Ιστορίες γέλιου... ή πως κυνηγώ τα ισπανικά και με φτύνουν.

Μετά από απάντηση σε ένα ποστ της φίλης RAVEN θυμήθηκα το πιο κάτω περιστάτικο και είπα να σας στο μεταφέρω...

Disclaimer: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα, ζώα, πουλιά, ψάρια, είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξο άτομο, αλλά πάντα προσπαθώ να δω/βρω την αισιόδοξη πλευρά και του πιο αρνητικού πράγματος που μου συμβαίνει. Κι όσο πιο πολύ μελαγχολώ άλλο τόσο γελώ και χαμογελώ.

Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα πηρά το τρόλεϊ ένα πρωί να κατέβω στο Κέντρο, για να πάω στο μάθημα Ισπανικών στο οποίο είχα γραφτεί και ήθελα από καιρό να παρακολουθήσω. Έλα όμως που όλοι οι καλοί φοιτητές έτρεξαν και έκλεισαν τις πιο βολικές, απογευματινές ώρες. Τι να κάνω και γω, για να μη μου μείνει ο διακαής πόθος ανεκπλήρωτος (μου έμεινε τελικά μιας και δεν γινόταν να ξυπνώ τόσο πρωί αφού κοιμόμουν κατά τις 5 συνήθως, αλλά τεσπά) γράφτηκα στο πρωινό και έπεισα τον εαυτό μου ότι θα ξυπνούσα βρέξει χιονίσει, για να παρεβρεθώ.

Πάμε τώρα λίγα χρόνια πισω.. πως γεννήθηκε ο διακαής πόθος; Οι πιο παλιοί θα θυμάστε όλες τις λατινοαμερικάνικες σειρές που βλέπαμε μανιωδώς και δεν ήταν ΕΥΤΥΧΩΣ! (ή δυστυχώς όπως το βλέπει κανείς) μεταγλωττισμένες. Ιζάουρα, Γαβριέλα και άλλα θηλικά ονόματα με πονεμένες ερωτικές ιστορίες που στην εφηβεία μου παρακολουθούσα ανελιπώς. Ε λοιπόν παρακολουθώντας τες πρόσεξα ότι είχα αρχίσει να καταλαβαίνω αρκετά καλά τα ισπανικά.

Ένεκα γλωσσομαθής ήθελα να πάω φροντιστήριο να τα μάθω δια της κανονικής οδού. Έλα όμως που ήμουν στα τελευταία έτη του λυκείου και είχα - δόξα σοι ο θεος και οι γονείς - ένα σωρό άλλα απογευματινά μαρτύρια. Που χρόνος για ισπανικά, που δεν ήταν και μάθημα που θα έδινα στις εξετάσεις; Εξού λοιπόν και ο δικαής πόθος που προσπάθησα πρώτη φορά να τον ικανοποιήσω στα φοιτητικά μου χρόνια. (Ναι είχε και δεύτερη απόπειρα, αλλά εκείνη είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία έρωτα και πάθους με τα ισπανικά. Τρίτη δεν υπήρξε ακόμα, αφού τελευταία είμαι στο τρομερό και φοβερό δίλημμα: ισπανικά-που μ’αρέσουν και τα κυνηγώ εδώ και χρόνια; ή γαλλικά που τα αγαπώ, τα ξέρω απ’το σχολείο, έχω καταθέσει άπειρες ώρες φροντιστηρίων σ αυτά και κόντεψα να πάω γαλία για σπουδές;)

Πίσω στην ιστορία μες το τρόλευ τώρα. (όσοι έχουν αντέξει μέχρι εδώ, αλλά έχουν ξεχάσει την ιστορία προτρέπονται να κάνουν ένα scroll πάνω να θυμηθούν τι λένε οι αρχικές παραγράφοι). Λοιπόν, όλοι μέσα στο γεμάτο τρόλευ είχαν κάτι κατεβασμένα μούτρα, άλλο πράμα. Σκέφτηκα ότι πάνε στις δουλειές τους, αλλά αυτό δε μου φάνηκε καλός λόγος για να είναι τόσο σκυθρωποί.

Χωρίς να το καλοσκεφτώ περαιτέρω άρχισα κι εγώ να χαμογελώ, έτσι χωρίς λόγο, για να είμαι η παραφωνία στο μουντό σκηνικό. Έξω η μέρα ήταν χαρά θεού. Απο κείνες τις γλυκές φθινοπωρινές μέρες που μυρίζει το χώμα, τα χρώματα των πεσμένων φύλλων σε μαγεύουν και τελικά οκ κι όλα να μην ήταν μαγικά εγώ έτσι τα έβλεπα (ένεκα η χαρά που θα αρχίζα Ισπανικά).

Πόσοι και πόσοι συνεπιβάτες δεν με κοίταξαν περίεργα. Δε με ένοιαζε. Όσο χαμογελούσα ένιωθα όλο και πιο χαρούμενη.. τόσο που σε μια φάση έφτασα στο σημείο να γελώ.. δυνατά! Είμαι σίγουρη πως πολλοί θα σκεφτήκαν "πάει το καημένο, τρελάθηκε". Δε μου καιγόταν καρφάκι. Γελούσα. Γελούσα. Ένιωθα μια εφορία να με πλημμυρίζει - ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα. Δυο-τρεις παππούδες και γιαγιάδες, χαμογέλασαν μαζί μου. Ήταν οι μόνοι. Ίσως γιατί ηταν οι μόνοι που ήξεραν ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.