Η Λίζα κι εγώ Ι

Ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια όταν γνώρισα τη Λίζα. 

Ένα βράδυ εκεί που είχαμε ξαπλώσει εγώ κι η συγκάτοικος μου κι εκείνη είχε ήδη κοιμηθεί κτύπησε το θυροτηλέφωνo. Σηκώθηκα εγώ γεμάτη περιέργεια και απάντησα. Ήταν μια γυναικεία φωνή και μου έλεγε ότι αν και δεν την ήξερα ήταν κάτοικος της πολυκατοικίας και φοιτήτρια που έμενε στον 3ο κι είχε κλειδωθεί εκτός σπιτιού. Με ρώτησε αν μπορούσα να της ανοίξω να περάσει τη νύχτα στο διαμέρισμα μας ως το πρωί που θα ερχόταν η συγκάτοικος της που είχε διανυχτερεύσει σε μια φίλη της. Στο μεταξύ είχε σηκωθεί κι η συγκάτοικος (ας την πούμε Άννα) και άκουγε την κοπέλα στο θυροτηλέφωνο. Εγώ ήμουν αμέσως θετική να τη βοηθήσουμε. Η Άννα πιο επιφυλακτική αρχικά, αλλά στο τέλος συμφωνήσαμε και της ανοίξαμε την πόρτα της εισόδου κι ανέβηκε πάνω. 

Όταν άνοιξα την πόρτα βρήκα μπροστά μου ένα κορίτσι ψηλόλιγνο με μια μεγαλούτσικη και κάπως στραβή μύτη και τα πιο γλυκά, διαπεραστικά καστανά μάτια. Χαμογέλασε και συστήθηκε "Με λένε Λίζα" μας είπε. Καθίσαμε κι οι τρεις και μας έλεγε την ιστορία της ως το πρωί. Ήταν 2ο ετής φοιτήτρια στα ΤΕΙ, σπούδαζε γραφιστική και είχε βγει εκείνο το βράδυ με το αγόρι της, αλλά είχε ξεχάσει να πάρει κλειδιά για το σπίτι. Όταν το κατάλαβε δεν αγχώθηκε ιδιαίτερα γιατί περίμενε να βρει τη συγκάτοικο της να της ανοίξει όμως αυτή είχε φύγει. Έτσι αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια μας αν και δεν ήξερε τίποτα για μας, πέρα απ΄το ότι ήμασταν κι εμείς φοιτήτριες στο πρώτο έτος.

Εκείνο το βράδυ πέρασε πολύ γρήγορα γιατί η Λίζα είχε πολλά προβλήματα με τη συγκάτοικο, αλλά και με το αγόρι της και μέχρι να μας τα εξιστορήσει είχε αρχίσει ν'αχνοχαράζει. Όταν με το καλό κοιμηθήκαμε ήμασταν όλες εξαντλημένες.

Με τη Λίζα έγινα καλή φίλη και κάθε τρεις και λίγο μου εκμυστηρευόταν τα προβλήματα της. Το σκηνικό με τα επείγοντα προβλήματα της επαναλαμβανόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, ειδικά όταν την πλήγωνε ο φίλος της ή αν συνέβαινε κάτι με την οικογένεια της. Λόγω του ότι ο φίλος της ήταν από την Αλβανία οι γονείς της δεν ήθελαν ν'ακούσουν για κείνον και έτσι γίνονταν συνεχώς ομηρικοί καβγάδες από τηλεφώνου για κείνον και τη σχέση τους. Η Άννα από μια φάση και μετά αποτραβήχτηκε απ'τη Λίζα γιατί την κούρασαν τα πολλά και συνεχή προβλήματα. 

Εγώ απ'την άλλη της συμπαραστεκόμουν με όποιο τρόπο ήξερα. Ακόμα κι όταν μετακόμισε σε γκαρσονιέρα κάπως μακριά από την πολυκατοικία που μέναμε κράτησαμε επαφή και φιλία. Μετά όταν άλλαξα κι εγώ σπίτι και ζούσα πια αρκετά μακριά η φιλία μας ήταν δυνατή. Όποτε ερχόμασταν στην Κύπρο για διακοπές βγαίναμε έξω μαζί, συναντιόμασταν στα σπίτια μας, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. 

Η αρχική σχέση όμως είχε εδραιωθεί μεταξύ μας: εκείνη ήταν η βασανισμένη κοπέλα που ήθελε στήριξη κι εγώ αυτή που την άκουγε και της συμπαραστεκόταν. Κατά καιρούς αυτό με κούραζε πολύ ψυχολογικά. Ιδιαίτερα σε περιόδους που κι εγώ για τους δικούς μου λόγους δεν ήμουν στα καλύτερα μου η ανάγκη της με έριχνε ακόμα πιο κάτω. Είχε ένα τρόπο να απαιτεί, χωρίς να το λέει, την πλήρη στήριξη μου ανά πάσα στιγμή.

Πέρα απ' τη Λίζα είχα μια καλύτερη φίλη την Αλίκη. Με την Αλίκη ήμασταν συμμαθήτριες, αλλά γίναμε κολλητές όταν συγκατοικήσαμε μαζί στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου. Η σχέση μου μαζί της ούτε κουραστική ήταν, ούτε μονόπλευρη. Η δυο μου φίλες λοιπόν, όπως είναι φυσικό γνωρίζονταν μεταξύ τους και δεν ήταν λίγες οι φορές που εγώ και η Αλίκη συμπαρασταθήκαμε στη Λίζα. Πάντα το είχε ανάγκη απ' όλους τους ανθρώπους στη ζωή της να τη βοηθούν. Με τον τρόπο της έβαλε και την Αλίκη σ'αυτή τη θέση.

Η Αλίκη ποτέ δε συναντήθηκε με την Λίζα από μόνη της, κάθε φορά ήμουν κι εγώ παρούσα. Μέχρι που έφυγα εγώ για μεταπτυχιακό κι η Αλίκη έμεινε πίσω.

(συνεχίζεται..)