2 Μαΐ 2013

Ο «δαίμονας» της τηλεόρασης και το μικρό παιδί

Δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιώ τη λέξη δαίμονας στην περιγραφή της τηλεόρασης. Βλέπετε όπου κι αν ψάξεις, στην διεθνή ή ελληνική βιβλιογραφία οι απόψεις συγκλίνουν: τα παιδιά κάτω των δύο δεν πρέπει να βλέπουν τηλεόραση, ή (στη χειρότερη ή καλύτερη περίπτωση, ανάλογα πως το βλέπει κανείς) να βλέπουν ελάχιστη ώρα. Ακόμα και άρθρα που δηλώνουν ότι απόψεις διίστανται ως προς την επίδραση της τηλεόρασης στα μικρά παιδιά, στο τέλος καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι καλύτερο είναι να παραμένει κλειστή.


Γιατί με προβληματίζει το θέμα, ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Μα είναι απλό, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω στο σπίτι ένα μικρό κοριτσάκι που αντιγράφοντας τις συνήθειες των γονιών της θέλει να παρακολουθεί καθημερινά τηλεόραση. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι γίνεται, όταν ήταν μόλις 7 μηνών στην περπατούσα ακόμα μέσα, έμαθε να πιάνει το τηλεκοντρόλ και να ανάβει τη συσκευή. Πριν λίγο καιρό έμαθε να κάνει και ζάπινγκ. Λατρεύει τα παιδικά προγράμματα και τις διαφημίσεις (μάλλον λόγω της γρήγορης αναλλαγής των εικόνων) και όταν βρει κλειστή την οθόνη ψάχνει το τηλεκοντρόλ για να την ανάψει.

Το ομολογώ ότι από όταν ήταν πολύ μικρή, χρησιμοποιούσα την τηλεόραση για να της αποσπάσω την προσοχή ώστε να φάει, ή να της κόψω τα νύχια (γιατί με ένα αεικίνητο μωρό που να βρεις στιγμή να είναι αρκετά ήρεμο για να τα κόψεις χωρίς να την πληγώσεις; Δοκίμασα να το κάνω όταν κοιμόταν όπως σε συμβουλεύουν, αλλά η μικρούλα ξυπνά και αφού δυσκολευόμαστε τόσο να την κοιμήσουμε δεν είναι κι ό,τι καλύτερο να θυσιάζουμε τον ύπνο και την ξεκούραση της για... νύχια). Όπως και να’χει είμαι ένοχη το παραδέχομαι να έχω ενσυνείδητα κάνει χρήση της τηλεόρασης από όταν ήταν λίγων μηνών. Επίσης παραδέχομαι ότι παρακολουθούμε τηλεόραση καθημερινά, αλλά έχουμε και το άσχημο συνήθιο να την έχουμε ανοιχτή ακόμα κι αν παίζει μόνη της.

Λογικό ήταν να θέλει να αντιγράψει την συμπεριφορά μας η μικρή, αφού τα παιδιά μαθαίνουν με τη μίμηση. Το θέμα είναι ότι διαβάζοντας όλα αυτά που ανάφερα στην αρχή, κάθε φορά που την βλέπω να στέκεται μπροστά στο κουτί ή να ψάχνει το τηλεκοντρόλ νιώθω πολλές ενοχές πως χάνει την ευκαιρία να παίξει, να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον της και να μάθει, δηλαδή θεωρώ ότι κάθε λεπτό που μένει ακίνητη να κοιτά πάει χαμένο. (Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο αλλά πρόσεξα ότι παρακαλουθεί ειδικά όταν είναι κουρασμένη.)
Baby of the Day Image Gallery Photographer: Pavel Losevsky | Agency: Dreamstine.com
Έχοντας όλα αυτά. στο μυαλό τις τελευταίες μέρες αποφάσισα να κλείσω απ’το κουμπί τη συσκευή κι έτσι να μην μπορεί να την ανάψει από το τηλεκοντρόλ. Στις αρχές προσπάθησε να την ανάψει, αλλά όταν δεν άναβε και είδε ότι ούτε γω της την άναβα, απλά την παράτησε και άρχισε να κάνει τα δικά της. Παίξαμε πιο πολύ, μιλήσαμε, ήταν καλύτερα και για τις δύο μας. Και με τη συσκευή ανοιχτή τα κάναμε αυτά, αλλά θα έλεγα ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι κάποιες στιγμές αφερείτο η προσοχή της μιας ή της άλλης κοιτόντας την μικρή οθόνη (εμένα στις εκπομπές, η δική της στις διαφημίσεις).

Νομίζω ότι καλύτερα ήμασταν χωρίς τηλεόραση και θα προσπαθήσω να συνεχίσω τις ώρες που περνώ μαζί της να την έχω κλειστη. Τις υπόλοιπες ώρες που περνά με τον μπαμπά θα την έχει ανοιχτή είμαι σίγουρη, αλλά τουλάχιστον έστω και κάποιες ώρες να κάνει αποτοξίνωση καλό θα της κάνει.

