Κρυφτούλι

Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν μικρή ήταν το κρυφτό ("χωστό" το λέγαμε εμείς). Ήμασταν στη γειτονιά καμιά 10αριά παιδιά και βάλε κι όταν νύχτωνε τα καλοκαίρια παίζαμε πάντα κρυφτό. Κάποιος έπρεπε να τα φυλάει ("να τα καμμίσει" λέγαμε στα κυπριακά που σημαίνει να'χει τα μάτια κλειστά) και οι άλλοι να κρυφτούμε για να μας βρει. 

Άρχιζε λοιπόν αυτός ή αυτή που τα φύλαγε:

5-10-15-20-25-30-35-40-45-50-55-60-65-70-75-80-85-90-95-100-105! 

Φτου και βγαίνω!

Το σημείο που τα φύλαγε ήταν πάντα το ίδιο, ένα μεγάλο δέντρο με τεράστιο κορμό και καταπράσινο πυκνό φύλλωμα. Βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, στη γωνιά που έκανε ο κάθετος δρόμος με το δρόμο που ήταν το σπίτι μου.

Στο άκουσμα του πέεεντε τρέχαμε οι υπόλοιποι σαν τρελοί να κρυφτούμε όπου βρίσκαμε. Πίσω από αυτοκίνητα καθόμασταν με μαζεμένο το σώμα ("τσουλοκάθομαι" λέγαμε), ή κρυβόμασταν πίσω από δέντρα, σε αυλές σπιτιών, σε γκαράζ. Όλη η γειτονιά ήταν ένας μεγάλος παιχνιδότοπος για μας. 

Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ να κρύβομαι. Ένιωθα άβολα να τα φυλάω. Ένιωθα μια μοναξιά και κάπως εκτεθειμένη κι ευάλωτη να φωνάζω τους αριθμούς ενώ οι άλλοι κρυβόντουσαν. Ενώ όταν κρυβόμουν ήμουν προστατευμένη, άτρωτη, κλεισμένη στον μικρόκοσμο μου. 

www.princeton.edu

 Αυτός που τον έβρισκαν πρώτο αναγκαζόταν να τα φυλάει την επόμενη φορά. Έτσι κι εμείς κρυβόμασταν όσο καλύτερα μπορούσαμε, στους πιο ευφάνταστους κι απίθανους χώρους για να μην χρειαστεί να τα φυλάμε. Όλοι δηλαδή εκτός από τον καλύτερο μου φίλο το Λουκά, που λάτρευε όσο τίποτε άλλο να τα φυλάει και να ψάχνει να μας βρει. 

http://josiahroad.com

 Πάντα πρόσεχα να μη με βρουν πρώτη αλλά μετά ήθελα να με βρουν γρήγορα γιατί αν έμενα τελευταία φοβόμουν ότι θα με ξεχνούσαν.. :)

Ένα βράδυ είχα κρυφτεί πολύ καλά πίσω από ένα μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο και δεν μπορούσαν να με βρει ούτε αυτός που τα φύλαγε, ούτε οι άλλοι που είχαν αρχίσει να τον βοηθούν. Είχα ξεχαστεί εκεί και χάϊδευα ένα μικρό γατάκι της γειτονιάς. Ένα άλλο ζεστό βράδυ δεν πρόλαβα να βρω κάπου καλά να κρυφτώ και ήμουν η πρώτη που βρήκε αυτός που τα φύλαγε γιατί ήρθε μια γατούλα και τριβόταν πάνω μου νιαούριζοντας δυνατά. 

Μια άλλη φορά που παίζαμε κρυφτό μέρα έτρεχα να κρυφτώ και σκουντούφλισα, έπεσα κάτω και άνοιξα το γόνατο μου. Δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω ότι εκτός από αίμα είχε και κάτι πράσινο μέσα στην πληγή. Άρχισα να κλαίω κι έτρεξε η μάνα μου να δει τι έπαθα. Έτσι τέλειωσε άδοξα και πρόωρα για μένα το παιχνίδι.

Μια από τις λίγες φορές που τα φύλαγα εγώ μου έτυχε να με θέλουν οι γονείς μου την ώρα που έψαχνα να βρω τους άλλους που είχαν κρυφτεί. Έτσι έφυγα και τους αφήσα κρυμμένους. Μετά από λίγο βγήκαν από τις κρυψώνες τους και με έψαχναν αυτοί.

Αυτός που τα φύλαγε έπρεπε να προσέχει μην προλάβει κάποιος και τρέξει ως το δέντρο, το αγγίξει και φωνάξει:

Φτου ξελευθερία για όλουυυυυυυυυυυυς!

γιατί τότε όσοι είχαν μείνει κρυμμένοι μπορούσαν να βγουν κι εκείνος ο καημένος ήταν καταδικασμένος να τα ξαναφυλάει. 

Το κρυφτό είναι το παιχνίδι που παίζαμε για πολλά χρόνια, ακόμα κι όταν είχαμε πάει γυμνάσιο οι περισσότεροι (το γυμνάσιο το θεωρούσαμε δείγμα ότι πλέον μεγαλώσαμε). Μας άρεσε πάρα πολύ και παίζαμε με τις ώρες. Αν δε μας φώναζαν οι γονείς μας να πάμε μέσα μπορούσαμε να το παίζουμε μέχρι αργά το βράδυ.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά πεθύμησα να παίξω κρυφτούλι :)