Έπος αγοράς τηλεόρασης - Τόμος Ι και ΙΙ

Τόμος Ι

Φέτος, μετά από πολλά πολλά χρόνια με μικρή τηλεόραση, είπαμε να αγοράσουμε μια μεγάλη, με φλατ οθόνη κι άλλα καλούδια που διαφημίζουν στην αγορά. Το καθιστικό είναι μεγάλο και μια μικρή οθόνη χάνεται όσο να' ναι.

Αποφασίσαμε με τον Β. να πάμε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, να την παραγγείλουμε ή να την πάρουμε και να τη φέρουμε στο σπίτι. Έτσι το είχαμε σκεφτεί, έτσι πιστεύαμε ότι θα γινόταν. Άλλωστε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να αγοράσεις μια τηλεόραση; Ειδικά εγώ που είμαι άτομο που αποφασίζει εύκολα, όταν ξέρει τι θέλει, ήμουν σίγουρη ότι το θέμα ήταν απλό. Είχαμε κάνει και την προεργασία μας, με μελέτη των σχετικών διαφημιστικών φυλλαδίων που κυκλοφορούν με διαστάσεις, χαρακτηριστικά κι όλα τα σχετικά και πήγαμε όλο καμάρι και χαρά να κάνουμε την αγορά.

Είχαμε αποφασίσει να μπούμε σε κανα-δυό μαγαζιά πριν καταλήξουμε, μην πάρουμε την πρώτη που θα βλέπαμε. Πάμε λοιπόν μια και δυό στο πρώτο μαγαζί και κοιτάμε όλες αυτές τις οθόνες να παίζουν ταυτόχρονα τη Ναταλία Γερμανού μες την καλή χαρά της. Όσο να'ναι η Ναταλία επί 50 φορές είναι αιτία μεγάλης ζάλης..

Αρχίσαμε να κοιτάμε, να δείχνει ο ένας στον άλλο τις συσκευές, τις τιμές κ.ο.κ. ώσπου μας πλησιάζει ένας πωλητής κι αρχίζει ούτε λίγο ούτε πολύ να μας λέει ένα σωρό λεπτομέρειες που 1) μας φαινόντουσαν τουλάχιστον κινέζικα και 2)μας μπέρδευαν απίστευτα. Φυσικά μας έσπρωχνε προς τα ακριβότερα και μεγαλύτερα μοντέλα. Λέμε "ευχαριστούμε, θα ξαναπεράσουμε" και την κάνουμε με ένα συνδυασμό ανακούφισης που γλυτώσαμε απ'τις ναταλίες και απογοήτευσης που δεν καταφέραμε να παραγγείλουμε κάτι.

Πάμε μετά στο δέυτερο μαγαζί που μας το είχαν συστήσει με τα καλύτερα λόγια. Κόσμος πολύς, οι περισσότεροι να κοιτάνε τα χαζοκούτια σαν και μας. Είδαμε τιμές, μια ταινία από τη νόβα να παίζει ταυτόχρονα σε καμιά 30αριά οθόνες και εξήλθαμε, μιας κι ευτυχώς ή δυστυχώς οι πωλητές ήταν απασχολημένοι και δεν μας πλησίασε κανείς.

Μ'ένα βάρος και με μια ελπίδα στην καρδιά συνεχίσαμε για το τρίτο μαγαζί που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Μόλις μπήκαμε μέσα ένιωσα περίεργα, λες και μπαίναμε σε κανένα εγκαταλελειμένο μπαρ στο Φαρ ουεστ. Δεν είχε ψυχή ζώσα εκεί μέσα και όλα ήταν γεμάτα με μια διάφανη σκόνη... μήπως είχαμε μπει σε άλλη διάσταση; Μου θύμισε το Twilight zone.

Εκεί που κοιτάγαμε και συζητούσαμε μεγαλόφωνα (ένεκα η μοναξιά ξεθαρρέψαμε κι εμείς) ακούμε τη ξεψυχισμένη φωνή ενός πωλητή πίσω μας..  Ήταν νεαρός κι άρχισε αμέσως να εκθέτει τα πολλά χαρίσματα μιας οθόνης στη διπλάσια τιμή από ότι υπολογίζαμε που ερχόταν και με ένα δώρο.. που δε θέλαμε. Άσε που η συγκεκριμένη έψηνε καφέ, έφτιαχνέ κουραμπιέδες κι έκανε μασαζ εν ανάγκη.

Εμένα μ'έπεισε. Συγκινήθηκα από τις πολλές αρετές του μοντέλου, σκούπισα ένα δάκρυ που είχε αρχίσει να κυλά απ'το αριστερό μάτι (το δεξί ήταν βουρκωμένο αλλά κρατούσε χαρακτήρα) κι έμεινα να την κοιτώ σαν μάννα εξ'ουρανου.

