Το 'πάρτυ' γενέθλιων

Η Μαρία γιόρταζε τα γενέθλια της τέλος του μήνα και με είχε καλέσει για να τα γιορτάσουμε στο σπίτι της "Θα'ναι και κάτι φίλοι που δεν τους ξέρεις, καλά παιδιά θα δεις" μου είπε.
Όταν πήγα βρήκα μια φίλη της που γνώριζα, την Καίτη και πιάσαμε την κουβέντα, ήμασταν οι πρώτες που είχαμε φτάσει. Σιγά-σιγά άρχισαν να φτάνουν κι οι άλλοι. Πολύ μικρότεροι από μας στην ηλικία, αλλά κάτι απροσδιόριστα παράξενο μου φαινόντουσαν να είχαν. 

Εκείνη τη στιγμή έφτασε και η μάνα της που με χαιρέτισε εγκάρδια και προχώρησε να μιλήσει με μια κοπέλα που δεν γνώριζα. 
Η ώρα περνούσε κι η Μαρία άφαντη. Ήρθε κι η αδελφή της η Γιώτα με τα παιδάκια της και περιμέναμε όλοι τη Μαρία για να της ευχηθούμε, να της δώσουμε τα δώρα μας.
Εκεί που νόμιζα ότι θα αργούσε κι άλλο βγήκε απ'το υπνοδωμάτιο της, απλά ντυμένη, με μια πολύ μακριά μαύρη φούστα, τα μαλλιά πιασμένα χαμηλά στο σβέρκο και το βλέμμα απλανές. Μας χαιρέτησε όλους τυπικά και στάθηκε κάπου στο πλάι μιλώντας χαμηλόφωνα με την αδελφή της.
Ήταν σαν κάτι να περιμέναμε όλοι, αλλά προσωπικά εγώ όπως και η Καίτη που τη ρώτησα, δεν ξέραμε τι.

Ξάφνου ακούγεται μια στεντόρεια φωνή στο βάθος του κήπου που ήταν η είσοδος "Χαίρεται και αγαλιάσθε!" και μπαίνει ένας δίμετρος παπάς με μακρύ γκρίζο γένι κι από πίσω του μια γυναίκα σκυφτή με παρόμοιο ντύσιμο με τη Μαρία.
Ήταν ένας παπάς που είχε τύχει να ξαναδώ στο σπίτι της όταν ήταν γιορτή της. Τα τελευταία χρόνια η μάνα της από μοντέρνα γυναίκα το είχε γυρίσει στη θρησκεία και σύχναζε σε πολλές εκκλησίες. Μου τον είχαν συστήσει θυμήθηκα τότε αλλά δε θυμόμουν το όνομα του, μόνο ότι μου είχε κάνει ανάκριση για την καταγωγή μου, του πατέρα μου, της μητέρας μου και γενικά ήθελε να μάθει για όλο μου το σόι.
Μπήκε λοιπόν ο παπάς και οι νέοι που δεν γνώριζαμε με την Καίτη τρέχουν, φτιάχνουν μια ουρά και του φιλούν ευλαβικά με τη σειρά το χέρι.
Έρχεται μετά, στέκεται στο κεφάλι του τραπεζιού που είχε στηθεί και μας καλεί "Πλησιάστε τέκνα μου". Πάμε κι ο καθένας στέκεται ή στην περίπτωση μου με την Καίτη πάει να κάτσει σε μια απ'τις καρέκλες όταν ηχεί η στεντόρεια, δυνατή και καθαρή φωνή του παπά να ψάλει.

Όση ώρα έψαλλε, και δεν ήταν λίγη, γύριζα και κοίταγα τη Μαρία. Τα μάτια της στο πάτωμα, τα χέρια δεμένα στην ποδιά της και το χλωμό της πρόσωπο ήρεμο. Ανταλλάσαμε ματιές με την Καίτη όλο απορία αλλά δεν τολμήσαμε να ψιθυρίσουμε κάτι μεταξύ μας. 
Μόλις τέλειωσε ο παπάς τρέχει η Μαρία να του φιλήσει το χέρι που ήδη έχει προτάξει και περιμένει να αιωρείται στον αέρα όταν ακούω τη μάνα της Μαρίας πανικόβλητη να φωνάζει "Την τούρτα, την τούρτα, ξεχάσαμε την τούρτα!"
Η κόρη της αδελφής της, η μικρή Στέλλα τρέχει όλο ενθουσιασμό με τη γιαγιά της, όμως βγαίνει έξω περίλυπη σε λίγο.

"Ορίστε η τούρτα!" λέει όλο ενθουσιασμό η μάνα της Μαρίας. Γυρίζω να δω το γλυκό αριστούργημα.... μα τι στο καλό;! Δεν είναι τούρτα αυτό, σκέφτομαι από μέσα μου.. είναι ένα ψωμί, στρογγυλό με ένα χοντρό κερί της εκκλησίας καρφωμένο μέσα του. 
"Αυτό δεν είναι τούρτα!" λέει με πείσμα η μικρή Στέλλα κι είναι έτοιμη να κλάψει. "Τούρτα είναι κορίτσι μου δε βλέπεις;" επιμένει η γιαγιά της. Όλοι οι άλλοι προσποιούμαστε ότι βλέπουμε τούρτα και αρχίζει ο παπάς να ψάλλει ένα ύμνο για γενέθλια που ήξεραν όλοι εκτός από μένα, την Καίτη και τη Στελλίτσα, η οποία φωνάζει αρκετά δυνατά για να σκεπάσει τη φωνή του παπά "Δεν είναι τούρτα σας λέω είναι ΨΩΜΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!"
Ο παπάς ψάλλει απτόητος. Από μέσα μου εύχομαι να τελειώσει το μαρτύριο όσο το δυνατό συντομότερα για να φεύγω. Η Καίτη μου ψελλίζει στ'αυτί "Μα τι συμβαίνει;" και κοιτά σαν χαμένη τους γύρω της. Η Στελλίτσα έχει καθίσει συνοφρυωμένη σε ένα σκαλάκι.
Τελείωνει ο ψαλμός, κόβουν την "τούρτα". Λέω πως δε θέλω κομμάτι γιατί χόρτασα, ελπίζοντας να βγει και κανένα γλυκό. Εμφανίζεται ένα ζελεδάκι μόνο αλλά πάλι καλά γιατί είναι και νηστεία...
Τρώμε σαν αποσβωλομένοι και εγώ με την Καίτη βρίσκουμε μια δικαιολογία και την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια από κει μέσα.
"Μα καλά το περίμενες όλο αυτό;" με ρωτά όλο απορία. 
"Φυσικά και όχι" της απαντώ σοκαρισμένη ακόμα.

Αυτά τα γενέθλια, ή μάλλον η παρωδία γενεθλίων θα μου μείνει αξέχαστη. Πιο πολύ για το ύφος και τη "χαρά" της Μαρίας παρά για οτιδήποτε άλλο έγινε εκείνη τη μέρα.