Η Σώτη επέστρεψε

Διάβασα μες τις γιορτές το νέο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου "Σπάνιες Γαίες". Με κράτησε ως τέλος και το διάβασα με ευχαρίστηση αν και δεν μπορώ να πω ότι ήταν εξίσου καλό με τα αρχικά της. Τουλάχιστον πάντως είναι πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα της κι αυτό είναι αισιόδοξο. Ότφν ήμουν φοιτήτρια ήμουν φανατική της αναγνώστρια αφού ανυπομονούσα κάθε φορά να κυκλοφορήσει το νέο της βιβλίο και όποτε πατούσα το πόδι σε βιβλιοπωλείο έψαχνα τα μυθιστορήματα της. 

Το πρώτο που είχα διαβάσει (Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης) το λάτρεψα κι από κει και πέρα και τα καινούργια της ήταν για μένα αριστουργήματα.. μέχρι που βγήκε αυτό το αυτοβιογραφικό που ήταν.. χάλια να το πω; και λίγα λέω. Γενικά τα τελευταία χρόνια είχε μια πτωτική πορεία στον τρόπο που γράφει και στα θέματα που επιλέγει. Για μένα το πιο πρόσφατο καλύτερο της ήταν το Άλπατρος. Όμως μετά τα Κινέζικα κουτιά το ένα μετά το άλλο τα βιβλία της ήταν κουραστικά, ή ξεκινούσαν καλά όπως την Αγάπη της Γεωμετρίας, αλλά εξιλίσσονταν σε βαρετά, που με έκαναν να βιάζομαι να τα τελειώσω για όλους τους λάθος λόγους.

Όμως με το νέο της βιβλίο επέστρεψε στον παλιό καλό της εαυτό κι αυτό με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα, που δεν απογοητεύτηκα και δεν σταμάτησα να διαβάζω τα βιβλία της. Τόσο πολύ σε βάζει στο πετσί του πρωταγωνιστή της που σε κάνει να νομίζεις ότι διαβάζεις βιβλίο ρώσσου συγγραφέα σε μετάφραση κι όχι βιβλίο έλληνα. Κάτι που συνέβαινε και στο Φτωχή Μαργκό που έμοιαζε να ΄ναι γραμμένο στα αγγλικά και μεταφρασμένο στα ελληνικά.

Ελπίζω στα επόμενα βιβλία της να συνεχίσει να΄ναι στο ίδιο επίπεδο με τις Σπάνιες Γαίες γιατί είναι κρίμα μια αγαπημένη συγγραφέας να χάνει αυτό το κάτι που σε κάνει να τη λατρεύεις.