Ευχαριστίες ή αχαριστία;

Κάθε χρόνο διαβάζω πολλά βιβλία, ξένα και ελληνικά. Μπορεί να χαρακτηριστώ και βιβλιοσκώληξ (ή bookworm αγγλιστί) γιατί κάποια που μου αρέσουν κυριολεκτικά τα ροκανίζω σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όλα τα ξενόγλωσσα βιβλία που έχω διαβάσει έχουν, είτε στην αρχή είτε στο τέλος, ευχαριστίες στην εκδοτική εταιρεία, στην ομάδα διόρθωσης κειμένου, σε γνωστούς, σε φίλους, σε οικογένεια και γενικά σε οποιονδήποτε έχει συνδράμει είτε οικειοθελώς είτε και άθελα του στη συγγραφή του βιβλίου.

Τώρα διαβάζω το τελευταίο του Πάολο Κοέλιο, "Ο νικητής είναι μόνος" και πρόσεξα για άλλη μια φορά ότι ένας τόσο μεγάλος συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου του ευχαριστεί ένα σωρό κόσμο που τον βοήθησε στη συγγραφή του βιβλίου του.

Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι το ίδιο δεν συμβαίνει στην πλειονότητα των βιβλίων από έλληνες συγγραφείς.

Αυτό νομίζω μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους·

Ο πρώτος που μπορώ να φανταστώ είναι ότι ο συγγραφέας κλείστηκε όσες μέρες και νύχτες χρειαζόταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μια γυμνή λάμπα και ηχομόνωση, παρέα μόνο με το pc του και ατέλειωτες κούπες καφέ. Το έγραψε, το επεξεργάστηκε, το διόρθωσε, το ζούληξε από δω κι από κει τελοσπάντων και μετά το παρέδωσε έτοιμο για εκτύπωση.

photo link

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πήρε βοήθεια από διάφορα άτομα με διάφορους τρόπους, αλλά θεωρεί δεδομένο ότι θα πάρει βοήθεια και δεν πιστεύει ότι αυτά τα άτομα αξίζουν της αναφοράς του στο σημαντικό βιβλίο του. Να μη γεμίζει κι άδικα χαρτί βρε αδελφέ!

Μήπως, λέω μήπως πολλοί από τους έλληνες συγγραφείς είναι ολίγον τι ντίβες και δεν μπορούν να ρίξουν το επίπεδο τους τόσο χαμηλά ώστε να πουν ένα ευχαριστώ σε κάποια συγκεκριμένα άτομα που τους παρείχαν βοήθεια στη συγγραφή του βιβλίου τους; Γιατί ένα γενικό "ευχαριστώ σε όλους όσους με βοήθησαν" για μένα προσωπικά πάλι δε φτάνει. Όχι πως το λένε πολλοί, έστω κι αυτό..

photo link