Πόλεμος για ζωή! +

Τώρα τελευταία, πολλά άτομα στο περιβάλλον μου ανακάλυψαν ότι έχουν καρκίνο. Το παλεύουν με υπομονή και δύναμη χωρίς να το κρύβουν αλλά και χωρίς να κάνουν μεγάλη φασαρία γι'αυτό. Μάλιστα ένας εξαιρετικός κύριος μπορεί και κάνει χιουμορ και γελά με την καρδιά του. Τον θαυμάζω πραγματικά που παρόλη την ηλικία του, τα προβλήματα υγείας που έχει γελά και διασκεδάζει την κάθε στιγμή.

Όλοι φοβόμαστε μια τέτοια διάγνωση. Το πρώτο πράγμα που περνά στο μυαλό των περισσότερων μόλις ακούσουμε τη λέξη καρκίνος είναι θάνατος. Άσχετως του ότι πλέον υπάρχουν πολλές θεραπείες και αν βρεθεί έγκαιρα και σε σημείο που μπορεί να αφαιρεθεί είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό απ'ότι νομίζουμε ιάσιμος.

Όταν έμαθα για μια παλιά συνάδελφο κάποιες λεπτομέρειες δεν ήθελα να ρωτήσω αν όντως έχει καρκίνο γιατί δεν ήθελα να το επιβεβαιώσω. Σαν παιδάκι αντέδρασα που νομίζει ότι αν αποφυγει να μάθει τότε μπορεί να μην είναι αυτό που φοβάται. Παρόλα αυτά αυτή η αντίδραση μου ήταν αυθόρμητη στο αναπάντεχο της είδησης. 

Από τότε, όπως είπα και πιο πάνω, ένα σωρό άλλα άτομα που γνωρίζω και συμπαθώ έμαθα ότι πάσχουν κι αυτά από καρκίνο. Πλέον δεν μπορώ να το αγνοώ ελπίζοντας να μην κατάλαβα καλά. Όσο κι αν στεναχωριέμαι πρέπει να το συνειδητοποιήσω και να προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω. 

Με τρομάζει αυτή η ασθένεια, η πιθανότητα να χάσω κάποιο άτομο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως βρίσκουν αυτή τη δύναμη και το αντιμετωπίζουν τα άτομα που υποφέρουν. Νομίζω πως ο Θεός τους δίνει δύναμη και κουράγιο. Ίσως και να κρύβουν το συναισθήματα τους.

Μια άλλη αγαπημένη συνάδελφος μια μέρα είχε έρθει στη δουλειά και μας έλεγε ήρεμα πως ένιωθε, τι θεραπείες έκανε και σε μια φάση την έπιασαν τα κλάματα και δεν μπορούσε να σταματήσει. Κανείς και καμιά μας δεν έκλαψε, όλοι κι όλες προσπαθήσαμε να της δώσουμε κουράγιο. παρηγοριά, αλλά αυτή η κατάρευση της θα μείνει μαζί μου για πάντα. Ίσως να κατάρευσε γιατί τα προηγούμενα χρόνια έχασε πολλούς συγγενείς απ'τον καρκίνο και είχε ζήσει πολλές φορές αυτήν την πορεία που πλέον έβλεπε να προδιαγράφεται μπροστά της. Ακούω νέα της και ξέρω πως ακόμα παλεύει. Όλοι λένε ότι η ψυχολογία της δεν είναι καλή και αυτό δε βοηθά στην ανάρρωση, αλλά ποιος μπορεί να την κατηγορήσει για τον τρόπο που αισθάνεται; Άλλωστε καλύτερα που εξωτερικεύει τον πόνο, το φόβο, τις σκέψεις της παρά να προσποιούνταν πως όλα είναι μια χαρά ενώ μέσα να της έτρεμε. Έτσι παίρνει και στήριξη.

Όπως και να'χει εύχομαι κι ελπίζω πολύ σύντομα όλοι όσοι υποφέρουν να μπει η αρρώστια σε ύφεση, να υποχωρήσει, να γίνουν καλά και να συνεχίσουν τη ζωή τους βάζοντας τον πόλεμο με τον καρκίνο στο οπλοστάσιο των εμπειριών τους.

_____________________________________________________

Παράληψα να αναφέρω τη νονά μου που έχασα πέρυσι. Είχαμε χάσει επαφή τα τελευταία χρόνια και έφταιγα εγώ. Την είχα δει μια μέρα στην είσοδο ενός πολυκαταστήματος και μιλήσαμε λίγο. Δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα. Αρρώστησε με καρκίνο στο πάγκρεας και μέσα σε 2 μήνες έχασε τη μάχη. Δεν πρόλαβα να μάθω ότι αρρώστησε και με πήρε η μάνα μου για να μου πει ότι πέθανε, όταν ήμουν δουλειά. Σοκαρίστηκα και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή της!!