Το εγώ ή το εμείς;

Μερικές φορές οι άνθρωποι βάζουν το ατομικό τους συμφέρον πάνω απ'το συλλογικό. Όλοι μας το'χουμε κάνει κάποια στιγμή. Το αρνητικό είναι όταν αυτό που κάνεις έχει άμεσο και αρνητικό αντίκτυπο στους άλλους γύρω σου, είτε πρόκειται για συναδέλφους, είτε για πελάτες, είτε για ασθενείς, είτε για μαθητές κ.ο.κ.

Μπορεί αυτός να'ναι ο λόγος που ονομάζουμε κάποιους ανθρώπους ήρωες, γιατί υπερβαίνουν τον εγωισμό και το συμφέρον τους και βάζουν το γενικό, το συλλογικό καλό πάνω απ'το τομάρι τους. Δεν κοιτάνε με άλλα λόγια τι έχουν να χάσουν ή να κερδίσουν, αλλά κοιτάνε πως θα βοηθήσουν, θα προσφέρουν, θα βελτιώσουν τις συνθήκες για όλους.

Πόσοι πολιτικοί για παράδειγμα κοιτούν και παλεύουν στα αληθεια για το γενικό καλό κι όχι για τις επόμενες εκλογές; Πόσοι διευθυντές δεν αγωνίζονται μόνο και μόνο για να κρατήσουν τη θέση τους ανεξαρτήτως αν αυτό έχει επίπτωση στη δουλειά ή στους υφιστάμενους τους; Πόσοι γιατροί εργάζονται αλτρουιστικά για προσφορά και βοήθεια αντί για να παχύνουν κι άλλο το πορτοφόλι τους ή να ανεβάσουν το κοινωνικό προφίλ τους; Πόσοι δικαστές δεν υποκύπτουν σε πιέσεις από διάφορες μεριές και απονέμουν δικαιοσύνη με δίκαιο και ισότιμο τρόπο; Πόσοι δάσκαλοι παιδέυονται και αγωνίζονται πραγματικά για να εκπαιδεύσουν τους μαθητές τους, για να του μεταδώσουν γνώσεις, και δεν σκέφτονται 'ας μάθουν ό,τι θέλουν, εγώ τη δουλειά μου την κάνω';

Τελικά ο αλτρουισμός, η ανιδιοτέλεια και η προσφορά στα κοινά είναι εξαιρετικά δύσκολα για όλους μας, όμως αυτοί που εξ'ορισμού έχουν υποχρέωση να προσφέρουν κι αντί να το κάνουν εκμεταλλεύονται τη θέση τους για ιδίον όφελος, δεν είναι απλά ανίκανοι, αλλά είναι επικίνδυνοι και απειλητικοί για το σύνολο.