Ιστορίες για μαμάδες... (ξανά*)

Βρήκα από σπόντα το πιο πάνω κι αν το έβρισκα και σε χαλάκι ή αφίσσα θα το αγόραζα! Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να το βλέπει η μανά μου κάθε φορά που επισκέπτεται.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ήμασταν παιδιά εγώ κι η αδελφή μου (δηλ. 10 εκείνη, 14 εγώ, κάπου εκεί) κάποιες φορές παρακολουθούσαμε ταινίες τρόμου, ή ταινίες με σκηνές βιας ή με κανένα φιλί, you get the point. Γνωρίζαμε φυσικά πως η mother dear δεν τα ενέκρινε αυτά και είχαμε χαμηλό τον ήχο. Εντωμεταξύ συνήθως αυτές οι "ακατάλληλες" σκηνές ήταν συνήθως ΜΙΑ σκηνή που διαρκούσε κανένα 2λεπτο το πολύ. Εκεινή ακριβώς τη στιγμή θα εμφανιζόταν η μάνα μας και θα άρχιζε: "μα τι είναι αυτά που βλέπετε;! θα έχετε εφιάλτες το βράδυ! θα σημαδευτεί η παιδική ψυχή σας για πάντα!" κ.ο.κ. Το καταπλητικό της timing δε, είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που είχαμε αναγκαστεί να αλλάζουμε κανάλι μόλις ερχόταν η επίμαχη σκηνή.. έτσι προληπτικά! :)

Με τα χρόνια το κακό timing της μαμάς συνεχίστηκε ακάθεκτο. Για παράδειγμα πάντα έπαιρνε (και παίρνει) τηλέφωνο την ώρα που ήμουν στο μπάνιο/οδηγούσα/ήμουν αγκαλιά με νέο αμόρε/καθάριζα το σπίτι με μουσική στη διαπασών/είχα πετακτεί στη Δέλτα/μιλούσα στο κινητό κι άλλα τέτοια. Αποτέλεσμα; Κάθε φορά όταν την πάρω πίσω η πρώτη κουβέντα είναι "ποτέ δεν απαντάς το τηλέφωνο όταν σου τηλεφωνώ" και συνεχίζεται με διάφορες παραλλαγές στο ίδιο μοτίβο: "αν είχα πάθει κάτι;" ή "αν είχα άμεση ανάγκη;" ή "αν ήμουν άρρωστη κι ήταν ζήτημα ζωής θανάτου;" ή "εγώ έκανα παιδιά που δεν ενδιαφέρονται για τη μάνα τους!" Όλες με άμεσο σκοπό τις ενοχές που δεν παράτησα ότι έκανα αμέσως για να αρπάξω το τηλέφωνο. 

Άλλη μια τρανή απόδειξη του φοβερού και τρομερού timing: από τότε που επέστρεψα απ’ τις σπουδές και μετακόμισα μακριά απ’το πατρικό μου, πάντα με επισκεπτεται σε ανύποπτο χρόνο, ώστε να εξασφαλίσει ότι θα με βρει σε άσχετη φάση και εννοείται απροετοίμαστη. Το σπίτι θα είναι μες την ακαταστασία, το σκυλί θα ’χει χέσει (με το συμπάθιο) παντού, η μπουγάδα θα’ναι απλωμένη μες τη μέση του σαλονιού.. κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ΝΑ σου κορδωτή και λυγιστή η μάνα μου να κτυπά επιτακτικά την πόρτα. Άσχετο αν όλα αυτά ταυτόχρονα έχουν να συμβούν ένα χρόνο και βάλε. Πάντα θα καταφέρει να βρει την κατάλληλη στιγμή που θα είναι το σπίτι μες το κακό το χάλι για να εμφανιστεί φάντης μπαστούνι και να αρχίσει "απαπα! πως είναι έτσι το σπίτι;! τι θα πουν οι γείτονες/ο μπακάλης/ο μανάβης/ο περιοδεύων πωλητής;!" Κι άσχετο αν όλοι αυτοί δεν έχουν εμφανιστεί στο σπίτι ποτέ - ούτε πρόκειται φυσικά.

Έχω καταλήξει ότι το κακό timing είναι χειρότερο απ’ το κακό το μάτι. Γιατί για το κακό το μάτι υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις. Το κακό το timing όμως;

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια κακό timing είχε πάντα η μάνα μου. Τα τελευταία χρόνια όμως ανέπτυξε αυτή τη φοβερή "ικανότητα" κι ο πατέρας μου! Σε σημείο που αρχίζω να ανησυχώ... λέτε να’ ναι κολλητικό;!! 

Ελπίζω να μην το κολλήσω/έχω κολλήσει ήδη...

(*η ανάρτηση επαναδημοσιεύεται γιατί όλα όσα λέει ισχύουν ακόμα ακάθεκτα. Τελικά το κακό timing είναι απίστευτο χιούι! Κάθε εισήγηση για να το πατάξω ευπρόσδεκτη!!)