Αμαρτίες σκέψης.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου, λόγω της θρησκείας που ασπαζόμαστε οι περισσότεροι, έχουμε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι πέρα των πράξεων μας ακόμα και οι σκέψεις μας μπορεί να θεωρηθούν αμαρτία. Για μένα αυτό είναι τουλάχιστον παράλογο.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή ερχόταν ο ιερέας να μας πει να εξομολογηθούμε (όσοι δεν πήγαιναν μας κοίταζε κάπως σαν λεπρούς, πολλοί πήγαιναν για να χάσουν ώρα από το μάθημα κ.ο.κ.) και μας έφερνε μια επιεικώς απαράδεκτη λίστα που μπορούσαμε εμείς σαν παιδιά να διαβάσουμε για να βρούμε αμαρτίες που μπορεί να είχαμε κάνει. Είχε τους εξής ευρηματικούς τίτλους: αμαρτίες ποδιών, αμαρτίες χεριών, αμαρτίες ματιών, αμαρτίες δακτύλων, αμαρτίες αυτιών κτλ. Νομίζω καταλαβαίνετε το σκοπό. Αφενός να δώσει κάτι στα παιδιά να πουν για να μπορούν να μετανοήσουν. Αφετέρου να τους ξυπνήσει από όσο πιο νωρίς γίνεται τις ενοχές. (με ένα απλό search στο google ανακάλυψα ότι η λίστα αυτή ζει και βασιλεύει.. πατήστε εδώ αν θέλετε να τη δείτε).

Η θρησκεία μας έχει αναπτυχθεί δυστυχώς σαν μια θρησκεία που καλλιεργεί και αναπτύσσει τις ενοχές. Αντί σαν μια θρησκεία αγάπης και προσφοράς που αν δεν κάνω λάθος είναι το πραγματικό νόημα της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όλοι υποτίθεται γεννιόμαστε με το προπατορικό αμάρτημα να μας βαραίνει. Άρα είμαστε ένοχοι πριν καν γεννηθούμε!...

Μέσα σε αυτό το ενοχικό κλίμα που μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε ένα βασικό πιστεύω με το οποίο φροντίζουν να μας γαλουχήσουν από νωρίς, είναι ότι όλα όσα σκεφτόμαστε τα ακούει και τα παρακολουθεί ο Θεός (κάτι σαν big brother) και ότι αν σκεφτούμε μια αμαρτία είναι το ίδιο με το να την έχουμε κάνει. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να μου τη σπάσει ο γείτονας το μεσημέρι που ξαπλώνω να ξεκουραστώ, κάνοντας του κόσμου το θόρυβο κι εγώ μες την απελπισία μου, που δεν μπορώ να βρω ησυχία, να σκεφτώ να σκοτώσω εκείνον κι όλο του το σόι. Λένε λοιπόν, ότι αυτή η σκέψη είναι το ίδιο με το να πάρω μια μπαζούκας και να τους καθαρίσω. Το ίδιο! Αν είναι ποτέ δυνατό!

Κι όμως ΔΕΝ είναι το ίδιο όπως και να το δει κανείς. Η σκέψη είναι ελεύθερη να πετάξει σαν πουλί όπου θέλει. Μπορεί ο καθένας να σκεφτεί οτιδήποτε θέλει, από το πιο ακραίο όπως μια δολοφονία, ως το πιο απλό τι θα κάνω το σαββατοκύριακο, μέχρι οτιδήποτε. Δεν ελέγχει ούτε παρακολουθεί κανείς τη σκέψη μας, εκτός κι αν εμείς του το επιτρέψουμε.

Η σκέψη δεν προϋποθέτει την πράξη, αν και κάθε πράξη προϋποθέτει στις πλείστες των περιπτώσεων μια σκέψη. Με άλλα λόγια μπορεί κάποιος για να κάνει μια δολοφονία (για να πάρουμε το πιο ακραίο των παραδειγμάτων) να χρειαστεί να τη σκεφτεί πρώτα, αλλά δεν σημαίνει ότι όποιος σκεφτεί μια δολοφονία θα την κάνει. Αν συνέβαινε αυτό ο πληθυσμός της γης δε θα αριθμούσε δισεκατομμύρια αλλά χιλιάδες στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Φυσικά με όλα αυτά δεν εννοώ ότι πρέπει συνέχεια να σκεφτόμαστε αρνητικά, επιθετικά σενάρια κι άλλα παρόμοια. Εννοώ ότι ακόμα κι αν τα σκεφτούμε δεν έγινε κάτι αν δεν βάλουμε μπρος ένα μηχανισμό εκτέλεσης τους. Με άλλα λόγια δεν μετρά η σκέψη αλλά η πράξη. Από τις πράξεις μας θα κριθούμε όλοι είτε σε αυτό είτε στον άλλο κόσμο.