Για το χειροκρότημα

Αποποίηση: η ιστορία που ακολουθεί καμιά σχέση δεν έχει με πραγματικά πρόσωπα ή πράγματα.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια τραγουδίστρια. Είχε καλή φωνή, ήταν και όμορφη κέρδισε ένα διαγωνισμό ταλέντων και κατάφερε να γίνει γνωστή. Μεγάλοι συνθέτες άρχισαν να της εμπιστεύονται τα τραγούδια τους. Έβγαλε δίσκο, άρχισε να "οργώνει" τη χώρα με συναυλίες. Την ζητούσαν από παντού για μια εμφάνιση. Ένιωθε μεγάλη και τρανή. Τα ντουέτα με όλους τους γνωστούς τραγουδιστές έδιναν και έπερναν.

Καμιά δεκαετία μετά γνώρισε ένα άσχετο τύπο που έκλεβε μουσικές και το έπαιζε συνθέτης. "'Έγραφε" τραγούδια ειδικά για κείνη. Αυτή τα τραγουδούσε με μπρίο και παλμό, ο κόσμος τα μάθαινε, τα χόρευε. Εκείνη θεωρούσε ότι βρισκόταν στο απώγειο της καλλιτεχνικής της δημιουργίας. Φόραγε μόνο ρούχα μεγάλων σχεδιαστών, φλέρταρε με όλους κι όλες. Ήταν νέα, ωραία κι επιθυμητή. Ο δήθεν συνθέτης όμως είχε άλλα σχέδια, της πούλησε έρωτες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες και την έπεισε να τον παντρευτεί. Το ξύλο ήταν στην καθημερινή διάταξη της σχέσης τους. Έξω έβγαινε χαμογελώντας, αλλά μέσα ήταν νεκρή. Τα τραγούδια της γεμάτα πόνο, έγραφε τους στίχους κι εκείνος έκλεβε όπως ήξερε καλά τη μουσική.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο ψευτοσυνθέτης την παράτησε για νεότερο μοντέλο, σταμάτησε να της γράφει τραγούδια, ο κόσμος σταμάτησε να ακούει οτιδήποτε για αυτή. Άρχισε ν'απελπίζεται. Να βγαίνει με νέους άντρες για να δείξει ότι ήταν ακόμα νέα, ωραία κι επιθυμητή. Έβαψε τα λαμπερά μαλλιά της ένα μουντό χρώμα. Άρχισε να ντύνεται σαν πιτσιρίκα κι ας είχε περάσει τα δεύτερα -άντα. Τα κουτσομπολίστικα περιοδικά κι εκπομπές στην τηλεόραση ασχολούνταν με τη προσωπική της ζωή. Εκείνη τους έπερνε τηλέφωνο και τους έλεγε που θα πήγαινε με το νέο της  αμόρε για να εμφανιστούν οι φωτογράφοι, να τους βγάλουν φωτογραφίες και να γίνεται ντόρος γύρω απ'το όνομα της. Δεν άντεχε ότι θα έπεφτε στην αφάνεια.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Οι νεαροί την παράτησαν για νεότερες. Έμεινε μόνη της. Πούλησε αμέτρητες φορές φήμες για διεθνή καριέρα που ποτέ δεν βγήκαν αληθινές. Πια την θυμόντουσαν μόνο μια χούφτα φανατικοί θαυμαστές της. Όλοι οι άλλοι την είχαν ξεχάσει προ πολλού. Οι φωτογραφίες της στα περιοδικά εξαφανίστηκαν, ούτε οι κουτσομπόληδες δεν ασχολούνταν μαζί της. Το ανέκδοτο για τη διεθνή καριέρα δεν πουλούσε πια, ούτε ακουγόταν όσο κι αν προσπαθούσε να το ξαναπεράσει για να γίνει ντόρος. Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία χωρίς να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι της. Ήταν πια μια πρώην τραγουδίστρια και το ήξεραν όλοι ακόμα κι οι φανατικοί οπαδοί της.

