5 Απρ 2013

Χαρά κόντρα στην απαισιοδοξία

Από τον καιρό που έχει να κάνω καμιά μπλογκοτσαρκά στην μπλογκογειτονιά μπλογκς έκλεισαν δυστυχώς, άλλα ανανέωσαν πλήρως την εμφάνιση τους, όπως της Γιαγιάς Αντιγόνης, μια χαρά ζωντανή, ακμαία και ανοιξιάτικη τη βρίσκω τη μπλογκόσφαιρα μας ;)
Εγώ εδώ να παλεύω με τη σκόνη στην ατμόσφαιρα και να χάνω πανηγυρικώς καθημερινά, με μάτια που κλάινε, μύτη που γαργαλιέται και απίστευτα συνεχόμενα φταρνίσματα.
Η μικρούλα μας μεγάλωσε και πια περπατά, ενιότε και τρέχει και σκουντουφλά και πέφτει. Τώρα που είναι πιο ανεξάρτητη είναι και πιο χαρούμενη. Γεγονός που δείχνει πιστεύω ότι τους περιορισμούς ο άνθρωπος από τα γεννοφάσκια του δεν τους γουστάρει καθόλου. -
(Sunny Summer Day Fine Art Lori411)


Περιμένουμε που λέτε να φτιάξει ο καιρός να πάμε καμιά βόλτα στο πάρκο, στην παραλία, να χαρούμε τον καλό καιρό βρε παιδί μου, κι ήρθε αυτή η ρημάδα η σκόνη και μας έμεινε για αρμένικη βίζιτα. Από χθες φυσάει αλλά δεν μπορώ να πω ότι έφυγε. 
Όταν ήμασταν παιδιά δε θυμάμαι να’χε καθόλου σκόνη. Τη θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια και μετά να κάνει την εμφάνιση της λίγες μέρες και μετά να αποχωρεί μέχρι την επόμενη χρονιά... Τα τελευταία χρόνια όμως... που τέτοια τύχη; Σχεδόν ολόχρονα έρχεται και την καταβρίσκει εδώ τόσο που δε λέει να φύγει με τίποτα.
Τελοσπάντων, αρκετή γκρίνια για τη σκόνη.
 Έτσι που λέτε η μικρούλα είναι πια παιδάκι, μιλά (στη γλώσσα της), περπατά και γενικά δε θυμίζει σε τίποτα το νεογέννητο που ήταν πριν ένα χρόνο και κάτι. Απίστευτο πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα μικρούλια :)
http://topwalls.net/sunny-summer-day/
 Γέννησε μια φίλη και πήγαμε να δούμε το μωράκι της και ρωτάω τον άντρα μου «θες να πεις έτσι ήταν κι η δική μας; τόσο μικρούλα;» και μου απαντά «όχι βέβαια ήταν πιο μεγάλη!» με μια σιγουριά απίστευτη που με έκανε να σκάσω στα γέλια. Φυσικά και μας τόση ήταν αφού στα ίδια κιλά πάνω-κάτω γεννήθηκε με αυτό το μωράκι. Όμως αυτό δείχνει πόσο εύκολα ξεχνάμε, ειδικά οι άντρες που έχουν τη τάση να κοιτούν στο παρόν και μπροστά πιο πολύ από μας τις γυναίκες νομίζω.

Μιας άλλης φίλης η κόρη της πήγε για πρώτη φορά νηπιαγωγείο και όλο τον πρώτο μήνα έκλαιγε γοερά κάθε πρωί. Σπάραγμα η καρδιά της κάθε πρωί μέχρι να της πουν απ’το σχολείο ότι ηρέμησε, άλλο πράμα. Μιας άλλης φίλης ο γιός της (που τώρα είναι 4χρονών) για 4 συνεχόμενους μήνες έκλαιγε κάθε πρωί μέχρι να συνηθίσει.
Ίσως φταίει που πέρνουμε τα παιδιά σε μικρότερη ηλικία στο σχολείο τώρα; Ίσως απλά το κάθε παιδί θέλει το χρόνο του για προσαρμογή; Μερικές φορές φταίμε κι εμείς οι γονείς γιατί άθελα μας μεταφέρουμε το άγχος και τους φόβους μας στα παιδιά μας.


