Φίλοι δι'αλληλογραφίας

Όταν ήμουν μαθήτρια υπήρχε ένα πρόγραμμα που σε έφερνε κοντά με άλλους μαθητές και γινόσουν penpal (φίλος δια αλληλογραφίας μάλλον ειναι η μετάφραση) - μιλάμε βέβαια για την εποχή πριν το ιντερνετ, πριν τα κομπιουτερ κτλ. Τελοσπάντων είχα αλληλογραφία με πολλά παιδιά από διάφορες χώρες. Αυτές που ξεχώριζαν ήταν μια γιαπωνέζα που μου έστελνε συνέχεια μικροδωράκια και μια Ιταλίδα που κράτησα αλληλογραφία μαζί της μέχρι το πανεπιστήμιο και ξέρω ότι σπούδαζε γιατρός. Είχαμε δηλαδή αλληλογραφία για καμιά 10ετία, είχε έρθει και στην Κύπρο κι είχαμε γνωριστεί αλλά όταν με κάλεσε να πάω στο Τορίνο δε με άφηναν φυσικά οι γονείς μου...

Όταν πήγα να σπουδάσω λοιπόν μου έλειπε η αλληλογραφία αρκετά (εκτός απ'την Ιταλίδα με τους υπόλοιπους είχαμε εντελώς χαθεί, Valeria την έλεγαν και θυμάμαι και το επίθετο της!!) και έτσι αποφάσισα μια μέρα να βάλω αγγελία για αλληλογραφία σε ένα νεανικό περιοδικό της εποχής που ούτε το όνομα του δεν μπορώ να θυμηθώ πια. Έλαβα πάρα πολλές απαντήσεις (ξαναθυμίζω ήταν η εποχή πριν απ'τη διαδεδομένη χρήση του ιντερνετ και τα κομπιουτερ τα βρίσκαμε μόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου) και άρχισα αλληλογραφία με αγόρια και κορίτσια από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Κάποιοι πρότειναν να γνωριστούμε, αλλά μόνο ένας μου έκανε κλικ και δέχτηκα να γνωριστώ μαζί του. Τον έλεγαν Δημήτρη κι έμενε αν θυμάμαι καλά σε μια περιοχή κοντά στην Κατεχάκη. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα για καφέ και τα είπαμε από κοντά και μετά μιλούσαμε απ΄το τηλέφωνο αφού εγώ έμενα Καλλιθέα κι εκείνος αρκετά μακριά για τη συγκοινωνία. Κατά τύχη το κέντρο που έκανα την πρακτική μου ήταν στην περιοχή του και κάποιες μέρες συναντηθήκαμε για καφέ κοντά στο σπίτι του. 

Αυτό που έκανε τον Δημήτρη να ξεχωρίζει απ'όλους κι όλες όσες άρχισα να αλληλογραφώ και μάλλον ο λόγος που με έκανε να θέλω να τον γνωρίσω ήταν ότι είχε απίστευτα έντονες μεταπτώσεις στη διάθεση του. Στη πρώτη μας συνάντηση μιλούσε, γελούσε, έκανε χειρονομίες και γκριμάτσες ακατάπαυστα. Σχεδόν δεν είχα την ευκαιρία να αρθρώσω λέξη. Στα τηλεφωνήματα που μου έκανε (μερικά από τα οποία διαρκούσαν 5-6 ώρες) πάντα μίλαγε ασταμάτητα και πεταγόταν με απίστευτη ταχύτητα απ'το ένα θέμα στο άλλο. Ήταν τόση η γρηγοράδα που το έκανε αυτό που δεν μπορούσα συχνά να παρακολουθήσω τι έλεγε. Και όσο γρήγορα μιλούσε τόσο αιφνιδιαστικά έκλεινε το τηλέφωνο γιατί κάτι είχε προκύψει.

Σε πλήρη αντιδιαστολή με την πιο πάνω συμπεριφορά υπήρχαν φορές που δε μιλιόταν καθόλου. Ό,τι κι αν έλεγα δεν άνοιγε κουβέντα. Οι απαντήσεις του μονολεκτικές και η διάθεση του πεσμένη απίστευτα χαμηλά. Απ'τις αρχές που είχε πει ότι πέρνει κάτι χάπια χωρίς να διευκρινίσει τι χάπια ήταν αυτά κι εγώ από διακριτικότητα δεν ρώτησα λεπτομέρειες. Σε κάποια φάση μου'χει εκμυστηρευτεί επίσης ότι είχε κάνει σοβαρά ατυχήματα με το αμάξι κι ότι είχε φτάσει στο σημείο να κινδυνεύει να μείνει παραπληγικός απ'τη σοβαρότητα των κτυπημάτων του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα κάποιων μηνών και ενώ είχαμε κανονίσει να βρεθούμε ο Δημήτρης εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Δεν μπορούσα να τον εντοπίσω πουθενά και δεν είχα ιδέα αν ήταν καλά ή όχι. Στην πορεία ανακάλυψα ότι είχε κάνει άλλο ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο και επειδή ήταν σε φάση ανάρρωσης δεν ήθελε να έχει επαφή με κανένα. Αυτά μου τα είπε η βασανισμένη η μάνα του, που με προέτρεψε αν ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο το βράδυ εκείνης της μέρας μπας και του ανέβαζα το ηθικό.

Τον πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε και πάλι κι όταν κάποια στιγμή βγήκε στη γραμμή η μάνα του μου είπε ότι δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα. Κάπου εκεί αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι γιατί πίστευα ότι όλα τα έκανε για να τραβά την προσοχή κι όχι γιατί είχε κάτι σοβαρό.

photo from www.bipolardisorder-symptoms.org

Κανένα μήνα μετά με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος και όντας για πρώτη φορά ήρεμος χωρίς να είναι κατατονικός μου αποκάλυψε ότι ήταν μανιοκαταθληπτικός και τα ατυχήματα με το αυτοκίνητο ήταν απόπειρες αυτοκτονίας.  Τα δε χάπια που έπερνε ήταν για μανιοκατάθλιψη.

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα και δε θυμάμαι τι του είπα ή πως αντέδρασα ακριβώς. 'Ολα αυτά μου τα έλεγε απ'το τηλέφωνο και ήταν δύσκολο να τα χωνέψω. Ένιωσα και ενοχές ότι τον εγκατάλειψα όταν έπαθε το τελευταίο "ατύχημα" όμως τι να έκανα αφού δεν ήθελε να μου μιλήσει;

Νομίζω απ'όλους τους ανθρώπους που γνώρισα όσο ήμουν φοιτήτρια ήταν ο πιο παράξενος κι ο πιο ενδιαφέροντας.