Χαρά κόντρα στην απαισιοδοξία

Από τον καιρό που έχει να κάνω καμιά μπλογκοτσαρκά στην μπλογκογειτονιά μπλογκς έκλεισαν δυστυχώς, άλλα ανανέωσαν πλήρως την εμφάνιση τους, όπως της Γιαγιάς Αντιγόνης, μια χαρά ζωντανή, ακμαία και ανοιξιάτικη τη βρίσκω τη μπλογκόσφαιρα μας ;)

Εγώ εδώ να παλεύω με τη σκόνη στην ατμόσφαιρα και να χάνω πανηγυρικώς καθημερινά, με μάτια που κλάινε, μύτη που γαργαλιέται και απίστευτα συνεχόμενα φταρνίσματα.

Η μικρούλα μας μεγάλωσε και πια περπατά, ενιότε και τρέχει και σκουντουφλά και πέφτει. Τώρα που είναι πιο ανεξάρτητη είναι και πιο χαρούμενη. Γεγονός που δείχνει πιστεύω ότι τους περιορισμούς ο άνθρωπος από τα γεννοφάσκια του δεν τους γουστάρει καθόλου. -

(Sunny Summer Day Fine Art Lori411)

Περιμένουμε που λέτε να φτιάξει ο καιρός να πάμε καμιά βόλτα στο πάρκο, στην παραλία, να χαρούμε τον καλό καιρό βρε παιδί μου, κι ήρθε αυτή η ρημάδα η σκόνη και μας έμεινε για αρμένικη βίζιτα. Από χθες φυσάει αλλά δεν μπορώ να πω ότι έφυγε. 

Όταν ήμασταν παιδιά δε θυμάμαι να’χε καθόλου σκόνη. Τη θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια και μετά να κάνει την εμφάνιση της λίγες μέρες και μετά να αποχωρεί μέχρι την επόμενη χρονιά... Τα τελευταία χρόνια όμως... που τέτοια τύχη; Σχεδόν ολόχρονα έρχεται και την καταβρίσκει εδώ τόσο που δε λέει να φύγει με τίποτα.

Τελοσπάντων, αρκετή γκρίνια για τη σκόνη.

 Έτσι που λέτε η μικρούλα είναι πια παιδάκι, μιλά (στη γλώσσα της), περπατά και γενικά δε θυμίζει σε τίποτα το νεογέννητο που ήταν πριν ένα χρόνο και κάτι. Απίστευτο πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα μικρούλια :)

http://topwalls.net/sunny-summer-day/

 Γέννησε μια φίλη και πήγαμε να δούμε το μωράκι της και ρωτάω τον άντρα μου «θες να πεις έτσι ήταν κι η δική μας; τόσο μικρούλα;» και μου απαντά «όχι βέβαια ήταν πιο μεγάλη!» με μια σιγουριά απίστευτη που με έκανε να σκάσω στα γέλια. Φυσικά και μας τόση ήταν αφού στα ίδια κιλά πάνω-κάτω γεννήθηκε με αυτό το μωράκι. Όμως αυτό δείχνει πόσο εύκολα ξεχνάμε, ειδικά οι άντρες που έχουν τη τάση να κοιτούν στο παρόν και μπροστά πιο πολύ από μας τις γυναίκες νομίζω.

Μιας άλλης φίλης η κόρη της πήγε για πρώτη φορά νηπιαγωγείο και όλο τον πρώτο μήνα έκλαιγε γοερά κάθε πρωί. Σπάραγμα η καρδιά της κάθε πρωί μέχρι να της πουν απ’το σχολείο ότι ηρέμησε, άλλο πράμα. Μιας άλλης φίλης ο γιός της (που τώρα είναι 4χρονών) για 4 συνεχόμενους μήνες έκλαιγε κάθε πρωί μέχρι να συνηθίσει.

Ίσως φταίει που πέρνουμε τα παιδιά σε μικρότερη ηλικία στο σχολείο τώρα; Ίσως απλά το κάθε παιδί θέλει το χρόνο του για προσαρμογή; Μερικές φορές φταίμε κι εμείς οι γονείς γιατί άθελα μας μεταφέρουμε το άγχος και τους φόβους μας στα παιδιά μας.

Με την κρίση πολλοί λένε ότι δεν είναι εποχή να φέρεις στον κόσμο παιδιά και σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Όμως εγώ επιλέγω να ’μαι αισιόδοξη. Τα παιδιά μας θα μάθουν ίσως από πιο νωρίς πως η ζωή είναι δύσκολη και μια συνεχής καθημερινή μάχη. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να μάθουν ότι όλα είναι εύκολα, έτοιμα και δε χρειάζεται να κοπιάσουν; Ποιος λέει και ποιος έχει υπογράψει συμβόλαιο σε κάποιον από μας ότι θα περάσει μια ζωή εύκολη;

Και στο κάτω-κάτω οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής και κάνουν πιο γλυκιές τις όμορφες στιγμές. Σε κάνουν να εκτιμάς αυτά τα θετικά που έχεις. Άλλωστε όσο κλισέ ή μπανάλ κι αν ακουστεί δεν παύει να είναι αλήθεια, πως αν έχεις υγεία, σωματική και ψυχική, όλα τα άλλα μπορείς να τα πετύχεις ή να προσπαθείς μέχρι τέλους.