Ο Λάμπης κι εγώ

Όταν ήμουν πολύ μικρή, πριν πάω σχολείο είχα ένα φίλο. Τον έλεγαν Λάμπη και έμενε στο διπλανό σπίτι με τους γονείς του και τους δυο αδελφούς του, είχε ένα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο. Είχαμε την ίδια ηλικία και παίζαμε κάθε μέρα μαζί. Σε κάθε ζαβολιά που σκαρφιζόταν τον ακολουθούσα κι εκείνος το ίδιο όταν σκαρφιζόμουν εγώ ζαβολιές. Παίζαμε το ανδρόγυνο συχνά, πετούσαμε νερό στα αυτοκίνητα των περαστικών - τότε δεν είχε τόσα πολλά όσο τώρα. Μια φορά μου ήρθε να κόψουμε τα φύλλα της μπανανιάς της γειτόνισσας του απ'την άλλη μεριά. Αυτή η μπανανιά ποτέ δεν είχε κάνει μπανάνες. Μας μάλλωσε άγρια η γριά και οι μαμάδες μας για το κόψιμο όμως ήταν η μόνη χρονιά που έβγαλε μπανάνες.. μετά την έκοψαν.

Μια άλλη φορά σκέφτηκε να πιούμε το γάλα από ένα φυτό που είχαν στη βεράντα τους. Μου λέει θυμάμαι καθαρά (πρέπει να ήμασταν 4 χρονών) "Αφού μας δίνουν να πιούμε γάλα γιατί να μην πιούμε από αυτό;" Δεν μπόρεσα να βρω λάθος στη λογική του και ήπιαμε κι οι δύο. Ήταν 'γάλα' από καλλωπιστικό φυτό και θυμάμαι ότι γέμισε το στόμα και η γλώσσα μας σπυράκια. Εμένα η μάνα μου μάλιστα με έβαλε κάτω απ΄τη βρύση με το στόμα ορθάνοιχτο να μου ξεπλύνει τη γλώσσα. Εκείνος εισέπραξε ένα γερό χέρι ξύλο.

Ήταν τότε τα χρόνια που πετούσαν τα διαστημόπλοια και όταν το ακούγαμε αυτό, παιδιά εμείς μας έξαπτε την φαντασία. Αποφάσισε λοιπόν ο Λάμπης να φτιάξει το 'Κολούμπια' με μπλαστικά καθίσματα κολλημένα πάνω σε ένα ξύλο. Το διαστημόπλοιο μας είχε μόνο δύο θέσεις για κείνον και για μένα, ο Λάμπης οδηγός κι εγώ συνοδηγός. Περάσαμε ατέλειωτες ώρες να το φτιάχνουμε και να παίζουμε μαζί του.
Μια φορά ο Λάμπης και τα αδέλφια του κόλλησαν μαγουλάδες και ήταν κλεισμένοι στο σπίτι. Κανένα παιδάκι δνε μπορούσε να τους επισκεφτεί... εκτός από μένα που η μάνα μου θεώρησε καλό να με πάριε για να κολλήσω και ν'αποκτήσω αντισώματα. Περάσαμε πολλές ώρες παίζοντας εκείνες τις μέρες. Εγώ δεν κόλλησα τελικά και τα μαγουλάκια του Λάμπη ξεπρίστηκαν.
Έχω μια γλυκιά φωτογραφία που ήμαστε οι δύο μας στη βεράντα του σπιτιού του, πιασμένοι χέρι-χέρι. Πρέπει να'μαστε εκεί 2-3 χρονών. Έτσι θέλω να μας θυμάμαι.

Μετά ο Λάμπης μετακόμισε στο απέναντι σπίτι γιατί αυτό που νοίκιαζαν το ήθελε η σπιτονοικοκυρά. Μέτά άλλλαξε. Μετά.. μετά..
Δεν έχει σημασία το μετά. Έχω χρόνια πολλά να τον δω και δε θέλω. Θέλω να'χω μέσα μου εκείνο το αγοράκι με τα χαμογελαστά μάτια που μια φορά έδειρε ένα γατάκι γιατί μου είχε γδάρει το χέρι κι ας έκλαιγα εγώ και του φώναζα "Όχι Λάμπη άστο άστο!!"