Γκρεμίζοντας το παρελθόν

Στη γειτονιά που μεγάλωσα βρίσκεται ένα σπίτι απέναντι, δίπλα απ'το γωνιακό. Αυτό παλιά άνηκε σε μια οικογένεια με 3 κορίτσια που ήταν πολύ πιο μεγάλα από μένα και πολύ όμορφα. Αυτά τα κόριτσια έχασαν τον πατέρα τους όταν ήμουν πολύ μικρή και ο θάνατος του ήταν η πρώτη μου 'επαφή' με το θάνατο που θα μου μείνει αξέχαστη. 

Πρέπει να ήμουν 8 ή 9 χρονών λοιπόν κι ένα πρωί Σαββάτου ή Κυριακής μάθαμε απ'τη θεία μου που έμενε δίπλα μας, ότι πέθανε ο Λάζαρος (ο πατέρας τον κοριτσιών) και ότι ήταν στο σπίτι του και θα πήγαιναν όλοι να τον δουν και να τον αποχαιρετήσουν. Η μάνα μου μέχρι εκείνη τη στιγμή με είχε κρατήσει μακριά από τέτοια θέματα, θεωρόντας ότι έτσι με προστατεύει. Όταν είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν μια θεία του πατέρα μου δε μας άφησε, εμένα και την αδελφή μου, να πάμε στην κηδεία. Από τότε μου είχε δημιουργηθεί μια έντονη περιέργεια για το τι είναι αυτό από το οποίο μας κρατάει μακριά η μάνα μου με τέτοιο έντονο και πεισματικό τρόπο και με την έμφυτη περιέργεια που με διακατείχε από παιδί έψαχνα να μάθω (προφανώς όχι ρωτώντας τη μάνα μου αφού δεν ήθελε να μου πει) τι ήταν αυτό το τόσο απαγορευμένο θέμα.
Όπως και να'χει η 'ευκαιρία' για να καταλάβω τι γίνεται ήταν ο ξαφνικός θάνατος του γείτονα μας. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει δώρο κάτι φόρμες βελούδινες μωβ η θεία μου και τις είχα φορέσει πρώτη φορά εκείνη τη μέρα (ίσως μου είπε η μάνα μου να της βάλω; δε θυμάμαι) και πήγα στην βεράντα του σπιτιού τους μαζί με άλλα παιδιά της γειτονιάς, τη μάνα μου και τη θεία μου και καθόμασταν. Πρέπει να υπήρχαν άνθρωποι να κλαίνε, αλλά δεν τους θυμάμαι. 

Θυμάμαι όμως έντονα την μικρή κόρη του κύριου Λάζαρου τη Μαρία που σε μια φάση βγήκε μαυροφορεμένη και κατάχλωμη απ'το σπίτι, με δάκρυα στα μάτια. Όταν την είδα σκέφτηκα ότι ο θάνατος σε αλλάζει, γιατί ενώ η Μαρία ήταν η πιο όμορφη κι η πιο εντυπωσιακή απ'τις τρεις αδελφές (όλες τις θαύμαζα κι ήθελα να τους μοιάσω όταν μεγαλώσω-η μια μάλιστα σπούδαζε στην Αμερική και μου φαινόταν η πιο εξωτική) εκείνη τη μέρα έμοιαζε λες και κάποιος της είχε αφαιρέσει τα χρώματα και φαινόταν μουντή και απίστευτα διαφορετική απ'ότι λίγες μέρες πριν που την είχα δει να χαμογελά.  

Πρέπει να καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί γιατί θυμάμαι να πηγαινοέρχομαι στο διπλανό, γωνιακό σπίτι που έμενε ο παιδικός μου φίλος ο Λουκάς και πρέπει να παίζαμε τα παιχνίδια μας κατά φάσεις γιατί πόση ώρα να κάτσει ένα μικρό παιδί σε ένα σπίτι με μεγάλους που όλο μιλούν; Όση περιέργεια κι αν είχα για το θάνατο η βαρεμάρα νίκησε και καταπιάστηκα και λίγο με άλλα θέματα. (Ωραία δεν είναι τα παιδιά; Πόσο εύκολα ξεχνιούνται στο παιχνίδι!) Πάντως όσο κι αν άκουσα να μιλούνε για τον κύριο Λάζαρο ποτέ δεν τον είδα. Κι έτσι έμεινε μες το μυαλό μου η απορία τι είναι ο θάνατος και γιατί τόσο επίμονα δεν ήθελε η μάνα μου να'ρθω σε επαφή με αυτό το θέμα;
 

Αφορμή γι'αυτή την ανάρτηση είναι ότι σήμερα ξεκίνησαν να γκρεμίζουν το παλιό σπίτι του κύριου Λάζαρου. Η οικογένεια του λίγα χρόνια μετά το θάνατο του κύριου Λάζαρου μετακόμισε σε άλλη γειτονιά και δεν ξαναείδα καμιά απ'τις τρεις αδελφές. Όμως το σπίτι έμεινε και το νοίκιαζαν σε αλλοδαπούς συνήθως. Σήμερα μπήκαν που λέτε οι μπουλντόζες και άρχισε η κατεδάφιση του σπιτιού. Πόσες αναμνήσεις ξύπνησαν οι λίγες στιγμές που είδα το γκρέμισμα..!

Ευτυχώς όταν γκρεμίστηκε το γωνιακό σπίτι που έμενε ο παιδικός μου φίλος ο Λουκάς δεν ήμουν εδώ να το δω να γκρεμίζεται γιατί θα σπάραζε η καρδιά μου κι ας ήταν μόνο ντουβάρια. Τα ντουβάρια μπορούν να κρατάνε πολλές αναμνήσεις, χαμόγελα, χαρές και λύπες. Το απίτι του το γκρέμισαν πριν καμιά δεκαετία κι ακόμα το θυμάμαι πεντακάθαρα. Γύρω-γύρω στην αυλή είχε ένα σωρό δέντρα όπου καθόμασταν και παίζαμε θυμάμαι κι όταν δω όνειρο τη γειτονιά μου την παλιά αυτό το σπίτι βλέπω κι όχι το νέο που είναι εκεί. Αυτό δεν μπήκε στο υποσυνείδητο μου κι ούτε το βλέπω να μπαίνει ποτέ! 

Τελικά καλά λένε ότι οι παιδικές αναμνήσεις και εικόνες είναι οι πιο δυνατές!