4 Νοε 2011

Γκρεμίζοντας το παρελθόν

Στη γειτονιά που μεγάλωσα βρίσκεται ένα σπίτι απέναντι, δίπλα απ'το γωνιακό. Αυτό παλιά άνηκε σε μια οικογένεια με 3 κορίτσια που ήταν πολύ πιο μεγάλα από μένα και πολύ όμορφα. Αυτά τα κόριτσια έχασαν τον πατέρα τους όταν ήμουν πολύ μικρή και ο θάνατος του ήταν η πρώτη μου 'επαφή' με το θάνατο που θα μου μείνει αξέχαστη. 
Πρέπει να ήμουν 8 ή 9 χρονών λοιπόν κι ένα πρωί Σαββάτου ή Κυριακής μάθαμε απ'τη θεία μου που έμενε δίπλα μας, ότι πέθανε ο Λάζαρος (ο πατέρας τον κοριτσιών) και ότι ήταν στο σπίτι του και θα πήγαιναν όλοι να τον δουν και να τον αποχαιρετήσουν. Η μάνα μου μέχρι εκείνη τη στιγμή με είχε κρατήσει μακριά από τέτοια θέματα, θεωρόντας ότι έτσι με προστατεύει. Όταν είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν μια θεία του πατέρα μου δε μας άφησε, εμένα και την αδελφή μου, να πάμε στην κηδεία. Από τότε μου είχε δημιουργηθεί μια έντονη περιέργεια για το τι είναι αυτό από το οποίο μας κρατάει μακριά η μάνα μου με τέτοιο έντονο και πεισματικό τρόπο και με την έμφυτη περιέργεια που με διακατείχε από παιδί έψαχνα να μάθω (προφανώς όχι ρωτώντας τη μάνα μου αφού δεν ήθελε να μου πει) τι ήταν αυτό το τόσο απαγορευμένο θέμα.
Όπως και να'χει η 'ευκαιρία' για να καταλάβω τι γίνεται ήταν ο ξαφνικός θάνατος του γείτονα μας. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει δώρο κάτι φόρμες βελούδινες μωβ η θεία μου και τις είχα φορέσει πρώτη φορά εκείνη τη μέρα (ίσως μου είπε η μάνα μου να της βάλω; δε θυμάμαι) και πήγα στην βεράντα του σπιτιού τους μαζί με άλλα παιδιά της γειτονιάς, τη μάνα μου και τη θεία μου και καθόμασταν. Πρέπει να υπήρχαν άνθρωποι να κλαίνε, αλλά δεν τους θυμάμαι. 

Θυμάμαι όμως έντονα την μικρή κόρη του κύριου Λάζαρου τη Μαρία που σε μια φάση βγήκε μαυροφορεμένη και κατάχλωμη απ'το σπίτι, με δάκρυα στα μάτια. Όταν την είδα σκέφτηκα ότι ο θάνατος σε αλλάζει, γιατί ενώ η Μαρία ήταν η πιο όμορφη κι η πιο εντυπωσιακή απ'τις τρεις αδελφές (όλες τις θαύμαζα κι ήθελα να τους μοιάσω όταν μεγαλώσω-η μια μάλιστα σπούδαζε στην Αμερική και μου φαινόταν η πιο εξωτική) εκείνη τη μέρα έμοιαζε λες και κάποιος της είχε αφαιρέσει τα χρώματα και φαινόταν μουντή και απίστευτα διαφορετική απ'ότι λίγες μέρες πριν που την είχα δει να χαμογελά.  

