Η γιαγιούλα μου

Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου (τη μητέρα του πατέρα μου) που έχω το όνομα της. Έμενε πάντα πολύ κοντά μας. Το σπίτι της ήταν πάντα ανοιχτό ό,τι ώρα της μέρας ή της νύχτας ήθελα να την επισκεφτώ. Μ'αγαπούσε πολύ κι εγώ τη λάτρευω. 

Της άρεσε να λέει ιστορίες και τα κατάφερνε τόσο καλά που όλοι κρέμονταν από το στόμα της όταν μιλούσε. Είχε πάρα πολύ χιουμορ και μας έκανε πάντα να γελάμε. Νιώθω τόσο τυχερή που είχα μια γιαγιούλα που ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριζε.

Σαν σήμερα την έχασα. Δεν μπορώ να συνηθίσω στην απουσία της. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δε θα την ξαναδώ. Πως δε θ'ακούσω τη φωνή της, να δω τα μάτια της, το χαμόγελο της. 

Στην αρχή την έβλεπα πολύ συχνά στον ύπνο μου. Την βοηθούσα να περπατήσει,  ν'ανεβεί σκάλια, μιλούσαμε, γελούσαμε στα όνειρα μου. Και κάθε φορά σκεφτόμουν (λες και προσπαθούσε απεγνωσμένα το υποσυνείδητο μου να με πείσει) ότι 'ορίστε ζει, δεν πέθανε'. Μετά είδα ένα όνειρο που εκείνη καθόταν στη μέση μιας εκκλησίας που είχε και τις δύο εισόδους ανοιχτές. Πήγα γύρω απ'τον αυλή της μια φορά, την κοιτούσα κι ύστερα απομακρύνθηκα. Από τότε δεν την είδα ουσιαστικά, παρά σαν μια φιγούρα ή μια σκιά, όχι όπως τη θυμόμουν. Το περίεργο (ή ίσως κι αναμενόμενο) είναι ότι σε όλα τα όνειρα ήταν πολύ πιο νέα απ'ότι ήταν όταν πέθανε, όπως ήταν όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Ίσως γιατί αυτή τη γιαγιά έχω μέσα μου, τη γιαγιά των παιδικών μου χρόνων κι ακόμα κι όταν είχε μεγαλώσει εγώ δεν την έβλεπα αλλιώς.

Θέλω να γράψω πολλά, αλλά δεν μπορώ. Με πνίγουν τα δάκρυα.

Γιαγιούλα μου δε σε ξέχασα ούτε πρόκειται όσο ζω να σε ξεχάσω. Πάντα σε σκέφτομαι και σ'αγαπώ πολύ!