Με την κρίση πολλοί λένε ότι δεν είναι εποχή να φέρεις στον κόσμο παιδιά και σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Όμως εγώ επιλέγω να ’μαι αισιόδοξη. Τα παιδιά μας θα μάθουν ίσως από πιο νωρίς πως η ζωή είναι δύσκολη και μια συνεχής καθημερινή μάχη. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να μάθουν ότι όλα είναι εύκολα, έτοιμα και δε χρειάζεται να κοπιάσουν; Ποιος λέει και ποιος έχει υπογράψει συμβόλαιο σε κάποιον από μας ότι θα περάσει μια ζωή εύκολη;
Και στο κάτω-κάτω οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής και κάνουν πιο γλυκιές τις όμορφες στιγμές. Σε κάνουν να εκτιμάς αυτά τα θετικά που έχεις. Άλλωστε όσο κλισέ ή μπανάλ κι αν ακουστεί δεν παύει να είναι αλήθεια, πως αν έχεις υγεία, σωματική και ψυχική, όλα τα άλλα μπορείς να τα πετύχεις ή να προσπαθείς μέχρι τέλους.


8 σχόλια:

  1. welcome back :-)
    πολύ ωραίο ποστ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατά αρχάς πολύ χαίρομαι που μαθαίνω νέα σου και της κορούλας σας που είναι επάνω στην καλύτερη ηλικία! Να την χαίρεσαι!!! Επίσης να σας ζήσουν τα νεογέννητα!

    Δυστυχώς η ατμόσφαιρα έχει χαλάσει πολύ, σκόνες, αλλεργίες, σύννεφα που δεν υπήρχαν στην δική μου εποχή και δεν θέλω να ξέρω τι θα δουν οι νέες γενεές, γιατί σίγουρα τίποτα δεν καλυτερεύει, όλα παντού πάνε προς το χειρότερο.

    Για τα νηπιαγωγεία... παιδάκια αλλά και οι γονείς θέλουν προετοιμασία, διότι τα παιδιά όπως τα σκυλιά αντιλαμβάνονται τις ανασφάλειες μας, το άγχος μας, τα οικογενειακά μας προβλήματα κτλ. Χρειάζεται προετοιμασία, υπομονή και επιμονή.

    Αλήθεια υπάρχει κατάλληλη εποχή να κάνει κανείς παιδιά? Έχεις απόλυτο δίκιο. Εμείς που είδαμε την φτώχεια και μια διαφορετική Ελλάδα, εξ ίσου με μικρούς μισθούς και μεγάλη ανεργία, εκτιμούσαμε πιο πολύ αυτά που είχαμε, αυτά που μοιραστήκαμε κι ότι αποκτήσαμε. Η ζωή είναι ένα ατελείωτο σχολείο και η μάθηση αρχίζει από το σπίτι. Όλα γίνονται όταν υπάρχει υγεία και αγάπη.

    Καλό Σαββατοκύριακο, να περνάς καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύη μου να'σαι καλά! Ευχαριστώ για τις ευχές σου :)

      Αυτό λέω κι εγώ παλιά δεν υπήρχαν αυτά και τώρα ήρθαν, δεν φεύγουν και έχουν το θράσσος και χειροτερεύουν κιόλας!

      Αχ ελπίζω να προετοιμαστώ κατάλληλα όταν έρθει ώρα για να πάει το μικρό με όσο το δυνατό περισσότερη ηρεμία και χωρίς πολλά κλάματα.

      Αν κάτσεις να σκεφτείς πότε είναι η κατάλληλη εποχή, να αναλύσεις και να αποφασίσεις μάλλον το πιο πιθανό να πεις ποτέ! Όλα γίνονται ακριβώς όπως τα λες με υγεία κι αγάπη κι αυτά σου εύχομαι κι εσένα Εύη μου!

      Φιλάκια

      Διαγραφή
  3. Πολλά έκλεισαν και πολλά γράφουν όπως και εγώ σχεδον κάθε 10 μέρες,που όρεξη,που έμπνευση!!
    χαρικα με τα νέα σου να περνάς καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κάθε 10 μέρες μια χαρά είναι! κι αν κάποιος θέλει να μη γράφει το καταλαβαίνω. το να κατεβάζει κάποιος όλα τα ποστ, να τα εξαφανίζει αυτό δεν καταλαβαίνω... δικαίωμα του βεβαιως αλλά λάθος του κατά την ταπεινή μου γνώμη.

      φιλιά Φουλάκι μου

      Διαγραφή
  4. Χάρηκα πολύ , που "βολτάρησα" εδώ μέσα και πάλι , μετά από καιρό .
    Μα πιο πολύ χάρηκα που κατάλαβα πως είσαι καλά και που καλά είναι και η μικρή σου ομορφιά .
    Πάντα καλά , εύχομαι .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σε βλέπω να γράφεις και που σε βλέπω εδώ Σίλια μου. Να'σαι καλά κι ελπίζω το εγγονάκι να'ναι στο δρόμο :)
      Φιλάκι γλυκό

      Διαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...