Πρέπει να καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί γιατί θυμάμαι να πηγαινοέρχομαι στο διπλανό, γωνιακό σπίτι που έμενε ο παιδικός μου φίλος ο Λουκάς και πρέπει να παίζαμε τα παιχνίδια μας κατά φάσεις γιατί πόση ώρα να κάτσει ένα μικρό παιδί σε ένα σπίτι με μεγάλους που όλο μιλούν; Όση περιέργεια κι αν είχα για το θάνατο η βαρεμάρα νίκησε και καταπιάστηκα και λίγο με άλλα θέματα. (Ωραία δεν είναι τα παιδιά; Πόσο εύκολα ξεχνιούνται στο παιχνίδι!) Πάντως όσο κι αν άκουσα να μιλούνε για τον κύριο Λάζαρο ποτέ δεν τον είδα. Κι έτσι έμεινε μες το μυαλό μου η απορία τι είναι ο θάνατος και γιατί τόσο επίμονα δεν ήθελε η μάνα μου να'ρθω σε επαφή με αυτό το θέμα;
 
Αφορμή γι'αυτή την ανάρτηση είναι ότι σήμερα ξεκίνησαν να γκρεμίζουν το παλιό σπίτι του κύριου Λάζαρου. Η οικογένεια του λίγα χρόνια μετά το θάνατο του κύριου Λάζαρου μετακόμισε σε άλλη γειτονιά και δεν ξαναείδα καμιά απ'τις τρεις αδελφές. Όμως το σπίτι έμεινε και το νοίκιαζαν σε αλλοδαπούς συνήθως. Σήμερα μπήκαν που λέτε οι μπουλντόζες και άρχισε η κατεδάφιση του σπιτιού. Πόσες αναμνήσεις ξύπνησαν οι λίγες στιγμές που είδα το γκρέμισμα..!

Ευτυχώς όταν γκρεμίστηκε το γωνιακό σπίτι που έμενε ο παιδικός μου φίλος ο Λουκάς δεν ήμουν εδώ να το δω να γκρεμίζεται γιατί θα σπάραζε η καρδιά μου κι ας ήταν μόνο ντουβάρια. Τα ντουβάρια μπορούν να κρατάνε πολλές αναμνήσεις, χαμόγελα, χαρές και λύπες. Το απίτι του το γκρέμισαν πριν καμιά δεκαετία κι ακόμα το θυμάμαι πεντακάθαρα. Γύρω-γύρω στην αυλή είχε ένα σωρό δέντρα όπου καθόμασταν και παίζαμε θυμάμαι κι όταν δω όνειρο τη γειτονιά μου την παλιά αυτό το σπίτι βλέπω κι όχι το νέο που είναι εκεί. Αυτό δεν μπήκε στο υποσυνείδητο μου κι ούτε το βλέπω να μπαίνει ποτέ! 

Τελικά καλά λένε ότι οι παιδικές αναμνήσεις και εικόνες είναι οι πιο δυνατές! 

21 σχόλια:

  1. Ανώνυμος4/11/11, 10:24 π.μ.

    Ashes to ashes ... O Χάρρυ Κλύν έλεγε σε μιά από τις κασέτες που εξέδιδε παλιά, Μην έχετε καμιά έγνοια. "Εντός της επομένης τριακονταετίας όλα σας τα προβλήματα θα έχουν λυθεί ...... ή το πολύ ..... θα τα 'χετε ξεχάσει"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ μου αρέσει όταν μας διηγείσαι ιστορίες από τη ζωή σου! Βέβαια, highlight είναι η ιστορία με τη δέντρο και την τρύπα στη βεράντα! Ακόμα το θυμάμαι. :)))
    Η δική μου μητέρα πάντα έλεγε ότι είναι λάθος να κρατάς τα παιδιά μακριά από τις αλήθειες της ζωής και είχε απόλυτο δίκιο. Αν όταν είσαι παιδί σε κρατήσουν μακριά (ειδικά από τον θάνατο), μεγαλώνοντας θα γίνει ο μεγαλύτερος μπαμπούλας κάτω από το κρεββάτι σου.
    Είναι σκληρό να βλέπεις τη μπουλντόζα να γκρεμίζει τις παιδικές σου αναμνήσεις. Όλα όμως μια συνήθεια είναι...
    Να σου πω κάτι;
    Όταν ήμουν μικρή, στον δρόμο πάνω από το σπίτι μου, υπήρχε μια γιαγιά που έμενε μόνη της σε ένα απίστευτα μικρό σπιτάκι. Βασικά, ήταν ένα μικρό δωμάτιο, αυτόνομο, ανάμεσα στα άλλα σπίτια. Τα παιδιά της γειτονιάς την αγαπούσαμε αυτή τη γιαγιά και μετά το σχολείο πηγαίναμε πολλές φορές και της κάναμε επίσκεψη. Πέθανε πριν πολλά πολλά χρόνια και εκεί που ήταν το σπιτάκι της χτίστηκαν άλλα σπίτια. Το πιστεύεις ότι κάθε φορά που περνάω απ' έξω νομίζω ότι το βλέπω ακόμα; Δεν ξεχνούνται κάποιες εικόνες-αναμνήσεις.

