Τα φιλικουτούνια...

ή αλλιώς Τα πιτσουνάκια.
Τώρα που περνώ αρκετές ώρες με το μωρό στο υπνοδωμάτιο έχω προσέξει έξω απ'το παράθυρο ένα ζευγαράκι περιστεράκια.
Αρχικά είδα μόνο το ένα να κάνει χαμηλές πτήσεις γύρω απ'το δέντρο της αυλής μας και τη στέγη του γείτονα.
Μετά, ένα απόγευμα το βλέπω με παρέα κι αρπάζω τα μικρά κυάλια που μου άφησε η γιαγιά μου (είναι αντίκες πια, τα χρησιμοποιούσε όταν ήταν μικρή..) και κοιτώ από κοντά. Τι είδα; Ότι  το ένα καθόταν περήφανο και το άλλο το φιλούσε, το περιποιόταν, το καθάριζε, του χαίδευε το κεφάλι, τις φτερούγες κ.ο.κ.
Δεν μου έτυχε ποτέ να ξαναδώ κάτι τέτοιο και το βρήκα εξαιρετικά γλυκό κι όμορφο. Ένα ζευγαράκι αγαπημένο και μονιασμένο περνούσε το απογευματάκι του μες τα μέλια :)
Προσπάθησα να τα βγάλω μια φωτογραφία αλλά το κινητό δεν έχει κανένα καλό ζουμ έτσι θα τα δείτε από πολύ μακριά.

Είναι σπάνιο στη φύση ένα ζευγάρι να μένει μαζί μετά την τεκνοποίηση έτσι αυτά τα πιτσουνάκια όποτε κι αν τα πετύχουμε νομίζω είναι κάθε φορά ξεχωριστά και καταπληκτικά.