Αίγυπτος..

..το καλοκαίρι του 1993.

Είχαμε πάει για διακοπές 10 μέρες. Χώρα γεμάτη αντιθέσεις θυμάμαι. Πολλοί πλούσιοι. Εκατομμύρια φτωχοί. Ανύπαρκτος Κ.Ο.Κ. τρακάρανε, κατέβαιναν κοιτούσαν τις ζημιές και έφευγαν. Για να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο έπρεπε να'χεις άγιους να σε φυλάνε αφού ποτέ δεν σταματούσανε στις διαβάσεις. Τότε δεν είχε καν φανάρια, αλλά ένα δύσμοιρο αστυνομικό της τροχαίας μέσα σε ένα άσπρο βαρέλι (καλυμμένο από πάνω για να κόβει τον ήλιο) που προσπαθούσε να δώσει προτεραιότητα και κανείς μα κανείς δεν του έδινε σημασία. Πως δεν τους έβγαζαν ξαπλωτούς από κει ακόμα αναρωτιέμαι.

Ο Νείλος πηγή ζωής κυριολεκτικά για τους ανθρώπους. Έπιναν από κει, έπλεναν τα ζώα τους, θυμάμαι κάτι τεράστιες αγελάδες μέσα στο ποτάμι και τα παιδάκια να παίζουν και να γελάνε δίπλα τους. Έκαναν κι οι ίδιοι μπάνιο, πότιζαν τα φυτά τους. Δε θα μπορούσαν να ζήσουν αν δεν είχαν το Νείλο. Άλλο να στο λένε στο σχολείο κι άλλο να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια.

Οι πυραμίδες παγωμένες μέσα κι ας είχε έξω 40 βαθμούς. Μας κυνηγούσαν θυμάμαι οι καμηλιέρηδες να μας βάλουν με το ζόρι πάνω στις καμήλες. Άλλο που δεν ήθελε ο μπαμπάς μου για να εναντιωθεί. Αρχίσαμε λοιπόν κι εμείς να τρέχουμε και πίσω μας οι καμηλιέρηδες με τις καμήλες. Τώρα που το σκέφτομαι ακούγεται πολύ αστείο, αλλά τότε θυμάμαι φοβήθηκα. Το βράδυ είχαμε δει το 'ήχος και φως' στις Πυραμίδες. Πολύ όμορφο θέαμα. Γνωριστήκαμε και μ'ένα τεξανό που καθόταν σε διπλανό τραπεζάκι. Δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα αυτός ο άνθρωπος. Ήταν θυμάμαι πάρα πολύ ψηλός και φορούσε καπέλο καουμπόϊκο, τι πρωτότυπο! Στο τέλος μας έδωσε και την κάρτα του και μας προσκάλεσε να τον επισκεφτούμε στο Τέξας.

Στους τάφους των Βασιλέων εντυπωσιάστηκα από τα αρχαία αιγυπτιακά ιερογλυφικά που τα χρώματα τους ήταν τόσο έντονα λες και έγιναν πριν λίγους μήνες κι όχι πριν τόσους αιώνες. Ο τάφος του Τουταχαμών θυμάμαι με είχε γεμίσει θλίψη.

Το μουσείο του Καΐρου κομψοτέχνημα. Τα εκθέματα μοναδικά, το καθένα πιο εντυπωσιακό απ'το προηγούμενο. Τα βλέπαμε και σκεφτόμουν ότι θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε προηγμένοι και μοναδικοί αλλά τους Αρχαίους Αιγυπτίους ακόμα δεν τους έχουμε φτάσει.

Οι αγορές στην Αλεξάνδρεια γεμάτες με μπαχαρικά κι αρώματα. Τα μαγαζάκια σέρβιραν φαλάφελ πεντανόστιμο και πάμφηνο. Οι σερβιτόροι χαμογελαστοί και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν.  Είχαμε φάει στο εστιατόριo που λεγόταν 'Καλλιθέα' κι ενώ κανένας δεν ήταν Έλληνας, όλοι μέσα μιλούσαν ελληνικά άψογα. Το ίδιο και στα όμορφα ζαχαροπλαστεία με τα πολλά γλυκά.

Το ξενοδοχείο Shepherd πανέμορφο και άνετο, όπως τον καιρό που έμενε εκεί η Άγκαθα Κρίστυ και ο Winston Churchill. Τα 'μονά' κρεβάτια ήταν ουσιαστικά υπέρδιπλα και η χλιδή τόσο μεγάλη που ντρεπόσουν να ξαπλώσεις.