    Φιλιά πολλά, Daisy μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φαίνετε να είναι από αυτά τα όμορφα σπίτια του κέντρου της πόλης που μου αρέσουν πολύ... κρίμα που γκρεμίστηκε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι εμένα τα ίδια έκανε η μάνα μου, ήμουνα πρώτη δημοτικού όταν πέθανε ο παππούς μου και μας πήγε για μερικές μέρες σε ένα φιλικό σπίτι, για να μην δούμε τις κηδείες και τα φέρετρα. Άσε που ήμασταν και καταχαρούμενα γιατί αυτοί για να μας περιποιηθούν μας πήγαιναν για σουβλάκια και για γκούντις, και περάσαμε τέλεια :) Από τη μία καλύτερα, έτσι κι αλλιώς τα παιδάκια δεν πολυκαταλαβαίνουν σε τέτοιες ηλικίες.. Φιλάκια Daisy μου.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άσχημο πράγμα η πρώτη εμπειρία από θάνατο,την έζησα στα 23 πηγαίνοντας σε ένα παλικάρι,τραγικό, μετά από ένα χρόνο την ένιωσα με το χαμό του δικού μας παλικαριού...
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος4/11/11, 9:20 μ.μ.

    και οι πιο ευτυχισμένες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποιος ξέρει Νταίζη μου τι πολυκατοικία θα σας μοστράρουν απέναντι.Εμένα μου αρέσουν τα παλλιά σπίτια φτάνει να μην είναι τελείως ερημωμένα!Καλό Σ/Κ να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος5/11/11, 10:48 π.μ.

    Αλλάζει η εποχή, αλλάζουν οι ανθρωποι, απλά κραταμε μεσα μας δυνατά τις πιο ομορφες και αγνες αναμνησεις της παιδικης μας ηλικιας!

