υπάρχουμε μόνο μαζί.

Πληρώνουμε και φεύγουμε. Περιπλανιόμαστε στα στενά δρομάκια της Πλάκας. Παίζουμε κρυφτό, τρέχουμε, φιλιόμαστε, μιλάμε, κρατάμε χέρια, ό,τι κάνουμε είμαστε μαζί, ούτε δευτερόλεπτο χώρια. Δεν έχουμε πολλές μέρες μαζί και δεν πρόκειται να μην εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το λίγο χρόνο που μας δόθηκε. Όσο είμαστε μαζί δεν έχουμε άλλες υποχρεώσεις, δεσμεύσεις τίποτα δεν μας κρατά πίσω. Ο έρωτας που νιώθουμε είναι τόσο δυνατός και κάθε άγγιγμα των σωμάτων μας τον δυναμώνει πιο πολύ.

Περνάμε δυο μαγεμένες, αξέχαστε μέρες μαζί και η ώρα του χωρισμού είναι δύσκολη, αλλά σημασία έχει που ήμασταν μαζί. Που έχουμε αυτές τις αναμνήσεις να μας κρατάνε συντροφιά στα εύκολα και τα δύσκολα. Σημασία έχει ότι είμαστε μαζί κι ας μένουμε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει μια αόρατη, αλλά τόσο δυνατή κλωστή που μας κρατά δυνατούς, μαζί, ενωμένους. Τα συναισθήματα που νιώθει ο ένας για τον άλλο είναι τόσο δυνατά που δεν προσπαθούμε καν να τα βάλουμε σε λόγια, τα λόγια είναι φτωχά, δεν μπορούν να τα εκφράσουν. Σου ανήκω και μου ανήκεις, αυτό είναι το μόνο που μας νοιάζει, το μόνο που έχει σημασία. Σε θέλω και με θέλεις, όλα τα άλλα σβήνουν, ωχριούν μπροστά σε αυτή την αλήθεια μας.

Ας σταματήσω εδώ γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω να φαντάζομαι πως θα ήμασταν μαζί αν είχαμε βρεθεί. Με στεναχωρεί να σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσαμε να έχουμε, έστω μια φορά το χρόνο, και τώρα δε θα έχουμε ποτέ. Με στεναχωρεί που μόνο εγώ νιώθω την απώλεια, μόνο εγώ πονάω, υποφέρω. Δε θα πω αντίο, όχι ακόμα τουλάχιστον.

Later.