Εκείνη όμως πίστευε ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει. Έψαξε να βρει συνθέτες να της γράψουν τραγούδια - κανείς δεν ήταν πρόθυμος. Βρήκε μόνο κλειστές πόρτες κι αδιαφορία. Και ένα πρωί που παρακολουθούσε τηλεόραση της ήρθε σαν επιφύτηση η ιδέα να βγει στην τηλεόραση με δική της εκπομπή. Μ'αυτό τον τρόπο το όνομα της θα ξανασυζητιόταν, ο κόσμος θα τη θυμόταν, θα ασχολιόταν μαζί της. Έβαψε το θαμπό μαλλί της ένα νέο εκθαμβωτικό χρώμα, έκανε δάνειο για νέα γκαρναρόμπα και άρχισε να κτυπά τις πόρτες των καναλιών με την ιδέα της. Πάνω που είχε αρχίσει ν'απελπίζεται ότι τίποτα δε θα γινόταν, ένα κανάλι δεν της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα, αλλά άκουσε την πρόταση της. Έκανε όμως δική του αντιπρόταση, αντί για εκπομπή να κλειστεί σ'ένα σπίτι και να την βιντεογραφούν όλο το 24ωρο. Δεν της άρεσε η ιδέα, όμως εναλλακτική δεν είχε. Ή θα γινόταν χρυσόψαρο στη γυάλα ή θα έμενε στην αφάνεια που είχε βυθιστεί. Δεν την ήθελε, δεν την μπορούσε την αφάνεια.

Κλείστηκε στο κλουβί, όπου υπήρχαν όλες τις ανέσεις. Όλοι την παρακολουθούσαν και ασχολιούνταν μαζί της, τα περιοδικά είχαν πάλι εξώφυλλα με το πρόσωπο της. Δεν την μπείραζε που'χε χρόνια να τραγουδήσει, που όπου είχε προσπαθήσει να κάνει συναυλία είτε ακυρωνόταν, είτε ο χώρος μισογέμιζε με αδιάφορους θαμώνες. Ήταν πάλι στο επίκεντρο. Για το επίκεντρο θα τα έκανε όλα. Για τα φώτα της δημοσιότητας θα πουλούσε ό,τι είχε και δεν είχε. Άλλωστε όλα τα λεφτά που είχε βγάλει όταν είχε καριέρα τα'χε ξοδέψει σε λούσα, σπίτια και ψώνια. Ήταν φτωχή κι απένταρη με την τράπεζα ν'απειλεί να της πάρει το σπίτι. Μετά το ριάλιτι όμως όλα αυτά άλλαξαν. Το κανάλι της έδινε λεφτά για κάθε μέρα εγκλεισμού. Είχε ένα σταθερό εισόδημα κι επειδή έμενε στο κλουβί δεν είχε καθόλου έξοδα. Οι κάμερες την παρακολουθούσαν όλες τις ώρες. Στην τουαλέτα υπήρχαν δέκα κάμερες που την τραβούσαν όταν έκανε μπάνιο, όταν βούρτιζε τα δόντια της, όταν έκανε την ανάγκη της. Την είχαν καθησυχάσει ότι οι μυρωδιές δεν βγαίνουν στην τηλεόραση κι είχαν δίκιο. 

Έμεινε στο κλουβί για τρεις μήνες. Όταν θα έβγαινε το κανάλι είχε διοργανώσει μεγάλο πάρτυ για την υποδοχή της. Περίμενε να δει κόσμο, δημοσιογράφους, φλας, φανατικούς θαυμαστές. Έβρεχε εκείνο το βράδυ καταρρακτωδώς, αλλά δεν ανησυχούσε, σίγουρη ότι θα της είχαν έτοιμη τέντα ή τουλάχιστον μια ομπρέλλα να μη χαλάσει τα μαλλιά της. Ετοιμάστηκε προσεχτικά και βγήκε. Το σκοτάδι που είδε στην αρχή δεν την προβλημάτισε. Σκέφτηκε ότι ανά πάσα στιγμή θα άναβαν τα φώτα και θα της έκαναν όλοι έκπληξη. Σκεφτόταν πως θα αντιδρούσε, γιατί σίγουρα οι εικόνες της πρώτης της έξοδου θα έκαναν πολλές θητείες στα εξώφυλλά των περιοδικών. 

Προχώρησε μερικά ακόμη μέτρα, το σκοτάδι πυκνό και το κρύο τρυπούσε την καινούργια μεταξωτή, καλοκαιρινή  τουαλέτα της. Σε λίγο θα έφευγε απ'το στέγαστρο της εισόδου και κινδύνευε να βραχεί το περιποιημένο της μαλλί. Κοντοστάθηκε. Έβαλε μια φωνή "Είναι κανείς;" Άκουσε τον αντίλαλο της φωνής της. Η βροχή άλλαξε κατεύθυνση απότομα και την έκανε μούσκεμα. Ήταν μόνη, ξεχασμένη και βρεμένη μέχρι το κόκκαλο.