    Ομορφο κειμενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οι παιδικές αναμνήσεις είναι όντως οι καλύτερες!Και μερικές φορές, θυμόμαστε πράγματα με πολλές λεπτομέρειες που αν τα ζούσαμε τώρα θα τα είχαμε ξεχάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμε μάλλον τα ξεχνάμε γιατί έρχονται νέα και σκεπάζουν τα παλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Lilith μου είναι πράμα αυτή η τρύπα για να ξεχαστεί; χαχαχαχα
    Μετά το ποστ την είχα ψάξει (την τρύπα) και είδα ότι έχει καλυφθεί απ'το φυτό που κατοικεί μέσα της. Αρχικά νόμισα ότι είχε φύγει αλλά που να πάει καλέ; :)))
    Καλά έλεγε η μητέρα σου. Ό,τι κρύβεις απ'τα παιδιά αποκτά μυθικές διαστάσεις.
    Το πιστεύω ότι ακόμα βλέπεις το δικό της σπίτι. Οι παιδικές αναμνήσεις έχουν βαθύτερες και πιο γερές ρίζες απ'το παρόν
    Καλή σου μέρα και όμορφη βδομάδα!!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ουφ! αυτό το συγκεκριμένο δεν ήταν διατηρητέο. Μάλλον δεκαετία του 70 κτίστηκε και δεν είχε κάποια αξιοπρόσεκτη αρχιτεκτονική. Το γωνιακό που γκρεμίσαν πριν καμιά δεκαετία αυτό ήταν φοβερό... Πάει όμως, έμειναν οι αναμνήσεις απ'αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. astakouli κι εμάς όταν είχε πεθάνει μια θεία του μπαμπά δεν πήγαμε σχολείο κι ήμασταν χαρούμενες γιατί μας πήγανε στο σπίτι μιας άλλης θείας και περάσαμε πολύ ωραία, παίζαμε κτλ. Εγώ όμως θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα στο νου μου τι ήταν αυτό που δεν έπρεπε να δούμε, κι αναρωτιόμουν ακόμα κι όταν έπαιζα ξενοιαστά..
    Μπορεί να μην πολυκαταλαβαίνουν τα παιδιά αλλά νιώθουν και μπορούν να αισθανθούν το κλίμα και τα συναισθήματα των γύρω τους. Γι'αυτό δεν πρέπει να κρύβεις τέτοια πράγματα. Θα νιώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά και δε θα μπορούν να το κατανοήσουν ή να το διαχειριστούν αν δεν έχεις δώσει εσύ κάποια εξήγηση, έστω κι απλή.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΦΟΥΛΗ μου κι εγώ τελικά άργησα να έχω άμεση επαφή με το θάνατο κατά πολλά χρόνια. 'Ισως ήμουν και τυχερή γιατί μέχρι που έχασα τις γιαγιάδες μου στα 30 δεν είχα χάσει κάποιο πολύ δικό μου άνθρωπο. Όμως με κτύπησε δυνατά ο χαμός τους, ίσως πιο δυνατά απ'ότι θα με κτυπούσε αν δεν μου έκρυβαν τι είναι αυτό; Δε θα μάθω ποτέ.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. stalamatia μου όχι πολυκατοικία. Αγόρασε το σπίτι αυτό η 'πλούσια' της γειτονιάς για να το κάνει πισίνα για το μεγάλο σπίτι της που δεν είχε αρκετά μεγάλη αυλή.
    Έννοια σου πάντως και δυστυχώς αρκετά σπίτια τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί σε πολυκατοικίες.. Τι να πεις;
    Καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Coula μου τις κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού. Τελικά τι έχουμε αν δεν έχουμε τις αναμνήσεις μας;
    Να'σαι καλά!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. sunny μου όντως, οι παιδικές αναμνήσεις απορροφούνται απ'τη ψυχή και το μυαλό και μένουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. η ηλικία που "διάλεξαν" οι γονεις σου να σε φέρουν σ' επαφή ήταν πολύ σωστή. Ήσουν σε ηλικία που δεν τρομάζεις με... μεταφυσικά, αλλά είσαι ακόμα παιδί και ξεχνιέσαι ευκολότερα.

    Και φυσικά, επειδή τα παιδιά συναισθάνονται εύκολα, τελικά σου έμεινε η ανάμνηση της ΜΑρίας, που έμεινε χωρίς χρώμα.

    Όσο για το γκρέμισμα... κρίμα, πραγματικά κρίμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Lina μου δεν διάλεξαν έτυχε να πεθάνει ο γείτονας, και πίστεψε με η μάνα μου με κράτησε μακριά απ'το θέμα για πολλά χρόνια.
    ποτέ δε μας μίλησε με την αδελφή μου και δε μας εξήγησε τίποτα. δε φταίει δεν ήξερε μάλλον τι να πει, άλλες εποχές κτλ.
    Όπως τα λες είναι: τα παιδιά συναισθάνονται ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Είναι έντονες οι άτιμες... Αθώα παιδικά χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...