Όνειρα και όνειρα

Είμαι άτομο που βλέπει συχνά όνειρα όλων των ειδών από ευχάριστα ως γεμάτα άγχος, ως εφιάλτες. Αραιά και που βλέπω και κάποια σημαδιακά, δηλαδή όνειρα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βγαίνουν αληθινά. Δεν ξέρω πως, αλλά κάθε φορά που θα δω τέτοιου είδους όνειρο ξέρω πως δεν είναι όπως τα άλλα, πως κάτι λέει ξεχωριστό και γω πρέπει να ανοίξω μάτια κι αυτιά να ακούσω. Αλλά αυτά τα όνειρα όπως είπα και πριν δεν έρχονται συχνά.

Tα αγαπώ τα όνειρα. Κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα και μερικές φορές εικόνες ή κομμάτια από αυτά μου έρχονται και στον ξύπνιο. Ακόμα και οι εφιάλτες είναι ενδιαφέροντες, π.χ. μου'χει τύχει να είμαι αγχωμένη και να δω όνειρο ότι ξεντύνομαι μπροστά σε πολύ κόσμο :))

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι τις περισσότερες φορές που θα δω όνειρο ότι είμαι το σπίτι μου το σπίτι αυτό θα είναι το πατρικό μου. Έχω ζήσει από τότε που έφυγα από κει σε ένα σωρό άλλα σπίτια, με διαφορετική διάταξη, χώρους, χρώματα, αντικείμενα. Αυτό όμως δεν έχει σημασία καμιά για το υποσυνείδητο μου, όταν είναι να δω ότι μένω σε ένα σπίτι αυτό μπορεί να είναι μόνο εκείνο. Άλλες φορές εμφανίζεται ακριβώς όπως είναι στην πραγματικότητα, άλλες εμφανίζονται ακόμα κανένα δυο υπνοδωμάτια για να βολέψουν κι άλλα κοντινά άτομα που υπάρχουν στη ζωή μου, αλλά σε γενικές γραμμές το πατρικό μου πρωταγωνιστεί αυτούσιο στα όνειρα μου. Λες κι έχει καταγραφεί με ανεξίτηλο μελάνι μέσα μου.

Ένα ακόμα σπίτι που βλέπω συχνά στα όνειρα μου είναι αυτό που έμενε η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου έμενε ακριβώς πίσω από το πατρικό μου σε τρία δωμάτια που είχαν εξωτερική τουαλέτα και ντουζ, τα λεγόμενα εδώ στην Κύπρο βοηθητικά. Από τότε που γκρεμίστηκαν τα βοηθητικά, έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια. Κι όμως είναι ακόμα εκεί μέσα μου και τα βλέπω όπως ήταν. Μερικές φορές βλέπω τη γιαγιά μου εκεί, άλλες φορές περιπλανιέμαι στα τρια δωμάτια μόνη μου. Μια φορά τα είδα μόνο γκρεμισμένα, αλλά όχι όπως είναι στην πραγματικότητα τώρα.

Αγαπημένο θέμα στα όνειρα μου είναι οι σκάλες. Τις ανεβαίνω, τις κατεβαίνω. Είναι οριζόντιες, κάθετες, πέτρινες, ξύλινες, στενές, πλατιές, άδειες, γεμάτες κόσμο. Άλλο αγαπημένο θέμα είναι τα ασανσερ. Είναι μεγάλα, μικρά, ολόφωτα, σκοτεινά. Ανεβαίνουν, κατεβαίνουν. Μια παραλλαγή των ονείρων αυτών είναι τα όνειρα σε κυλιόμενες σκάλες. 

Άλλο αγαπημένο θέμα είναι τα τροχοφόρα, αυτοκίνητα, λεωφορεία, τραμ, τρόλεϋ. Ειδικά όταν δεν ήξερα να οδηγώ έβλεπα συχνά-πυκνά ένα όνειρο ότι ήμουν στη θέση του συνοδηγού ή στις πίσω θέσεις σαν επιβάτης, και το αυτοκίνητο δεν είχε οδηγό κι έτρεχε ακυβέρνητο. Προσπαθούσα λοιπόν κι εγώ να πηδήξω με του κόσμου το άγχος στη θέση του οδηγού για να σταματήσω την τρελή πορεία του αυτοκινήτου και να μη σκοτωθώ. 

Σε γενικές γραμμές πάντως δεν πιστεύω στα όνειρα, εκτός από τα λίγα σημαδιακά που βλέπω. Τα όνειρα είναι συνήθως ένα συνοθύλευμα από στιγμές που για κάποιο λόγο πέρασαν στο υποσυνείδητο μας, ή θέλουμε, χρειαζόμαστε να τις επεξεργαστούμε. Είναι αναμνήσεις, εικόνες, σκέψεις, φόβοι, επιθυμίες. Το σημαντικότερο είναι ότι ξεκουράζουν κι ανανεώνουν το μυαλό και μας κρατούν καλή συντροφιά τα βράδυα. 

Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν βλέπουν όνειρα αλλά έχει αποδειχτεί ότι όλοι βλέπουμε όνειρα. Απλά κάποιοι άνθρωποι τα θυμόμαστε και κάποιοι άλλοι μόλις κτυπήσει το ξυπνητήρι τα ξεχνάνε.

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ 

ΝΑ'ΧΕΤΕ ΑΠΟΨΕ!