Κλαψ λυγμ σνιφφφφ

Το κλάμα σε ξαλαφρώνει και σε κάνει να αισθάνεσαι ένα είδος κάθαρσης. Εμείς οι γυναίκες συνήθως κλαίμε περισσότερο απ'τους άντρες γιατί η κοινωνία και οι απόψεις της υπαγορεύουν στα αγοράκια από πολύ μικρή ηλικία ότι "οι άντρες δεν κλαίνε". Αυτό που ξεχνούν ή αγνοούν ίσως, είναι ότι το κλάμα μπορεί να φαίνεται σαν αδυναμία αλλά ούσιαστικά δίνει δύναμη σ'αυτόν που κλαίει γιατί απ'τη μια εκφράζει το συναίσθημα του αντί να το καταπνίγει κι απ'την άλλη όταν κλαίει κάποιος μπροστά σε άλλους συνανθρώπους του έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να λάβει βοήθεια, κατανόηση και συμπόνοια απ'τον άλλο που φαίνεται πιο "σκληρός" κι "ανθεκτικός".

Προσωπικά έτσι κι αλλιώς κλαίω αρκετά εύκολα αν και το αποφεύγω σε 'δημόσιες' στιγμές. Κρατάω τα δάκρυα μου για τις ιδιωτικές στιγμές συνήθως... έλα όμως που τώρα με την εγκυμοσύνη και τις ορμόνες που χορεύουν ασταμάτητες στο σώμα μου, οτιδήποτε μπορεί να στείλει σε ένα άμεσο πλάνταγμα.. Και τι δε μ'έχει κάνει να κλάψω τους τελευταίους μήνες.. Διαφημίσεις απ'τις 'πραγματικά' συγκινητικές μέχρι τις άσχετες για αυτοκίνητα ή βούτυρα. Ταινίες, ειδήσεις, βιβλία, ιστορίες σε περιοδικά, στο ιντερνετ, κείμενα στα μπλογκς, τραγούδια, μουσική, κάτι που μου άρεσε πολύ, κάτι που δε μου άρεσε καθόλου κ.ο.κ.

Βασικά πλησιάζω τα όρια του γελοίου με το κλάμα που έχω ρίξει για ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας. Αν τα μάτια μου είναι βρύσες είναι απ'αυτές τις ελλατωματικές που στάζουν και σου σπάνε τα νεύρα. Είπαμε να κλαίμε, να αποφορτιζόμαστε και να επωφελόμαστε τα θετικά του κλάματος αλλά αυτό πια το καθημερινό άρχισε να καταντά περίεργο. Απ'την άλλη το θετικό είναι ότι εξίσου εύκολο έχω και το γέλιο οπότε κάπως ισοζυγιάζει η κατάσταση θέλω να πιστεύω. Τώρα τι παιδί θα βγάλω με όλες αυτές τις ακραίες εναλλαγές συναισθημάτων είναι άλλο ερώτημα.

Πάντως το θετικό είναι ότι μετά από το κλάμα αισθάνομαι ξαλαφρωμένη και χαρούμενη. Άρα πολύ πιθανό να ξέρουν οι ορμόνες τι κάνουν. 

Ξέχασα ν'αναφέρω (άλλο ένα πράγμα που αλλοιώθηκε ή μάλλον εξαφανίστηκε σχεδόν απ'τις ορμόνες είναι η μνήμη..) ότι αν κάποιος μου πει μισή κουβέντα που την πάρω ως αρνητική ή επιθετική δεν υπάρχει περίπτωση να μην βάλω τα κλάματα ή τουλάχιστον να μη δακρύσω αμέσως. Αν δε αισθανθώ ότι γίνεται κάτι άδικο εις βάρος μου; Τότε είναι που το δάκρυ γίνεται ποταμός.

Ευτυχώς δε μου λείπουν και τα δάκρυα χαράς ή ευγνωμοσύνης. Αν κάτι καλό συμβεί σίγουρα θα δακρύσω, αν κάποιος μου πει μια καλή κουβέντα δάκρυυυυυυυυυυυ.. βρε μπας και είμαι κόρη του Ξανθόπουλου σε καμιά απ'τις ταινίες του και δεν το ξέρω; Λέω γω τώρα, γιατί τόσο δάκρυ δεν μπορώ να φανταστώ που στο καλό το είχα φυλαγμένο και πως και αποφάσισε να εκφραστεί όλο μαζί τώρα.

Δε σας κρύβω πάντως ότι δε θα με πειράξει καθόλου όταν σταματήσω να κλαίω καθημερινά και με το παραμικρό. Άλλωστε όταν με το καλό γεννηθεί το αγγελούδι μου θα αναλάβει εκείνο τη σκυτάλη και θα περιορίσει η μαμά του τους αγώνες δακρύων.. που αν υπήρχαν σίγουρα θα έβαζα σοβαρή υποψηφιότητα για χρυσό δεν το συζητω!

Τώρα θυμήθηκα ότι όταν ήμουν μικρή κι έκλαιγα ο μπαμπάς μου έλεγε, σε μια προσπάθεια να με κάνει να σταματήσω, ότι ασχημαίνω όταν κλαίω.. πράγμα που όχι μόνο ποτέ δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά με έκανε να κλαίω ακόμα πιο σπαραχτικά. Για κάποιο λόγο όμως εκείνος δεν το είχε καταλάβει και την ίδια τακτική είχε κάθε φορά με τα ίδια δακρύβρεχτα αποτελέσματα. 




ΥΓ. Θυμάστε την καταπληκτική ταινία του Johnny Depp Cry baby? Νομίζω ταιριάζει πολύ με το ποστ! Άσε που εκεί ήταν (όπως πάντα είναι δηλαδή) ένας κούκλος και μισός ;)