Ο όμως Β. δεν ήθελε με τίποτα να πάρουμε την πανάκριβη αν και πλέον γοητευτική τηλεορασούλα. "Βρε φτιάχνει καφέ! Βρε κάνει μασαζ!" του'λέγαμε με τον πωλητή για να τον συγκινήσουμε. Τίποτα αυτός, βράχος. Είδαμε κι απόειδαμε στο τέλος εξήλθαμε για άλλη μια φορά άπραγοι. Ο πωλητής μας κοίταγε λυπημένα.  Δεν το πίστευε πως έχασε μια σίγουρη πώληση μες απ'τα δάκτυλα του.

Στο μεταξύ είχε μεσημεριάσει και είχαμε ψιλοαπελπιστεί. Τελικά είναι πιο δύσκολο θέμα η αγορά τηλεόρασης απ'ότι νομίζαμε! Εμένα ειδικά το πείσμα μου με εγκατέλειψε και ξεχύθηκα στο τζάμπο να αγοράζω κεριά με το κιλό να σβήσω τον καημό μου.

Τόμος ΙΙ

Την Δευτέρα κι αφού ο Β. είχε μουλαρώσει ότι πρέπει να πάρουμε τηλεόραση πριν τις γιορτές πάμε χθες, στο μαγαζί που'χαμε ψωνίσει παλιά και δεν το προλάβαμε ανοικτό την Κυριακή. Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο αλλά μας πλησίασε άμεσα πωλήτρια κι άρχισε να μας δείχνει τα μοντέλα. Εδώ οι τιμές ήταν πιο συγκαταβατικές και ω! του θαύματος σε μερικές περιπτώσεις κάτω από όσα ημασταν διαθετιμένοι να δώσουμε. Τις κοιτάγαμε λοιπόν με μια σιγουριά ότι αυτό ήταν, ήρθαμε επιτέλους στο σωστό μέρος και θα ψωνίσουμε.

Ο Ντάνιελ Κρεγκ που μας χαμογελούσε μέσα απ' τις οθόνες φαινόταν καλύτερος σε μια και την δείξαμε με αυτοπεποίηθηση στην πωλήτρια "Αυτή θέλουμε" είπαμε ταυτόχρονα - σίγουροι ότι το ταξίδι μας είχε τελείωσει. Πάει να ψάξει αυτή για τις παραδόσεις κι έρχεται πίσω με τα νέα ότι δεν υπήρχε στοκ, μόνο αυτή που βλέπαμε μπροστά μας... αλλά η εγγύηση θα είχε ισχύ από τη μέρα που θα την παραλαμβάναμε. Δε μας άρεσε αυτό. Άλλο να πάρουμε νέα, αχρησιμοποίητη τηλεόραση κι άλλο μια που παίζει με τις ώρες ποιος ξέρει για πόσο καιρό. Διαλέξαμε άλλη πιο ακριβή που ήταν πιθανό να υπήρχε στοκ και θα την πέρναμε στο κουτί αλλά ούτε γι' αυτό το μοντέλο δεν υπήρχε στοκ, ένεκα που ήταν σε προσφορά.. Άσε που η παράδοση θα γινόταν μετά τις γιορτές..

Φύγαμε κι από κει με σκυμμένα τα κεφάλια και κινήσαμε για άλλο ένα μαγαζί, με τη σκέψη ότι κι η παλιά συσκευή μια χαρά είναι και όσο περνούσε η ώρα φαινόταν όλο και πιο δελεαστική η ιδέα να παραμείνουμε μαζί της.

Φτάσαμε σ'άλλο ένα μαγαζί που θυμήθηκα ότι ήταν κοντά και βρήκαμε εκεί την τηλεόραση που είχαμε επιλέξει στην αρχή-αρχή απ'τα διαφημιστικά φυλλάδια. Ο πωλητής μείωσε κάπως την τιμή, είχε στοκ, μπορούσε να την παραδώσει πριν τις γιορτές... Αμήν! Όλα θετικά επιτέλους. Την παραγγείλαμε και νιώσαμε μια ικανοποίηση που τα καταφέραμε, άλλο πράμα! Ποιος να μας το 'λεγε ότι κάτι τόσο φαινομενικά απλό θα είχε αποδεικτεί τόσο δύσκολο και... ικανοποιητικό στο τέλος.

ΥΓ: Φυσικά εγώ κρατάω και μια πισινή μέχρι να την παραλάβουμε. Γιατί μετά από τόσα βάσανα ποτέ δεν ξέρεις.... Φτου-φτου!