25 Ιουν 2010

Όνειρο ήταν...;

Ήταν ένα ζεστό κι ήσυχο –εκνευριστικά ήσυχο- καλοκαίρι. Ήμουν 13 χρονών κι εκείνος φαινόταν γύρω στα 17. Ήταν ψηλός, με ίσιο, ολόισιο κι ολόμαυρο μαλλί. Είχε κάτι πελώρια, ολόμαυρα μάτια του. Σαν σκοτεινές λίμνες που μέσα τους χανόμουν. Το ύφος του πάντα λυπημένο. Δε μίλαγε, μα τα μάτια του πάντα με στοίχειωναν. Όποτε έπαιζα στις αλάνες τις γειτονιάς με τ’ άλλα γειτονόπουλα και πέρναγε τυχαία αποσυντονιζόμουν, ξεχνιόμουν, έκανα λάθη στα παιχνίδια μας κι άκουγα φωνές «εεεεεεεεεϊ που’χεις το νου σου;!»

Μ’ έκανε να ονειρεύομαι αυτό το βλέμμα του. Τον έβλεπα όμορφα όνειρα τα βράδια. Τρέχαμε οι δυο μας σε λιβάδια, κολυμπούσαμε στη θάλασσα, γελούσαμε. Ήταν χαρούμενος πάντα στα όνειρα μου. Ήταν γλυκός, ευγενικός. Ήταν όλα όσα του έλειπαν όταν τον συναντούσα.

Ήθελα τόσο πολύ να του μιλήσω. Να τον αγγίξω επιπόλαια, τυχαία. Ήθελα να βυθιστώ στα μάτια του και να χαθώ. Ήθελα να μάθω τι κρυβόταν πίσω από κείνο το βλέμμα, το γεμάτο λύπη.

Τίποτα δεν έκανα όμως. Απλά τον κοίταγα από μακριά σαν περνούσε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κανένα παιδί δεν τον κάλεσε στα παιχνίδια μας. Ποτέ δεν ρώτησα. Ήταν σαν να μην ήθελα να μάθω. Ήταν λες και προτιμούσα, χωρίς να το συνειδητοποιώ, να είμαι γοητευμένη απ’ το μυστήριο του. Η παρουσία του γέμιζε τα βαρετά, ζεστά, καλοκαιρινά απογεύματα.

Όταν ήρθε το φθινόπωρο και ξεκίνησαν τα σχολεία χάθηκε απ’ τη γειτονιά. Δεν τον έβλεπα καθόλου πια. Αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί αλλά πάλι δεν ήθελα να ρωτήσω κανένα. Ήθελα να τον σκέφτομαι μόνο και να πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου.

Ένα πρωί, με τις πρώτες σταγόνες της βροχής να πέφτουν σιωπηλά σα δάκρυα στα τζάμια της τάξης, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο διευθυντής του σχολείου. Πίσω του, μ’ ένα στραβό χαμόγελο που καθόλου, μα καθόλου δεν του ταίριαζε ήταν εκείνος. «Παιδιά αυτός είναι ο νέος σας συμμαθητής, ο Γιώργος» είπε κι έμεινα να κοιτάω. Προχώρησε προς τη μεριά μου και πριν προλάβω να αντιδράσω ακούμπησε τη σάκα του στο θρανίο και κάθισε δίπλα μου.

16 σχόλια:

  1. Και? Δε μας αποκαλύπτεις το τέλος. Είτε θα αφήσεις τη φαντασία μας να καλπάσει είτε... τα ευκόλως υπονοούμενα δε νοούνται!

    Πάντως, τέτοια εφηβικά καρδιοχτυπήματα, πάντα σε αφήνουν με την απορία, αλλά είτε έγινε είτε όχι, είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Ανάμνηση για το παρελθόν ίσως?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η φαντασία στην εξουσία.

    Όπως το τελειώνεις δεν μου φαίνεται να σ'ευχαριστεί η συνέχεια της ιστορίας. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Μερικές, σπάνιες, φορές η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελα ρε!!! και μετά και μετά!!!!
    Δεν σου μιλάω καληνύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πωπω...Η ανάρτησή σου είναι η απόδειξη πως τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος25/6/10, 9:40 μ.μ.

    Ελα ρεεεεεεεε

    ειναι δυνατον να μας αφηνεις στα κρυα του λουτρου;;;


    ρε λετε να τον παντρευτηκε τελικά;;;

    λεω εγω τωρα

    θελουμε συνεχειααααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Προχώρησε προς τη μεριά μου και πριν προλάβω να αντιδράσω ακούμπησε τη σάκα του στο θρανίο και κάθισε δίπλα μου."

    Αν νομίζεις ότι μας φτάνει αυτό το τέλος, think again dear Daisy!!! :)))
    Τη συνέχεια και γρήγορα παρακαλώ! :Ρ

    Φιλιάαα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργος;! ένα απλό Γιώργος;! θα του ταίριαζε κανένα Αλέξης, Στέφανος, Λεοπόλδος...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος27/6/10, 9:12 π.μ.

    πολυ ρομαντικο αλλα!!!!!!!θελω συνεχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ααααχ μ αρέσουν τα μεγάλα μαύρα μάτια....τη συνέχεια θέλουμε κυρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ALL παιδιά χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου. Aν προσέξετε από κάτω στις ετικέττες λέει "ιστορίες" αν ήταν ανάμνηση θα έλεγε ανάμνηση :)
    Λέτε να τη συνεχίσω;

    Καλημέρα και καλή βδομάδα να'χουμε όλοι κι όλες μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανάμνηση... ιστορία...
    Δεν μας πειράζει!
    Εμείς να ταξιδέψουμε θέλουμε.
    Συνέχισέ την. :)

    Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Lilith μου τι καλή που είσαι! :)
    Αφού σου άρεσε θα τη συνεχίσω!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. είχα ερωτευτεί και εγω κεραυνοβόλα ενα τυπο με ισια μακρια μαυρα μαλλια (στην εφηβεία μου όμως και δεν ήμασταν συμμαθητες). Τι μου θυμισες τωρα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ουπς!

    Τώρα και να μην τον παντρεύτηκες μια ταραχή την πήρες!
    Αλλά ωραία ταραχή!!!

    Για πες και παρακάτω! Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!
    Τσαφ και περιμένω...

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. και μετά και μετά????????????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. αχ,το λεοπόλδος της Ουφ με αποτελείωσε!!!!!!!!!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...