Η δικιά μου Αθήνα

Με αφορμή αυτό το κείμενο της λατρεμένης Ζυράννας Ζατέλη στο Athens Voice σκέφτηκα να γράψω κι εγώ για την Αθήνα που τόσο αγαπάω.
Πρώτη φορά βρέθηκα στην Αθήνα το 1990. Ήμουν 14 χρονών και μείναμε με τους γονείς μου και την αδελφή μου σε ένα διαμέρισμα που έβλεπε στον ακάλυπτο στα Κάτω Πατήσια. Πόσες ζωές μπορούσες να παρακολουθήσεις από το μικρό μπαλκονάκι!
Η μικροσκοπική θεία Μαίρη μας φρόντισε τις λίγες μέρες που μείναμε με πολλή αγάπη. Ήταν πολύ γλυκιά. Εκείνο που με μάγεψε πιο πολύ ήταν η γειτονιά και γενικά η Αθήνα. Όταν ήρθε η μέρα να φύγουμε ένιωθα μια απώλεια λες κι έχανα κάποιο δικό μου.
4 χρόνια μετά, όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω που να σπουδάσω η επιλογή ήταν ξεκάθαρη και επιτακτική: έβαλα μόνο σχολές στην Αθήνα. Πως θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε αλλού και να μην ζήσω στην αγαπημένη μου πόλη;
Την πρώτη χρονιά σαν φοιτήτρια έμεινα στου Ζωγράφου, στάση Άνοιξη, οδός Καλλιστρατου στο ανηφορακι. Μετά κατηφορισα για Καλλιθέα όπου έμεινα όλα τα υπόλοιπα χρόνια των σπουδών μου, σε σπίτια και γκαρσονιέρες.

Πλατεία Κύπρου 

Πόσο αγάπησα αυτή τη γειτονιά, πόσες ώρες περπάτησα στους δρόμους της, πλατεία Κύπρου, πλατεία Δαβάκη, από την εκκλησία Αγίων Πάντων κατω στις Τζιτζιφιές και πίσω. Με το πράσινο λεωφορείο, το 040 που έκανε στάση κάτω απτο σπίτι, κατέβαινα Πειραιά να δω τα καράβια που πάνε κι έρχονται και μετά να ανέβω Σύνταγμα για να χαζέψω βιτρίνες στην Ερμού. Μετά με τα πόδια στα βιβλιοπωλεία στην Ασκληπιείου, στα δισκάδικα Βερτζιν και Μετροπολις να ακούσω τους νέους δίσκους για πρώτη φορά. Τόσες διαδρομές. Πόσο μου λείπουν!
Όταν βρήκα δουλειά έμενα στον Νέο Κόσμο, στάση του μετρό Φιξ στη Δεσπως Σέχου σε ρετιρέ στον 6ο με θέα την Ακρόπολη. Από εκεί πήγαινα παντού με τα πόδια. Στο κέντρο, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, κατέβαινα τη Συγγρού όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.
Όταν αναγκάστηκα να φύγω ήμουν απαρηγόρητη κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω κάποτε και ποτέ να μην ξαναφύγω.