Ευτυχώς πάντως που βρήκα κι ένα άρθρο μπλόγκερ που λέει ότι δεν είναι και τόσο τρομερό να αφήνεις το παιδάκι σου να βλέπει λίγη τηλεόραση, γιατί έχουμε τόσες ενοχές εμείς οι μαμάδες δε μας χρειάζεται κι αυτή.

photo from www.hp.com
Όταν ήμουν εγώ μωρό δεν τίθονταν τέτοιου είδους θέματα φυσικά, αφού στα μέσα της δεκαετίας του ’70 οι πιο πολλοί δεν είχαν τηλεόραση στο σπίτι ή αν είχαν οι εκπομπές ξεκινούσαν αργά και τέλειωναν μετά από λίγες ώρες. Δεν υπήρχε η πληθώρα των καναλιών, των επιλογών κ.ο.κ. που υπάρχει σήμερα. 
Άρα αν το σκεφτούμε λογικά μου φαίνεται αδύνατο να μην επηρεαστούν τα παιδιά μας που γεννήθηκαν στην εποχή της τεχνολογίας. Και δεν είναι μόνο η τηλεόραση θέμα, αλλά και ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, το ιντερνετ και τα κινητά τηλέφωνα που μας παρακολουθούν τα παιδάκια να χρησιμοποιούμε και θέλουν να συμμέτεχουν αντιγράφοντας μας.


Στο τέλος της μέρας το θέμα καταλήγει σ’αυτό πιστεύω: αλλάζουμε τη συμπεριφορά μας 180 μοίρες για να μην αντιγράψει το παιδί τις κακές μας συνήθειες; Ή συμπεριφερόμαστε κανονικά και το παιδί προσαρμόζεται στις δικές μας συμπεριφορές; Ιδού τα βασανιστικά ερωτήματα που τριβιλίζουν το μυαλό μου..

Εσείς τι κάνετε με τα δικά σας παιδιά;
Θα ήθελα πολύ να μάθω πως βλέπουν το θέμα κι άλλοι γονείς, ή πως συμπεριφέρονταν οι γονείς σας σε σας όταν ήσασταν παιδιά...

5 σχόλια:

  1. εννοειται , ετυχως η δικη μου γενια παιξαμε και λιγο στις αλανες χωρις τιβί , στα χώματα και στις αμμουδιες
    καλη ανασταση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην εποχή μου αγαπημένη μου δεν υπήρχε τιβι. Ερχόμενη στον Καναδά την βρήκα πολύ εξελιγμένη, ο άντρας μου την αγάπησε αμέσως, εμένα δεν με κερδισε ακόμα μέχρι σήμερα. Όντως μεγάλωσα παιδιά με αυτήν, αλλά με όρους, ωρών και εκπομπών κι ας μην συμφωνούσαμε με τον πατέρα τους σε αυτό (επειδή του άρεσε να την ακούει συνεχώς).

    Πάντως την βρισκω εκπαιδευτική με πολλά κι ωραία Preschool προγράμματα κι αν την ενθαρρύνεις να επαναλαμβάνει τους αριθμούς, αλφάβητο, χρώματα, να χορεύει, να τραγουδά θα είναι ήδη εκπαιδευμένη με τα βασικά και θα έχει μάθει να συμμετέχει όπως γίνεται στο σχολείο. Οι εγγονές μου, παράδειγμα, κάθε παρασκευή βράδυ τους επιτρέπεται να καθίσουν μέχρι πολύ αργά μετά τον δείπνο, παρακολουθώντας οικογενειακώς κατάλληλο έργο που ενδιαφέρει όλη την οικογένεια, με ενδιάμεσα να τρώνε και τα καλουδια τους. Περιμένουν το πότε θα έρθει η Παρασκευή!

    Τα φιλιά μου και πολλές ευχές για μια Καλή και Ευλογημένη Ανάσταση, Καλό σας Πάσχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και η δική μας τα ίδια κάνει,με τα τηλέφωνα να δεις τι έρωτα έχει!!
    φιλιά πολλά, Καλή Ανάσταση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά!
    Δεν μπορώ να πω ότι μικρή έβλεπα πολλή τηλεόραση. Σίγουρα τότε δεν υπήρχε η ποικιλία που υπάρχει τώρα, όμως θυμάμαι στα '80ς γινόταν χαμός με τις βιντεοταινίες και είχα φίλους και συμμαθητές (στο δημοτικό!) που νοίκιαζαν πέντε - δέκα την εβδομάδα. Αυτό νομίζω πως ήταν υπερβολικό. Και πρόσφατα είδα παιδάκι τεσσάρων - πέντε χρονων να κάθεται με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή και μου έκανε την ίδια εντύπωση. Μέτρον άριστον :)
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξεις τα πάντα στη συμπεριφορά σου για να μην μιμηθεί το παιδί. Για κάποια θέματα όμως που θεωρείς εσύ σημαντικά και όχι επειδή έτσι πρέπει, μπορείς να κάνεις αναπροσαρμογές. Π.χ. εγώ ουδέποτε αφήνω την τηλεόραση να παίζει χωρίς λόγο. Τρώγω όμως τα νύχια μου. Κανονικά θα έπρπεπε να το έκοβα γιατί άντε τώρα πως να θυμώσεις σε ένα παιδί που τρώει τα νύχια του όταν σε βλέπει να το κάνεις και συ. Ας πούμε ότι το έλυσα με το συνήθειο του συχνού πλυσίματος χεριών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...