Δεν γινόταν να μην κάνεις παζάρι με τους πωλητές. Ειδικά όταν δεν ήθελες ν'αγοράσεις κι έλεγες 'όχι' ή 'no' αμέσως το έπαιρναν για τακτική παζαρέματος κι έριχναν την τιμή. Σε κάθε άρνηση σου η τιμή έπεφτε! Ήταν πολύ αστείο κι αν ήθελες όντως να ψωνίσεις πολύ ενθαρρυντικό. Αλλιώς ήταν εκνευριστικό από μια στιγμή κι έπειτα. Συνήθως οι πωλητές στους δρόμους ήταν παιδάκια που έτρεχαν πίσω μας όπου κι αν πηγαίναμε και μας μιλούσαν σε όλες τις γλώσσες. Ήξεραν το 'γεια' και το 'πάρε' σε καμιά 20 διαφορετικές γλώσσες, όπως και τις τιμές. Μιλούσαν άνετα ελληνικά.

Στο ποταμόπλοιο σαν ταξιδεύαμε πρόσφεραν στον πατέρα μου 200 καμήλες για να παντρευτούν την αδελφή μου δύο σερβιτόροι. Ήταν βλέπετε σε ηλικία γάμου... 13 χρονών. Εγώ έπεφτα κάπως μεγάλη, κάπως στο ράφι.. στα 17. Εκείνοι όλοι από 20 και πάνω. Προφανώς καλή διαφορά ηλικίας τους φάνηκε.

Σε μια βαρκάδα θυμάμαι ήταν και δυο συνομηλικες μου γερμανίδες ψηλές και κατάξανθες. Σε μια φάση πέφτει το φως του ήλιου στα πόδια της μιας που ήταν σταυρωμένα μπροστά μου και βλέπω ότι όχι μόνο δεν ξύριζε τα πόδια καθόλου αλλά είχε ολάκερο, περήφανο, ξανθό δάσος σε κάθε γάμπα. Ας όψεται που ήταν ξανθές οι τρίχες τους και μόνο στο φως φαινόντουσαν γιατί αλλιώς αντί για γερμανίδες θα τις περνούσαμε για πιθηκάκια!

Στο Λούξορ είχε πάρα πάρα πολύ ζέστη. Όχι τη ζέστη που έχουμε εδώ στην Κύπρο. Όχι 40 βαθμούς αλλά κάπου στους 50+ Ήταν τόσο αποπνικτική η ατμόσφαιρα που ένιωθα λες και με άρπαξε η ζέστη απ'το λαιμό και δε μ'άφηνε ν'αναπνεύσω. Ηλικιωμένοι που ήταν στο γκρουπ μας δεν κατέβηκαν απ'τον κλιματισμό του λεωφορείου για να μην δουν τα ραδίκια ανάποδα. Επιβλητικά τα αιγυπτιακά αγάλματα εκεί κάτω. Καμία σχέση με τα ελληνικά. Οι διαστάσεις τους μυθικές. Κοντά τους ένιωθες σαν σκουπιδάκι, σαν μυρμιγκάκι. Προκαλούσαν το δέος και το θαυμασμό.

http://www.uncp.edu/home/rwb/lecture_ancient_civ.htm

Γράφω όλες αυτές τις σκόρπιες αναμνήσεις μου απ'την Αίγυπτο τώρα, γιατί με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν θυμήθηκα εκείνο το ταξίδι, θυμήθηκα τους καλόβολους, χαμογελαστούς Αιγύπτιους, τη φιλοξενία τους, την ομορφιά της χώρας. Είναι μια χώρα πολύ κοντά μας κι όμως τόσο μακριά σε νοοτροπία, σε συμπεριφορά, σε κουλτούρα.

Ελπίζω να πετύχει ο λαός τον σκοπό του και να ρίξει τον ηγέτη που τους κάθισε στο σβέρκο με το ζόρι. Όπως έγραψε κι ο The Stranger ακόμα κι αν αυτό που θα ακολουθήσει θα'ναι χειρότερο, ελπίζω να πετύχουν το σκοπό τους γιατί οι λαοί πρέπει να'χουν τη δύναμη να επιλέγουν αυτούς που τους κυβερνούν κι όχι να επιβάλλονται από ξένες δυνάμεις που πάντα προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.

Σημείωση: πολλές φορές γράφουμε για το facebook και το twitter. Ότι δημιουργώντας ένα γκρουπ, ή συζητώντας κάτι στο ιντερνετ δεν αλλάζει κάτι. Μ' αυτή την άποψη συμφωνώ συνήθως. Όμως σ'αυτή την περίπτωση οι άνθρωποι μέσα απ'τα γκρουπ και τις online συζητήσεις ετοίμασαν τις κινητοποιήσεις,(χαρακτηριστικός ο τίτλος του Φιλελευθέρου χθες 'Από το Ίντερνετ άρχισε η επανάσταση') τις πορείες, τις διαδηλώσεις. Τα γκρουπ λοιπόν και οι κουβέντα στο διαδίκτυο έχουν δύναμη φτάνει πίσω απ'αυτά να υπάρχουν σκεφτόμενοι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη και τα κότσια να κάνουν sign out και να βγουν στους δρόμους να υλοποιήσουν όλα όσα σκέφτονται και συζητούν εδώ.