Πες για-για... Πες πα-που

Η μάνα της μάνας μου γεννήθηκε λίγο μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο σ'ένα ορεινό χωριό. Είχε πολλά αδέλφια, δεν ξέρω ακριβώς πόσα, αλλά ξέρω πως καμιά οικογένεια δεν έιχε λίγα εκτός κι αν είχε πρόβλημα η γυναίκα να κάνει παιδιά (τότε αν ένα ζευγάρι δεν έκανε παιδιά έλεγαν ότι έφταιγε πάντα η γυναίκα). 

Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν όμορφο κορίτσι, ψιλόλιγνο, ξανθό με καταγάλανα μάτια. Με τέτοια εμφάνιση ξεχώριζε απ΄τις άλλες κοπέλες του χωριού γιατί οι πιο πολλές ήταν μελαχρινές με σκούρα καστανά μάτια και μαλιά. Η Μαρία δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τη μάνα της την Άρτεμις, κι έτσι σύντομα βρήκαν κάποιον να την παντρέψουν. Τον έλεγαν Μιχάλη.

Η Μαρία ήταν 14 χρονών κι ο Μιχάλης πολύ μεγαλύτερος. Αμέσως η Μαρία έμεινε έγκυος. Όταν το παιδάκι της ήταν δυο χρονών αρρώστησε. Παρακαλούσε η Μαρία το Μιχάλη να πάνε το παιδί στο γιατρό αλλά η απάντηση του ήταν σταθερή "εν έσιει τίποτε εννα του περάσει" (δεν έχει τίποτα, θα του περάσει).

Δεν πέρασε πολύς καιρός και το παιδάκι πέθανε. Σπάραξε απ'το κλάμα και τον θρήνο η Μαρία. Σκληρός άνθρωπος ο Μιχάλης της είπε "εν μπειράζει εννα κάμεις άλλο" (δεν μπειράζει θα κάνεις άλλο). Όντως μετά από λίγο απέκτησε κι άλλα τρια παιδιά τα οποία όμως αρρώστησαν και είχαν την ίδια τύχη με το πρώτο. Κάθε φορά που αρρωστούσαν δεν δεχόταν ο Μιχάλης να τα πάνε στο γιατρό. Πέθαναν όλα στα χέρια της. Όταν έμεινε έγκυος για 5η φορά ήταν πλέον αποφασισμένη να προστατεύσει το παιδί της με οποίο τρόπο μπορούσε. Ο Μιχάλης όμως στο μεταξύ αρρώστησε σοβαρά και δεν άργησε να πεθάνει κι αυτός. Η Μαρία ήταν μόνο 20 χρονών, χήρα μ'ένα μικρό κοριτσάκι τη θεία μου, την Άρτεμις. 

Παρόλα τα βάσανα και τις κακουχίες που'χε περάσει δίπλα στον Μιχάλη ήταν ακόμα πολύ νέα κι όμορφη κοπέλα. Την είδε ο παππούς μου ο Διομήδης που ήταν τότε χασάπης και την ερωτεύτηκε. Όταν έμαθε πως ήταν χήρα με ένα παιδί δεν πτοήθηκε καθόλου και την ζήτησε αμέσως σε γάμο. Επιλογές πολλές δεν είχε, με τους γονείς της δεν τα πήγαινε καλά κι έτσι δέχτηκε.

Ο Διομήδης ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και της φερόταν σαν βασίλισσα. Έκανε ό,τι δουλειά υπήρχε για να συντηρήσει εκείνη και τα παιδιά που δεν άργησαν να'ρθουν. Απέκτησαν 3 παιδιά μαζί που ευτυχώς όλα έζησαν, μεγάλωσαν, έκαναν δικές τους οικογένειες. Δυστυχώς όμως η Μαρία είχε χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη της στο ανδρικό φύλο και δεν τον εκτιμούσε όσο του άξιζε. Τσακώνονταν συχνά για ψίλου πήδημα. 

Τα τελευταία χρόνια δεν έμεναν μαζί γιατί ο παππούς μου αρρώστησε κι έμενε σε οίκο ευγηρίας αφού χρειαζόταν συνεχή φροντίδα. Σπάνια πήγαινε να τον δει. Ίσως ποτέ της να μη σκέφτηκε ότι θα ερχόταν κι η σειρά της να αρρωστήσει και να θέλει επισκέπτες.

Ευτυχώς ο παππούς μου είχε τα παιδιά του και τα εγγόνια του που τον επισκεπτόμασταν συνέχεια. Σπάνια ρωτούσε τι κάνει η Μαρία. Ίσως και να την είχε ψιλοξεχάσει. Ίσως να τη θυμόταν που και που.. Ίσως να'χε ανακουφιστεί που δεν έμενε μαζί της.. Δεν ξέρω.

Ο παππούς Διομήδης πέθανε στα 94 του χρόνια. Όταν ήμουν μικρή καθόμουν δίπλα του κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι και του μιλούσα. Κάποτε ήξερε ποια είμαι, κάποτε νόμιζε πως ήμουν κάποια άλλη. Ακόμα κι όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο με ρωτούσε όποτε με έβλεπε σε ποια τάξη πάω. Μια μέρα καθώς καθόμασταν στη βεράντα μου λέει γεμάτος άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του "Πρέπει να πάω να κοιτάξω τα άλογα. Τα τάισε κανένας;" Του είπε η μάνα μου ότι δεν είχε πια άλογα, αλλά ήταν απτόητος. Μετά από λίγο ρωτούσε εμένα το ίδιο και δε μου έκανε καρδιά να του πω ότι του'χε πει η μάνα μου. Λίγα χρόνια πριν πεθάνει ρωτούσε συνέχεια "δε θα πεθάνω εγώ;". Σπάραζε η καρδιά μου να τον ακούω, ήταν λες και τον είχε ξεχάσει ο θάνατος και στεναχωριόταν γι'αυτό.

Η γιαγία μου πέθανε το Σεπτέμβρη του 2006 σε βαθιά γεράματα κι εκείνη. Τον τελευταίο χρόνο είχε αρρωστήσει βαριά κι όσο κι αν ήθελε να το αποφύγει, αναγκάστηκε τελικά να πάει και η ίδια σε οίκο ευγηρίας. Με ντροπή παραδέχομαι ότι μια-δυο φορές πήγα να τη δω. Όποτε πηγαίναμε έκλαιγε και μας έλεγε πως δεν περνούσε καλά. Ήθελε να φύγει από κεί, αλλά δυστυχώς δεν έφυγε ζωντανή.