Elvis Presley..it's now forever

Ένας τουιτεράς τις προάλλες μου θύμισε τον πρώτο μου έρωτα.. Δηλαδή τον πρώτο ανεκπλήρωτο έρωτα που ξεκίνησε στα 12 και συνεχίζεται ακόμη.. Αυτόν για τον λατρεμένο, αγαπημένο Elvis.

Τότε στα 12 μου ΄χε φέρει μια αφίσα του και μια κασέτα με τα τραγούδια του ο μπαμπάς μου για δώρο γενεθλίων. Αυτό ήταν, τον έβλεπα, άκουα τη θεσπέσια, μελωδική, απαλή σα χάδι φωνή του και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε.

Άρχισα να κυνηγώ να δω τις ταινίες του όποτε τις έπαιζε η τηλεόραση (εποχή τέλη δεκαετίας του '80 δεν είχε ιντερνετ κτλ), ηχογραφούσα στις κασέτες μου τα τραγούδια του όταν τα έπαιζε το ραδιόφωνο και επέμενα να μου πάρουν κασέτες του οι γονείς μου για να ακούω και να ξανακούω τα τραγούδια του στο walkman μου.

 Ποιος να μου το’λεγε τότε ότι σε κάποια χρόνια θα μπορούσα κυριολεκτικά ανά πάσα στιγμή να ακούσω όποιο τραγούδι του θέλω ή να δω όποια ταινία του διαλέξω; Βασικά και να μου το’λεγαν θα σκεφτόμουν "πολύ καλό για να’ναι αληθινό" και δε θα το πίστευα. Κι όμως τώρα με το youtube μπορώ να κάνω ακριβώς αυτό. Μοιάζει με θαύμα, όχι μόνο για τον Έλβις αλλά γενικά γιατί μπορούμε να ακούσουμε οποιοδήποτε τραγούδι θέμε όποτε θέμε..
Όπως και να’χει την επόμενη χρονιά που ανακάλυψα τον Έλβις είχαμε πάει ταξίδι στο Ισραήλ (από κείνα τα τριήμερα με πλοίο που γινόντουσαν τότε που δεν είχε τόσες αναταραχές και θάνατο στη χώρα) και εκεί προς το τέλος της ξενάγησης μας πήγαν σε ένα ’ναό για τον Έλβις’ δηλαδή ένα μαγαζί με όλων των ειδών και ποιοτήτων προϊόντα με το όνομα και τη φατσούλα του.

Εννοείται πως ξετρελλάθηκα.. λες και πήγα στον παράδεισο μου φάνηκε. Πήρα αφίσσες και καρτ ποστάλ, δεν θυμάμαι να με άφησαν να πάρω τίποτα άλλο οι γονείς μου. Όμως η απρόσμενη χαρά εκείνου του μαγαζιού έμεινε μαζί μου.

Φαντάζομαι τι θα ένιωθα και πως θα αντιδρούσα αν πήγαινα ποτέ στην Graceland το σπίτι του Έλβις που έγινε εδώ και χρόνια μουσείο. Τι όμορφα που θα ήταν να έβλεπα που έχει ζήσει, τα πράγματα του, τα αυτοκίνητα του.. Και πόσα αχρείαστα πράγματα θα αγόραζα από τα μαγαζιά σουβενίρ από κει.

To κακό είναι βέβαια ότι από το θάνατο του κι έπειτα, οι διαχειριστές της περιουσίας του τον έχουν καταντήσει περισσότερο προϊόν παρά τραγουδιστή και άνθρωπο. Όλοι έχουμε δει ταινίες με ανθρώπους που τον μιμούνται, ντυμένοι με τα κουστούμια που φορούσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Προσωπικά δε μ’αρέσουν καθόλου όλοι αυτοί οι Elvis impersonators. Στην καλύτερη είναι απλά γελίοι, στη χειρότερη είναι απαίσιοι. Ένας ήταν ο Έλβις όπως ένας είναι ο καθένας από μας και οι μιμήσεις είναι καλές μόνο για σκοπούς γέλιου ή σάτιρας όχι για κατί καλό..

 

Με τις καρτ ποστάλ που είχα αγοράσει και φωτογραφίες που είχα κόψει από περιοδικά έφτιαξα ένα λεύκωμα για τον Έλβις με στοιχεία για κείνον, γεγονότα από τη ζωή του και ό,τι άλλο είχα μαζέψει. Το λεύκωμα το’χω ακόμα κι είναι ωραίο όπως το θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο και τα εφηβικά μου γραμματάκια καθαρογραμμένα με γαλάζιο στυλό :)

ΥΓ. για όσους δεν ξέρετε ο Έλβις γεννήθηκε 8 Γενάρη του 1935 και πέθανε 16 Αυγούστου 1977. δηλαδή όταν πέθανε ήταν 42 χρονών. Όσο πλησιάζω αυτή την ηλικία το ομολογώ ότι κάτι παθαίνω να σκέφτομαι ότι μια μέρα θα είμαι πιο μεγάλη από τον Έλβις... γιατί όταν είσαι πιο μεγάλος από τα είδωλα σου... δεν ξέρω απλά μου φαίνεται σοκαριστικό για κάποιο λόγο..