Ο πατέρας είναι εξίσου σημαντικός με τη μητέρα

Διάβασα αυτό το άρθρο που έγραψε μια εγγλέζα, η οποία πιστεύοντας ότι μπορούσε να διαλέξει πότε θα αποκτήσει παιδιά έφτασε να'ναι τώρα πάνω από 40 και να έχει ανακαλύψει πια ότι δεν είναι έτσι όπως τα νόμιζε τα πράγματα. 

Αυτό που με προβλημάτισε όμως ήταν ένα σχόλιο από κάτω, που απ'τη μια δε δείχνει καθόλου

κατανόηση στο πρόβλημα της, αλλά απ'την άλλη είναι απόλυτα ειλικρινές όσο κι αν αυτή η ειλικρίνεια πονά. Λέει με λίγα λόγια ότι οι γυναίκες που ήταν στα 20 και τα 30 τους τη δεκαετία του '90 πίστευαν ότι μπορούν να τα έχουν όλα, και καριέρα και οικογένεια όταν θα έπερναν την απόφαση αυτές. Κάποιοι επιστήμονες προσπάθησαν να τους πουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά οι φεμινίστριες τους επιτέθηκαν και δεν άφησαν να ακουστεί ο αντίλογος.

from site www.telegraph.co.uk

Έφτασαν πια αυτές οι γυναίκες στην 4η δεκατεία της ζωής τους, δυσκολεύονται ή δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και αρχίζουν αργά πλέον, να αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν τελικά να τα έχουν όλα. Δεν περνά από το χέρι τους πότε θα κάνουν παιδιά.

Και προς το τέλος θίγει ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα, την άποψη που καλλιεργήθηκε σε εκείνη τη γενιά ότι οι πατεράδες είναι περιττοί. Ότι μια γυναίκα μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της, ότι δε χρειάζεται πατέρα το παιδί, αλλά ότι μπορεί να παρέχει όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί (υλικά, συναισθηματικά, ψυχικά) για να το μεγαλώσει μόνη της. Όχι από ανάγκη, όχι λόγω θανάτου, αρρώστιας κ.ο.κ. αλλά λόγω επιλογής της ίδιας.

Έχοντας μια μικρή πείρα (2χρ. στο θέμα και πέρα από τη θεωρία του θέματος) πιστεύω ακράδαντα ότι ο πατέρας είναι εξίσου σημαντικός με τη μητέρα για την ανάπτυξη του παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου. Για τον γιο θα΄ναι πρότυπο, για την κόρη θα΄ναι πρότυπο για τις σχέσεις της με το άλλο φύλο όταν έρθει η ώρα. Όμως δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, ο πατέρας παρέχει ασφάλεια, μια άλλη άποψη, ένα διαφορετικό τρόπο επίλυσης προβλημάτων, διαφορετική οπτική ζωής και αντιμετώπισης των θεμάτων που θα προκύψουν. Δεν είναι ότι όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει και η μητέρα, μπορεί και αν χρειαστεί τα κάνει κι από μόνη της. Όμως δεν είναι αρκετο ένα άτομο στην ανατροφή ένος παιδιού κι αν μπορεί να το αποφύγει να το αναθρέψει μόνη της καλό είναι να το κάνει.

Αν τώρα για κάποιο λόγο ο πατέρας δε γίνεται να είναι παρόν, μπορεί να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλο που αγαπά το παιδί και μπορεί να διαθέσει τον χρόνο για να παρέχει το αντρικό πρότυπο, όπως ο παππούς, ο νονός, ένας καλός φίλος κ.ο.κ. Φτάνει το παιδί να έχει ένα άτομο αναφοράς από το αντρικό φύλο.