γραπτά..

Κάποιες φορές οι λέξεις κυλούν σαν χείμαρρος από μέσα σου. Λες και αναδύονται από μια πηγή κρυφή κι αστείρευτη. Βγαίνουν και κατακλύζουν το μέσα, το έξω, το άλλο, το δικό, τα πάντα. 

Κι όμως προφορικά δεν εκφράζεσαι καλά. Η πηγή στερεύει ή στραβά κυλά στις λέξεις του αέρα. 

Γραπτά όμως.. γραπτά όλα αλλάζουν. Πάντα το γραπτό σου έδινε πνοή, φτερά, ανάσα για ψηλές πτήσεις. 

Από την εφηβεία πόσα και πόσα τετράδια δεν γέμισες με σκέψεις, αναμνήσεις, ποιήματα. Τώρα γεμίζεις μπλογκ. Τώρα τα μοιράζεσαι με κάποιους ηθελημένα. Τότε ούτε κατά διάνοια να τα μοιραστείς. Όλα προσωπικά, κρυφά, δικά σου αποκλειστικά.

Πόση προσπάθεια έχυνες να κρύψεις το ημερολόγιο. Να το κλειδώσεις με κλειδάκι μικρό, χρυσό. Να το προστατεύσεις από αδιάκριτα μάτια και βλέμματα χωρίς κατανόηση.

 Τι έκανες όλα αυτά τα λόγια; Όταν ήρθε μια στιγμή τα πέταξες όλα μαζί στα σκουπίδια. Τα θεώρησες μακρυά σου και τα απομάκρυνες σχεδόν ολοκληρωτικά. Εντελώς ολοκληρωτικά θα ήταν αν τα έκαιγες. Ήσουν κι είσαι ακόμα των ακραίων λύσεων άλλωστε. Ή όλα ή τίπότα. Μια ζωή. Γιατί να άλλαζες τακτική για τα ημερολόγια; Δεν άλλαξες. Τα πέταξες όλα. Με ένα μικρό φόβο μπας και τα μαζέψει ή τα δει κάποιος από το σκουπιδότοπο όπου θα κατέληγαν. 

Πάνε τόσα χρόνια τώρα.. αν έμειναν εκεί το πιο πιθανό οι χιλιάδες σελίδες τους να έχουν λιώσει. Τα γράμματα αρχικά να έχουν μουτσουρωθεί, μετά γίνει ένα με το χώμα, τροφή για τα σκουλήκια που οργώνουν τη γη.

Όχι δεν τα θες ακόμα και τώρα, αυτά τα ημερολόγια που πέταξες. Τα πέταξες πρωτίστως γιατί σε είχαν κουράσει, ψυχικά, δεν ήθελες να τα διαβάζεις ξανά και ξανά. Να επισκέπτεσαι το παρελθόν. Να αναμοχλεύεις αναμνήσεις που αλλιώς είχες στο μυαλό κι αλλιώς είχες αποτυπωμένες στο χαρτί.

Και γράφεις, γράφεις, γράφεις. 

Σκέψεις, προβληματισμούς, όνειρα, αναμνήσεις. Ένα σωρό πράγματα. Ιστορίες που έχεις μέσα σου και θες να καταγράψεις. Όχι για να μη ξεχάσεις. Όχι. Απλά για να τις φτιάξεις ακριβώς όπως τις θες εσύ. Να αφαιρέσεις λίγο από το μαύρο. Να προσθέσεις λίγο κόκκινο, χρυσαφί, ροζ.