Έρωτας Ζωή

Πόσο τυφλός είν' ο έρωτας. Δεν κοιτά θρησκεία, συγγένεια, φύλο, καταγωγή, γλώσσα. Δεν κοιτά τίποτα. Έρχεται και κτυπά την πόρτα κι όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις καν ότι έχεις την επιλογή να μην ανοίξεις. Κατακλύζεσαι ολόκληρος από τα συναισθήματα σου, γίνεσαι παρανάλωμα του πυρός για αυτόν που αγαπάς. Τα δίνεις όλα. Απαιτάς τα πάντα. 


Δεν έχει ημι-μετρα και όρια ο έρωτας. Έχει μόνο ύψη και βάθη. Θεόρατα ύψη και απύθμενα βάθη. Σου δίνει φτερά να πετάξεις ή σε ρίχνει στα Ταρταρα. Σου χαρίζει όρεξη για ζωή, δημιουργία ή σε καταχαρακώνει και σε στέλνει στη πιο βαθιά απελπισία. 

Ο έρωτας δεν έχει μέσο. Είναι ένα πάθος δυνατό που σε καίει, σε τσουρουφλίζει, σε ζεματάει κι εσύ πετάς σαν πεταλούδα στη φωτιά του, έτοιμη να καείς αλλά να τον νιώσεις σ' όλο σου το είναι, ως τα κατάβαθα σου.

Εκείνο το γνωστό πετάρισμα στο στήθος κάθε φορά που το αντικείμενο του πόθου είναι κοντά. Εκείνο το μπουρδούκλωμα στα λόγια, η αμηχανία στις πράξεις, οι παλάμες που ιδρώνουν, η καρδιά που σπαρταρά. Όλα αυτά κι άλλα τόσα τον καταμαρτυρούν όσο κι αν επιχειρείς να τον κρατήσεις κρυφό. 


Ο έρωτας δεν κρύβεται. Πετούν φωτιές τα μάτια. Λυγίζουν τα γόνατα. Τρέμουν τα χέρια. Χάνεται η φωνή. Όλα υποκλείνονται στο πέρασμα του. Όλα φωνάζουν, συνηγορούν πόσο έντονος, δυνατός, πραγματικός, ανεπανάληπτος είναι.


 Ο έρωτας, ένα παναθρωπίνο συναίσθημα. Κι όμως μ' ένα μαγικό τρόπο κάθε φορά που τον νιώθει κάποιος νομίζει πως είναι μοναδικό το συναισθημά του. Πως αυτά που αισθάνεται κανένας δεν τα 'χει νιώσει στην ίδια ένταση, με τον ίδιο παλμό, με το ίδιο πάθος. Έχει τρόπο κι αφαιρεί τη λογική. Έχει τρόπο και κλείνει τα μάτια, καθηλώνει, υποτάσσει. Κάνει λογικούς άνθρωπους να παραληρούν, να ξεχνούν ακόμα και το όνομα τους.


Δεν γνωρίζει ηλικία. Κτυπά ανεξαρτήτως. Δεν σταματά στα 20 ή στα 30, ούτε στα 40 ή στα 50, συνεχίζει ως τα βαθιά γεράματα. Δίνει γεύση στη ζωή. Δίνει δύναμη σ' όποιον τον αισθάνεται. Δίνει πνοή, χαρά, δημιουργικότητα.


Αλοίμονο σ' όποιον τον αποφεύγει. Είναι λες κι αποφεύγει την ίδια τη ζωή.